«Τι κοινό έχουν ένα πιάτο ζεστή σουσαμόσουπα, η δίαιτα του Μάκη του ιπποπόταμου, η συνταγή ενός πελεκάνου γιατρού από το Μεξικό, ένα δέντρο που τραγουδάει, το αναψυκτικό τής καμήλας με τα δύο μπικίνι, και τα γυαλιστερά λουστρίνια του ασβού; Τον κύριο Αγησίλαγο που ένα πρωί απλά…. ξύπνησε με μαγουλάδες!» Και κάπως έτσι ξεκινάει η αναζήτηση του ιδανικού γεύματος, που θα τον γιατρέψει…«Κίνησε λοιπόν και πάει, ψάχνει ψάχνει τι να φάει…»

Ads

«Ο Αγησίλαγος» (2007), το δεύτερο μουσικο-θεατρικό παραμύθι που σκάρωσε ο Δημήτρης Μπασλάμ, μετά το «λαχταριστό» «Γαργαληστή» (2006), έρχεται να μας μιλήσει για τη διατροφή και τη μονομανία, μέσα από την ιστορία του κύριου Αγησίλαγου! Μία «νοστιμότατη» αφήγηση από τον Αντώνη Καφετζόπουλο, συνοδευόμενη από το Χορό, τον οποίο απαρτίζουν οι Μάρθα Φριντζήλα, Σωκράτης Μάλαμας, Γιάννης Χαρούλης, Αργύρης Μπακιρτζής και Αλκίνοος Ιωαννίδης.Ο παραμυθάς Δημήτρης Μπασλάμ μιλάει στο tvxs πριν τις παραστάσεις τους στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, τις οποίες μικροί και μεγάλοι θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν τον Απρίλη.

Συνέντευξη στην Τζένη Τσιροπούλου

Ποια είναι η ιστορία του κύριου Αγησίλαγου;

Ο Αγησίλαγος παθαίνει μαγουλάδες και από το άγχος του νομίζει ότι φταίει το φαγητό του. Επειδή μαγειρεύει διάφορα άλλα, εκτός από καρότα και χορταρικά, φοβάται ότι ξεφεύγει από τη φύση του και έτσι αποφασίζει να αλλάξει διατροφή. Στο δρόμο για το ιδανικό του γεύμα βρίσκει ντομάτες, τρώει μόνο από αυτές και γίνεται κατακόκκινος, μετά μόνο πιπεριές, γίνεται καταπράσινος και το ίδιο με τα λεμόνια. Όταν ξυπνάει σε ένα ωραίο μποστάνι και ανακαλύπτει ότι όλα αυτά είναι τελικά ένας εφιάλτης, αρχίζει και πάλι να μαγειρεύει και να τρώει από όλα!

Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με τα μουσικά παραμύθια;

Αφορμή ήταν η πατρότητα αλλά, πλέον, έχει γίνει κάτι πιο προσωπικό. Τώρα το κάνω περισσότερο για εμένα, αν και οι ιστορίες μου συμβαδίζουν κάθε φορά με την ηλικία της κόρης μου. Έχω βρει ένα χώρο για να νιώθω ελεύθερος από μουσική άποψη και από άποψη συγγραφής των κειμένων. Ήταν πολύ μεγάλη υπέρβαση το να γράψω κείμενα και στίχους και αυτό, τελικά, μου έδωσε μια μεγάλη ελευθερία.

Είναι περισσότερες οι δυσκολίες όταν γράφεις για παιδικό κοινό;

Δεν το σκέφτομαι πια αυτό. Η μόνη δυσκολία είναι το να έχεις πολύ καθαρό λόγο. Ώστε, αν υπάρχουν νοήματα –που συνήθως στα δικά μου παραμύθια δεν υπάρχουν- να είναι ξεκάθαρα ως προς την έκφραση τους. Προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν πιο λαϊκός, με την έννοια της απλότητας.

Κατά τη γνώμη σου, δηλαδή, πρέπει να αποφεύγονται τα ηθικά διδάγματα, τα παραμύθια να μην «κουνάνε το δάχτυλο» στα παιδιά;

Για μένα αυτό δε χρειάζεται καθόλου. Νομίζω ότι και μόνο η άποψη που έχει κάποιος ήρωας στο παραμύθι είναι αρκετή. Αφηγείσαι μια ιστορία και εκείνη από μόνη της μεταδίδει κάτι, ώστε ο καθένας να κρατάει ό,τι θέλει από αυτό.

