Ένα έργο που μιλάει για το φόβο και όσα απο φόβο δεν τολμούν οι άνθρωποι να πουν, το Κινητό του Sergi Belbel ανεβαίνει στις 30 Νοεμβρίου στο θέατρο Άλμα.

Ο συγγραφέας του, απο τους σημαντικότερους σύγχρονους συγγραφείς της Ισπανίας, πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής στο Εθνικό Θέατρο Καταλονίας, μας μίλησε απο την Ισπανία, με τη βοήθεια της μεταφράστριας του έργου Κατερίνας Χριστοδούλου, για τους δικούς του φόβους για το αύριο της χώρας του και του πλανήτη.
 
Υπήρξε κάποια αφορμή για να γράψετε το Κινητό;

Πρόκειται για ένα έργο που έγραψα ειδικά για μια Καταλανή ηθοποιό , η οποία έχει πια πεθάνει. (Την Anna Lizaran, για την οποία επίσης είχα γράψει το έργο ‘’Ξένοι’’), μόνο που τελικά δεν πρόλαβε να παίξει. Το έργο πρωτοπαίχτηκε  στην Κοπεγχάγη, στα δανέζικα. Αργότερα, παρουσιάστηκε στην Βαρκελώνη και στη Μαδρίτη,  σε σκηνοθεσία δύο σημαντικότατων σκηνοθετών. Είναι από τα λίγα έργα που δεν έχω σκηνοθετήσει εγώ. Περιέργως, για μένα είναι ένα έργο ‘’μικρό’’. Το είχα στο μυαλό μου ως ένα θεατρικό για 3 γυναίκες ηθοποιούς και έναν ηθοποιό, με θέμα την έλλειψη επικοινωνίας και το χάος.

Αναμφισβήτητα τι θέμα του έργου είναι επηρεασμένο από το κύμα των τρομοκρατικών επιθέσεων του 21αιώνα. : της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 και της 11ης Μαρτίου 2004 στη Μαδρίτη, με 200 νεκρούς. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το έργο γράφτηκε υπό την αίσθηση ότι ο κόσμος κλονίζεται.
 
Ο σκηνοθέτης του Κινητού, ο Γιάννης Νταλιάνης, ανέφερε πως η φράση που τον εντυπωσίασε περισσότερο στο έργο ήταν:Γιατί δεν τόλμησα να μιλήσω. Συμφωνείτε μαζί του;

Ναι… Πράγματι το κινητό λειτουργεί κάποιες φορές για να ξεπεραστεί αυτό το τραύμα. «Γιατί κάποιες φορές δεν τολμάμε να πούμε αυτό που θέλουμε».  Τα γραπτά μηνύματα, το γουατσαπ, οι φατσούλες κλπ μερικές φορές είναι για να εκφράσουν αυτό που, λόγω δειλίας, δεν τολμούμε να εκφράσουμε κατά πρόσωπο.

 
Έχετε ποτέ νιώσει το ίδιο συναίσθημα-να μην τολμήσετε να μιλήσετε-στη ζωή σας;

Φυσικά. Πολλές φορές έχω νιώσει ένα είδος σχιζοφρένειας ανάμεσα σε αυτό  που έλεγα και σε εκείνο που σκεφτόμουν. Ένα ηλίθιο παράδειγμα: σου σερβίρουν ενα πιάτο σε κάποιο εστιατόριο, το δοκιμάζεις και δεν σου αρέσει. Αλλά ο σερβιτόρος είναι πολύ συμπαθητικός. Σε πλησιάζει και σε ρωτάει ΅: ‘’πώς σας φαίνεται το φαγητό;’’.  Και αντί να του πεις «δεν μου αρέσει καθόλου, μπορείτε να πάρετε το πιάτο αυτή τη στιγμή», να σηκωθείς και να φύγεις, του χαμογελάς ευγενικά και του λες: «πολύ καλό, ευχαριστώ». Δεχόμαστε τόσες πιέσεις, κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές, πολιτιστικές που συχνά αναγκαζόμαστε να κρύψουμε τα αισθήματά μας. Η γλώσσα τότε μετατρέπεται σε παγίδα. Γι αυτό ακριβώς μιλάει το «ΚΙΝΗΤΟ». Είναι ένα έργο όπου τα πρόσωπα μιλούν και μιλούν οργισμένα αναζητώντας την ‘’αυθεντικότητα» η οποία ρίχνει τις μάσκες και σπάζει αυτές τις «πιέσεις».
 
