Σε δύσκολους καιρούς το θέατρο, ευτυχώς, επιμένει με πολλές και ιδιαίτερες προτάσεις. Η Square Theatre Company παρουσιάζει από τις 22 Οκτωβρίου 2020 και για ένα μήνα “Το δικό της δωμάτιο”, σε σκηνοθεσία Γιάννη Λασπιά στο Θέατρο 104. Έργο  βασισμένο στο δοκίμιο της Βιρτζίνια Γουλφ « Α room of one’s own », αλλά και σε όλες τις γυναικείες φωνές που πάλεψαν και παλεύουν ακόμα για τα δικαιώματα τους.

Η Άντα Κουγιά, η φανταστική αδερφή του Σαίξπηρ στην παράσταση, μας μιλάει για το έργο και τα μηνύματα του, για αυταπάτες και ελπίδες.

• Βαρύ όνομα απο μόνο του αυτό της Βιρτζίνια Γουλφ, σε βαριά απο μόνη της ατμόσφαιρα. Γιατί αυτή η επιλογή σήμερα;

Ο Γιάννης Λασπιάς ήταν αυτός που διάλεξε το έργο και έκανε τη διασκευή. Από τις συζητήσεις μας γνωρίζω ότι ήθελε πολύ να δημιουργήσει «Το δικό της δωμάτιο» επί σκηνής, τόσο λόγω θαυμασμού προς τη γραφή της Βιρτζίνια Γουλφ, όσο και λόγω θέματος.  

Το έργο ήταν προγραμματισμένο να ανέβει στις 27 Απριλίου. Μας πέτυχε η καραντίνα, αλλά δεν το βάλαμε. Κρατήσαμε επικοινωνία, ανταλλάσσαμε υλικό και ξεκινήσαμε τις πρόβες αμέσως μόλις μπορέσαμε.
Και φυσικά, ειδικά τώρα, ο κόσμος πιστεύω έχει μεγαλύτερη ανάγκη να πάει στο θέατρο. Το θέατρο είναι πάνω απ’όλα επικοινωνία και αυτό έλειψε. Λείπει χρόνια δηλαδή, αλλά τώρα η έλλειψη επικοινωνίας έγινε κυριολεξία.

• Τι συμβαίνει επι σκηνής;

Τέσσερις γυναίκες διαφορετικών ηλικιών και ιδιοσυγκρασιών μοιράζονται τους προβληματισμούς τους  με αφορμή τον πάντα επίκαιρο, φεμινιστικό λόγο της Βιρτζίνια Γουλφ μπλέκοντας σε ένα άλυτο κουβάρι για τη θέση της γυναίκας από το παρελθόν μέχρι το σήμερα, προσπαθώντας να βρουν τη δική τους φωνή μέσα σε ένα πατριαρχικό κόσμο.

Μία από αυτές τις γυναίκες είμαι και εγώ. Κάθε μία  μας αναλαμβάνει ένα ρόλο-σύμβολο, χωρίς ποτέ να σταματάει η εναλλαγή. Στη δική μου περίπτωση, έχω αναλάβει το πρόσωπο που έπλασε η Γουλφ μέσα στο δοκίμιο για να ενισχύσει την επιχειρηματολογία της: την Τζούντιθ, τη φανταστική αδελφή του Σαίξπηρ.

• Εκτός απο φεμινιστικά, τι άλλα μηνύματα έχει το έργο;

Πάνω από όλα είναι έργο που περιέχει κοινωνικά μηνύματα. Ο φεμινισμός αφορά και πρέπει να αφορά και τους άντρες. Εκείνοι δεν καταπιέζονται εγκλωβισμένοι σε ένα κοινωνικά διαμορφωμένο ανδρικό πρότυπο; Επιπλέον, η Γουλφ, εκτός από το δικό της δωμάτιο, επισημαίνει ότι οι γυναίκες για να γράψουν, να εκφραστούν, να αποκτήσουν τη δική τους φωνή, πρέπει να έχουν και τα δικά τους χρήματα. Ζούμε σε μια χώρα χτυπημένη από την οικονομική κρίση, που η φτώχεια και η ανέχεια έχει επηρεάσει τους πάντες, χωρίς καμία διάκριση. Και αντί να υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον, ο κοινωνικός αποκλεισμός και η κοινωνική κριτική δίνουν και παίρνουν. Όλα αυτά διατρέχουν το έργο στο σύνολο του. Για μένα δεν είναι τυχαίος ο τίτλος. Η Γουλφ δεν προσδιορίζει κανένα φύλο. Και αν κάτσεις να το σκεφτείς, δεν μιλάει μόνο για τις γυναίκες. Αλλά για κάθε καταπιεσμένο –από κοινωνικές συμβάσεις- άνθρωπο.

• «Nα μεγαλώνεις σημαίνει να χάνεις κάποιες αυταπάτες για ν αποκτήσεις κάποιες άλλες» έχει πει η Βιρτζίνια Γουλφ. Πόσο αρνητική είναι η αυταπάτη;