Διαβάζεις παιδικά παραμύθια; Τα σύγχρονα παιδικά παραμύθια σέβονται τα παιδιά, ως αναγνώστες;

Ναι διαβάζω, και ελληνικά και ξένα. Υπάρχουν σίγουρα παραμύθια και μουσικές που σέβονται το παιδί, απλά είναι πιο λίγα αυτά, όπως και όλα του είδους. Υπάρχουν, όμως, πολύ προσεγμένες μουσικές παραγωγές που γίνονται για τα παιδιά.

Πιστεύεις ότι το παραμύθι αποτελεί και παιδαγωγικό εργαλείο;

Μπορεί να γίνει παιδαγωγικό εργαλείο αλλά πώς να το κάνεις χωρίς να είσαι διδακτικός; Και διδακτικός ως προς τι τελικά; Ως προς ένα νόημα ή ως προς κάτι καθημερινό; Για παράδειγμα, στην ιστορία του Αγησίλαγου, η αρχική ιδέα ξεκίνησε επειδή η κόρη μου έτρωγε μόνο ψωμί. Οπότε της διηγήθηκα αυτή την ιστορία για το λαγό που έτρωγε μόνο πιπεριές και έγινε πράσινος, μόνο ντομάτες και έγινε κόκκινος, και έτσι ξεκίνησε η ιδέα. Έτσι, μπορείς τελικά, χωρίς να ηθικολογείς, να πεις κάτι απλό.

Τα σημερινά ερεθίσματα των παιδιών, όπως για παράδειγμα η πολλή τηλεόραση και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, διαμορφώνουν από την παιδική ηλικία κακούς αναγνώστες, κακούς ακροατές και θεατές;

Αυτό δυστυχώς ισχύει και γίνεται αρκετά αντιληπτό σε σχέση με την αφήγηση. Τα παιδιά μαθαίνουν να λαμβάνουν την εικόνα εντελώς έτοιμη, δεν τη σκέφτονται ούτε την ονειρεύονται ή την κατασκευάζουν μόνοι τους. Τη βλέπουν και την παίρνουν σαν πληροφορία. Ειδικά με την τηλεόραση, πολλή και περιττή εικόνα. Αυτό σιγά-σιγά εξασθενεί και τη δύναμη της εικόνας και τη δύναμη της κρίσης, γιατί δεν μπορείς να κάνεις άλλη διεργασία. Βλέπεις μια εικόνα, διασκεδάζεις, παίρνεις ένα συναίσθημα στιγμιαίο και αυτό είναι όλο. Γι αυτό το λόγο, μου αρέσει να επιμένω στην αφήγηση. Η ελευθερία που δίνει η μυθοπλασία όσο πάει και εκλείπει. Θα μου άρεσε πολύ να είμαι ένας παραμυθάς που λέει ιστορίες στα παιδιά, σαν τους παλιούς παραμυθάδες. Αλλά επειδή είμαι ντροπαλός μαζεύω γύρω μου και μουσικούς και τη λέμε όλοι μαζί! Τα παιδιά, όμως, πάντα θα βρίσκουν έναν τρόπο να «μας τη βγαίνουν» και να εφευρίσκουν άλλους κώδικες.

«Η Θυμωμένη Μπετονιέρα» έρχεται;

«Η Θυμωμένη Μπετονιέρα» ήρθε! Μόνο σε cd προς το παρόν, το βιβλίο είναι στο στάδιο της εικονογράφησης. Το θέμα αυτή τη φορά είναι μια παρέα, μια μπετονιέρα, ένα μυστρί, ένας τενεκές, ένα μαδέρι, η οποία, επειδή έχουν χτιστεί τα πάντα, μένει άνεργη. Έτσι,η μπετονιέρα σκέφτεται να τα γκρεμίζουν όλα και να τα ξαναχτίζουν! Περιμένοντας, όμως, αρχίζουν και αντιλαμβάνονται την έννοια του ελεύθερου χρόνου και ενός άλλου τρόπου ζωής. Η μπετονιέρα θυμώνει που την προδίδουν και επανέρχεται με μια νέα ιδέα, να φτιάξουν ένα φούρνο, όπου εκείνη θα κάνει το ζυμωτή, το φτυάρι θα βάζει αλεύρι, ώστε να δουλεύουν όλοι μαζί και λίγο!

«Ο Αγησίλαγος»
2, 3, 9, 10 και 16 Απρίλη στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Παραστάσεις: 12:00 και 17:00
Εισιτήριο: 10 ευρώ
www.baslam.gr

«Ο Αγησίλαγος» του Δημήτρη Μπασλάμ κυκλοφορεί σε cd και σε βιβλίο από τις εκδόσεις Επόμενος Σταθμός, σε εικονογράφηση Βίκτωρα Μοσχόπουλου.