Πιστεύετε οτι ο μεγαλύτερος φόβος είναι ο ίδιος ο φόβος;

Ο φόβος  για τον φόβο. Και πάνω απ’ όλα ο φόβος για το άγνωστο. Ναι. Είναι τρομερό. Το πώς η κοινωνία μας υποχρεώνει να συνδέσουμε τον φόβο με το άγνωστο. Υποθέτω πως πρόκειται για έναν μηχανισμό επιβίωσης. Θα ήταν εξαιρετικό αν το άγνωστο συνδεόταν περισσότερο με την επιθυμία της συνεχούς μάθησης.
 
Πως μπορούμε να νικήσουμε το φόβο;

Πρόκειται για την περίπτωση του μικρού παιδιού που το βράδυ στο δωμάτιό του  φοβάται , γιατί ακούει πνιχτές κραυγές. Μέχρι να μεγαλώσει και να συνειδητοποιήσει ότι εκείνες οι κραυγές  που τον φόβιζαν δεν ήταν παρά τα βογγητά ευχαρίστησης των γονιών του οι οποίοι έκαναν έρωτα στο διπλανό δωμάτιο. Πολλές φορές από φόβο δεν αγγίζουμε την πραγματικότητα.

Με συγκινεί που τα έργα μου ανεβαίνουν στην Ελλάδα. Όσες φορές έχω βρεθεί στην Αθήνα έχω νιώσει σαν στο σπίτι μου. Είναι θαυμάσιο.

 
Το Κινητό, όπως και το  Αίμα, το προηγούμενο έργο σας που ανέβηκε στην Ελλάδα, μιλάει για μια ιστορία τρομοκρατίας. Είναι μια υπόθεση που συνεχίζει να σας απασχολεί;

Ναι, δεν μπορώ να ξεφύγω από το συγκεκριμένο θέμα. Το ανέφερα και πιο πάνω. Η Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου με επηρέασε τόσο πολύ που ήξερα πως ο τρόπος της γραφής μου θα άλλαζε μετά το συμβάν.
 
Πόσα πρόσωπα έχει η τρομοκρατία;

Πολλά. Ο χειρότερος τρομοκράτης είναι αναμφισβήτητα το κράτος. Ο βρόμικος πόλεμος που ασκεί το κράτος πάνω στους πολίτες. Ένα κράτος που μπορεί να φτάσει στο σημείο να θεωρεί «τρομοκράτη» έναν πολίτη που εκφράζει ειρηνικά τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Και που, ως συνέπεια, μπορεί να βάλει στη φυλακή ειρηνικούς ακτιβιστές. Υπάρχουν πολλές μορφές τρομοκρατίας, αλλά για μένα η κρατική τρομοκρατία είναι η χειρότερη μορφή, γιατί χρησιμοποιούν  τα λεφτά που πληρώνουμε μέσω των φόρων για να ασκήσουν τρομοκρατία.
 
Στην προηγούμενη συνέντευξη που είχατε δώσει στο TVXS, είχατε πει:Είναι πιο πιθανό να δώ πρώτα τη δημοκρατία στην ανεξάρτητη Καταλονία παρά στην Ισπανία. Το λέτε και σήμερα;

Απολύτως. Δεν χρειάζεται παρά να ξαναδεί κανείς τα πρόσφατα πολιτικά γεγονότα στη χώρα μας. Εχθές, η Διεθνής Αμνηστία μετέδωσε ένα ανακοινωθέν σχετικά με την ποινή των Καταλανών πολιτικών κρατουμένων που επηρέασαν αυτή την πτυχή. Η καταδίκη μπορεί να αποτελέσει προηγούμενο για τον περιορισμό των δικαιωμάτων των πολιτών.
 
