Στην Αθήνα βρέθηκε πριν από λίγες εβδομάδες ο Dennis Kelly, από τους πιο σημαντικούς και ριζοσπαστικούς θεατρικούς συγγραφείς της Βρετανίας, με αφορμή την πρώτη παρουσίαση των έργων του «Ορφανά» και «DNA» στην Ελλάδα, στο θέατρο του Ν. Κόσμου, στο οποίο έδωσε συνέντευξη τύπου και συζήτησε με ειδικούς και θεατρόφιλους.

Ads

Ο Dennis Kelly, γεννημένος στο Barnet του Β. Λονδίνου, μεγαλωμένος σε μία ιρλανδική, καθολική, πολυμελή οικογένεια, παράτησε το σχολείο στα 16 και έκτοτε δούλευε σε σουπερμάρκετ. Ανακάλυψε το θέατρο όταν συμμετείχε σε μία νεανική θεατρική ομάδα και στη συνέχεια σπούδασε Δράμα και Θεατρικές Τέχνες στο Goldsmiths College. Τα έργα του, που σχετίζονται συνήθως με σύγχρονα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα, έχουν μεταφραστεί και παρουσιαστεί σε πολλές χώρες του κόσμου, ενώ έχει διακριθεί, κερδίζοντας σειρά βραβείων.

Μιλώντας για την ξενοφοβία και το ρατσισμό στο θέατρο του Ν. Κόσμου, ανέφερε: «Η εντύπωση, που επικρατεί αυτή τη στιγμή στη χώρα μου είναι ότι μας έχουν κατακλύσει οι μετανάστες. Κάτι που δεν είναι αληθές, καθώς το 92% του πληθυσμού της Βρετανίας έχει γεννηθεί εκεί. Παρόλα αυτά ο φόβος που έχει δημιουργηθεί τείνει να αποκτά μία απίστευτη ενέργεια που δεν μπορούμε να ελέγξουμε και γινόμαστε θύματά της». Αυτή τη στιγμή σε όλη την Ευρώπη, «υπάρχει άνοδος των ανθρώπινων ιστοριών με βία και ρατσισμό».

Επιπλέον, τόνισε ότι «ποτέ δεν υπήρξε μια ιστορική περίοδος που να μην στιγματίστηκε από τη βία απέναντι στη διαφορετικότητα», σήμερα τις προκαταλήψεις απέναντι στις μαύρες κοινότητες στο Λονδίνο, που υπήρχαν παλιότερα, έχουν αντικαταστήσει αυτές έναντι των κοινοτήτων της νοτιοανατολικής Ευρώπης και Ασίας.

Σε ό,τι αφορά το ρόλο του θεάτρου επισήμανε: «μέρος του θεάτρου οφείλει να αντανακλά αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία τη δεδομένη στιγμή. Πέρα όμως από τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις, ένας συγγραφέας πρέπει να καταγράφει αυτό που βρίσκεται στην καρδιά του». «Σε μία Ευρώπη που βιώνει την οικονομική κρίση το θέατρο δεν είναι πολυτέλεια, ανοίγει το διάλογο που χρειαζόμαστε και μας φέρνει πιο κοντά».

Για τους νέους συγγραφείς υπογράμμισε ότι θα πρέπει να μην συμβιβάζονται, «θα πρέπει όταν γράφουν ένα θεατρικό έργο να είναι σαν να καταγράφουν τα τελευταία πράγματα που θα ήθελαν να πουν πριν πεθάνουν».