Αυτό είναι μεγάλη κουβέντα. Αν μπορέσω να συνοψίσω την άποψη μου, θα έλεγα ότι η πραγματικότητα είναι πολλές φορές υποκειμενική. Αλλιώς βιώνει κάποιος μία κατάσταση κι αλλιώς κάποιος άλλος. Σα να μην υπάρχει ποτέ μία, αντικειμενική αλήθεια. Γιατί ποιος ορίζει την αλήθεια, την πραγματικότητα, το σωστό και το λάθος; Πάντα το ένιωθα έντονα αυτό. Με αυτήν την έννοια, μάλλον συμφωνώ. Έτσι και με την αυταπάτη. Μεγαλώνοντας αλλάζεις όσα πίστευες (για σένα, τον κόσμο, τους άλλους;) και πιστεύεις κάτι άλλο. Όσο για το αν η αυταπάτη είναι αρνητικός όρος – για μένα πάντα- οι λέξεις μπορούν να αποκτήσουν όποια χροιά θελήσεις να τους δώσεις. Κι επειδή το ερώτημά σου με έκανε να σκεφτώ πολύ, θα αφήσω εδώ ένα απόσπασμα από το δράμα του Καλντερόν ντε λα Μπάρκα, «Η ζωή είναι ένα όνειρο», που κοσμεί από την εφηβεία μου τον τοίχο πάνω από το γραφείο μου:

«Κι εγώ, το ότι ήμουν χθες σ’ ένα παλάτι,
όνειρο το ’δα· κι όνειρο είναι πάλι
πως στο κελί δεμένο μ’ έχουν βάλει.
Τι είν’ η ζωή; Ένα ψέμα, μια αυταπάτη,
μια χίμαιρα, μια σκιά. Στιγμή στου απείρου
το χάος είν’ ό,τι φαίνεται μεγάλο.
Γιατί η ζωή είν’ ένα όνειρο, τι άλλο!
Και τα όνειρα, είναι όνειρο του ονείρου»

• Ένα απο τη φύση του αισιόδοξο κορίτσι, πως βιώνει αυτή τη χρονιά;

Μακάρι να ήμουν αισιόδοξη πάντα. Είμαι κατά περίπτωση. Με πήρε από κάτω αυτή η χρονιά, δεν το κρύβω. Ήταν δύσκολη, μου δημιούργησε αίσθηση πανικού και ακόμη το κάνει. Όμως, κατάλαβα πως ό,τι κι αν λέμε, ό,τι κι αν κάνουμε, η ζωή προχωράει. Το ποτάμι δεν πάει ποτέ πίσω. Κι αυτό ακριβώς με κάνει να ελπίζω. Ότι όλο αυτό θα περάσει και θα αφήσει κάτι καλό. Έστω μικρό.

Πληροφορίες για την παράσταση

«Το δικό της δωμάτιο»
βασισμένο στο Α room of one’s own της Virginia Woolf
σε κείμενο και σκηνοθεσία Γιάννη Λασπιά στο Θέατρο 104
Από 22 Οκτωβρίου έως και 22 Νοεμβρίου 2020

«Ποια είναι η δική μας φωνή; Ποιο είναι το δικό μας δωμάτιο; Ποια είναι η θέση μας στην ιστορία; Ποια είναι η δική μας ιστορία; Τί σημαίνει γυναίκα, τί σημαίνει άντρας;Γιατί δημιουργεί μια γυναίκα;Τι επίδραση έχει η φτώχεια στη λογοτεχνία των γυναικών; Τι θα συνέβαινε αν ο Σαίξπηρ είχε μια αδελφή, το ίδιο ταλαντούχα, όμορφη και έξυπνη με εκείνον, που την έλεγαν Τζούντιθ;»

Το διάσημο δοκίμιο της Βιρτζίνια Γουλφ, που αποτελεί ορόσημο στο θέμα της γυναικείας χειραφέτησης, βασίζεται σε δύο κείμενα που διαβάστηκαν στο Σύλλογο Τεχνών στο κολέγιο Νιούχαμ και στο Κολέγιο Γκίρτον στο Cambridge, τον Οκτώβριο του 1928, σ’ ένα εξ ολοκλήρου γυναικείο ακροατήριο. Μέσα από τη θεματική “Γυναίκες και Πεζογραφία”, η Γουλφ ξεδιπλώνει όλο το συλλογισμό της για τη σχέση αυτών των δύο όρων, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι αν μια γυναίκα θέλει να εκφραστεί, πρέπει να έχει… “Το δικό της δωμάτιο”.
Ένα δωμάτιο δικό της  για να μπορέσει μέσα σε αυτό να εντοπίσει, να εφεύρει, να ανασύρει το εγώ της. Είναι ο πολιτικός και πολιτισμικός χώρος της γυναίκας (μιας και οι άντρες έχουν καταλάβει το δημόσιο χώρο), το δημόσιο και το ιδιωτικό ταυτόχρονα, αλλά και ο τρόπος να διεισδύσουν σε χώρους που θεωρούνται αποκλειστικά ανδρικοί. Κάθε γυναίκα σε όλο τον κόσμο πρέπει να έχει το δικό της χώρο και τα δικά της χρήματα για να δημιουργήσει, να ζήσει, να εκφραστεί.

Σκηνοθεσία-Διασκευή : Γιάννης Λασπιάς
Παίζουν οι: Πηνελόπη Μαρκοπούλου, Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Μαρλέν Σαΐτη, Άντα Κουγιά
Φωνή εκφωνητή : Διαμαντής Καραναστάσης

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Ημέρες και Ώρες Παραστάσεων:
Πέμπτη 21.15 Παρασκευή 19.00, Σάββατο 19.00 Κυριακή 21.15
Διάρκεια παράστασης : 60 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων :Κανονικό: 12 ευρώ / Φοιτητικό – Θεατών άνω των 65 – Ανέργων -Ατόμων με ειδικές ανάγκες: 10 ευρώ

Οι κρατήσεις σύμφωνα με τα νέα μέτρα γίνονται μόνο ηλεκτρονικά

Ηλεκτρονική Πώληση: https://www.viva.gr/tickets/theatre/104/to-diko-tis-domatio/

Θέατρο 104, Ευμολπιδών 41, Γκάζι (πλησίον μετρό Κεραμεικός)
Τηλέφωνο ταμείου: 21 0345 5020