Στην ίδια συνέντευξη είχατε υποστηρίξει οτι οι σοσιαλιστές και οι Podemos υποστηρίζουν έμμεσα τη δεξιά. Το πιστεύετε και μετά τις πρόσφατες εκλογές;

Δεν πιστεύω πως είπα κάτι τέτοιο. Και σε περίπτωση που το είπα, υποθέτω πως αναφερόμουν ειδικά στη σχέση Καταλωνίας-Ισπανίας. Είναι εμφανές ότι οι Podemos είναι το μοναδικό κόμμα που στο εσωτερικό του έχει κόσμο που μπορεί να κατανοήσει το καταλανικό ζήτημα. Αλλά, κάνοντας συμφωνία με τους σοσιαλιστές, δυνάμει και για να μπει στην κυβέρνηση, φαίνεται πως αυτή η κατανόηση αποδυναμώθηκε. Και η αριστερά σε αυτό το σημείο παύει να είναι ‘’αριστερά’’ και προσδιορίζεται ως ‘’ισπανικότητα’’.  Το είπε ο συγγραφέας Josep Pla εδώ και πάρα πολλά χρόνια: «δεν υπάρχει μεγαλύτερη ομοιότητα από εκείνη ενός δεξιού Ισπανού και ενός αριστερού Ισπανού.» Είναι ένα πολύ περίπλοκο θέμα και με πολλές αιχμές. Δεν θέλω να ακουστώ απλοϊκός ούτε να υποβιβάσω το θέμα. Υπάρχει πολύς κόσμος στην Ισπανία που κατανοεί το καταλανικό ζήτημα. Αλλά δεν υπάρχει ούτε ένα πολιτικό κόμμα ή κάποιο μέσο ενημέρωσης στη Μαδρίτη ή κάποιος διανοούμενος που να μας υποστηρίζει ‘’ανοιχτά’’. Είναι πραγματικά πολύ περίεργο. Κάθε μέρα ο Τύπος ή τα τηλεοπτικά Μέσα αναφέρονται σε εμάς με χαρακτηρισμούς όπως «εθνικιστές» «ναζί» «σκληροπυρηνικούς»??? «οπισθοδρομικούς», κ.λπ. Είναι τραγικό.

 
Πως κρίνετε τα αποτελέσματα των εκλογών;

Του βγήκε άσχημα το παιχνίδι του Pedro Sánchez. Ήθελε περισσότερες έδρες για να συμμαχήσει με άνεση (με τους Ciudadanos, οι οποίοι σχεδόν εξαφανίστηκαν). Επιπλέον, η «αριστερά» (συνεργασία του  PSOE με τους  Podemos) έχασε 10 έδρες. Το καλό είναι ότι δεν ανέβηκε η δεξιά. Δυστυχώς, εξαρτώνται πάλι από τους ανεξάρτητους Καταλανούς για να κυβερνήσουν με σταθερότητα. Μοιάζει με αστείο. Μας βρίζουν, μας έχουν υπό οικονομική επιτήρηση, βάζουν τους πολιτικούς μας φυλακή, μας φέρνουν την αστυνομία και την εθνοφυλακή να μας ελέγχουν και να μας χτυπάνε και στη συνέχεια μας χρειάζονται για να σχηματίσουν κυβέρνηση. Μοιάζει με θέατρο του παραλόγου.
 
Η γνώμη σας για την πιθανότητα συγκυβέρνησης σοσιαλιστών και Podemos;

Δεν είναι ο μόνος κυβερνητικός συνδυασμός που μπορεί να υπάρξει. Είναι αυτό που αποκαλείται η‘’μεγάλη συμμαχία» μεταξύ της δεξιάς του ΡΡ με την αριστερά του PSOE. Κάτι που φαίνεται πολύ περίεργο, αλλά νομίζω πώς είναι η επιλογή που προτιμούν οι Τράπεζες και οι ισπανικές οικονομικές δυνάμεις που φοβούνται τους Podemos .  Για την Καταλονία θα ήταν σίγουρα η χειρότερη επιλογή. Αν και δεν περιμένουμε πολλά και από τη συμμαχία Podemos-Psoe,, αλλά τουλάχιστον πολιτιστικά, αυτή η συμμαχία φαίνεται πιο ευοίωνη.
 
Αν συμβεί κάτι τέτοιο -η συγκυβέρνηση- πιστεύετε πως να επηρεάσει την Ευρώπη, τουλάχιστον το νότο;

Οι Καταλανοί είμαστε πολύ απογοητευμένοι από την Ευρώπη. Για εμάς η Ευρώπη δεν είναι παρά ένα σύνολο κρατών με συγκεκριμένα οικονομικά ενδιαφέροντα, ένα είδος «κλειστού κλαμπ» που γυρίζει την πλάτη στους ανθρώπους. Με το θέμα των προσφύγων αυτό φάνηκε καθαρά. Πρόκειται για σκάνδαλο. Αυτό που συμβαίνει στον Νότο της Ευρώπης πιστεύω πως ενοχλεί αρκετά τους διαχειριστές του ‘’κλαμπ’’. Η Μεσόγειος τους ταράζει.

Πιστεύω πως ο 21ος αιώνας  είναι γεμάτος με περισσότερη απελπισία και αυταπάτες παρά με ευτυχία. Εκτός από την κρίση αξιών, την πολιτική κρίση, την κλιματική κρίση, υπάρχει η οικονομική κρίση η οποία έχει εμποτίσει πλήρως και για πάντα το σύστημα. Οι πλούσιοι είναι ελάχιστοι και περισσότερο πλούσιοι και οι υπόλοιποι χαραμίζουμε τη ζωή μας δουλεύοντας για αυτούς.
 

Έχετε πει πως όσο περνάνε τα χρόνια εκτιμάτε περισσότερο το παρελθόν. Πολύ απαισιόδοξο. Τι μήνυμα φέρνει αυτό για τους νέους;

Εγω λατρεύω τις νέες γενιές. Παραδίδω μαθήματα σε νέους και θαυμάζω την ικανότητα, την ενέργεια, τη σοφία, το πνεύμα των νέων  της σημερινής εποχής. Αλλά ταυτόχρονα ανησυχώ πολύ. Η γενιά, η πιο προετοιμασμένη στην ιστορία μας, αντιμετωπίζει έναν κόσμο με τρομερές προκλήσεις, από την κλιματική αλλαγή και την οικονομική κρίση, μέχρι την ακαμψία της υποδομής του πολιτικού κόσμο. Η πλειονότητα των ταλέντων αναγκάζεται να αναζητήσει το μέλλον έξω από τα σύνορα της χώρας.
 
Το θέατρο -το θέατρο που εσείς υπηρετείτε- τι ελπίδα αφήνει;
Πιστεύω πως αν και τα έργα μου αντανακλούν τη σκοτεινή και ταραγμένη πλευρά της κοινωνίας, οι χαρακτήρες των έργων μου πάντα αναζητούν (και κάποιες φορές) βρίσκουν το φως. Γενικά, αυτή η ελπίδα, αυτό το φως  βρίσκεται  κυρίως μέσα μας παρά στον έξω κόσμο.  Και κυρίως, συνεχίζω να πιστεύω στην αγάπη ως κάτι μεγαλειώδες και ανεξήγητο που αποτελεί το καλύτερο βάλσαμο για την γιατρειά των πληγών.
 
Τα επόμενα σχέδια σας;

Όντας και σκηνοθέτης, έχω την τύχη να έχω τακτικά δουλειά. Πρόκειται να σκηνοθετήσω δυο έργα συναδέλφων μου (των Jordi Galceran και Carles Batlle ). Ως συγγραφέας, τελειώνω αυτή την περίοδο ένα περίεργο έργο, το οποίο με ικανοποιεί πολύ: μια ελεύθερη σύγχρονη εκδοχή και ανατρεπτική (δηλαδή το κείμενο έχει αλλάξει) του Δον Χουαν.  Ο τίτλος του είναι “Doña Juana”. Πάντα με ενδιέφερε ο χαρακτήρας του Δον Χουαν υπό το βλέμμα του Μολιέρου, ο οποίος δεν ήταν τόσο ένας ρομαντικός σαγηνευτής, όσο ένας κυνικός μηδενιστής, ξεκάθαρος και πρακτικός. Το να μετατρέψεις αυτόν τον χαρακτήρα σε μια μοντέρνα γυναίκα, χωρίς αναστολές, δεν ήταν εύκολο. Είναι, όμως, έτοιμο πια. Μακάρι να σταθώ τυχερός και να ανέβει σύντομα. Επιπλέον, ‘’τρέχουν’’ και δυο τηλεοπτικά σενάρια.
 
Πληροφορίες
 
ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ
του Sergi Belbel
σε σκηνοθεσία Γιάννη Νταλιάνη
 
Μια εξωφρενική κωμωδία με γρήγορους κινηματογραφικούς ρυθμούς, που διερευνά με τόλμη τις σεξουαλικές σχέσεις. Μια παράδοξη κωμωδία διαρκών ανατροπών και αποκαλύψεων… Σαν ένα σενάριο του Αλμοδοβάρ ή μια ταινία του Γούντι Άλεν.

Η ψηφιακή κωμωδία του Sergi Belbel ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα στην Κεντρική Σκηνή του θεάτρου Άλμα- πρεμιέρα 30 Νοεμβρίου, ώρα 18.00.

Μια νέα γυναίκα και ένας νέος άνδρας, θύματα και οι δυο των προβληματικών οικογενειακών σχέσεων και της αποξένωσης, ξεπροβοδίζουν τις μητέρες τους, που ετοιμάζουν να ταξιδέψουν με αεροπλάνο. Πρόκειται για δυο τελείως διαφορετικές γυναίκες αλλά εξίσου εξαρτημένες από τα παιδιά τους.

Ένα τρομοκρατικό χτύπημα στο αεροδρόμιο επιβάλλει κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Η έκρηξη στην αίθουσα αναμονής προκαλεί ένα ντόμινο από κωμικοτραγικές εκρήξεις στον ψυχισμό των ηρώων. Ανατρέπονται οι υπάρχουσες ισορροπίες. Τα κινητά γίνονται για λίγο πρωταγωνιστές στην ιστορία. Μετατρέπονται σε μάσκες που δίνουν στους ανθρώπους την ευκαιρία να μιλήσουν, να πουν αυτά που δεν τολμούσαν να ομολογήσουν στους άλλους και στον ίδιο τους τον εαυτό.

Παίζουν : Χριστίνα Θεοδωροπούλου, Μαριλίτα Λαμπροπούλου, Ελίζα Σκολίδη, Βασίλης Βούνος
Φιλική συμμετοχή στο video: Γρηγόρης Βαλτινός, Νίκος Κουρής, Ζέτα Μακρυπούλια

Παραστάσεις:    30 Νοεμβρίου 2019 – 5 Ιανουαρίου 2020
Τετάρτη 19:30
Σάββατο 18:00
Κυριακή 17:00

Διάρκεια:  90’
Τιμές εισιτηρίων:     17 €| 13  € φοιτητές, άνεργοι, ΑμεΑ, 65+
Εξώστης 12 €
Προπώληση: viva.gr  και στα ταμεία του θεάτρου ΑΛΜΑ, τ. 210 5220100