[…] Το θέατρο, γι’ αυτούς, δεν είναι ένα είδος τέχνης, είναι κάτι περισσότερο. Είναι η προσπάθειά τους να φωνάξουν ότι είναι ζωντανοί, ότι υπάρχουν, ότι μπορούν να δημιουργούν […] Μόνοι τους, χωρίς καμία οικονομική στήριξη, χωρίς κανενός είδους βοήθεια, παλεύουν να βγούν από την απομόνωση και την αφάνεια, να φωνάξουν ότι υπάρχουν […] Να πάμε. Πρέπει να πάμε”. Του Νίκου Αραπάκη

Ads

Πριν λίγο καιρό έλαβα, στο facebook, ένα μήνυμα από κάποιο φίλο τον οποίον δεν γνώριζα προσωπικά. Ο φίλος, το όνομα του οποίου είναι Βασίλης Βηλαράς και είναι σκηνοθέτης του θεάτρου κωφών Ελλάδας, με ενημέρωσε ότι έχουν επιλέξει, για την καινούργια τους παράσταση, κάποια αποσπάσματα από Τo Δίκιο, το τελευταίο μου βιβλίο, και ήθελε να με ρωτήσει εάν θα τους το επέτρεπα.

Εννοείται ότι δέχτηκα με χαρά. Και γιατί είναι τιμή για ένα συγγραφέα να διαδίδεται η δουλειά του, αλλά και γιατί κάποιες ομάδες ανθρώπων, που παλεύουν και δημιουργούν ενάντια σε θεούς και δαίμονες, οφείλουμε να τις στηρίζουμε.

Η παράσταση έχει να κάνει με τον έρωτα. Τον έρωτα, όμως, όχι σε εποχές ευημερίας και ειρήνης, αλλά σε μια εποχή σκληρή, ανελέητη, αυτή του εμφυλίου. Γι’ αυτό και όλα τα αποσπάσματα που επέλεξαν για να ενσωματώσουν στο θεατρικό κείμενο, προέρχονται από μυθιστορήματα που αναφέρονται στη συγκεκριμένη περίοδο.

Ads

Πριν λίγες ημέρες, κατόπιν πρόσκλησης του σκηνοθέτη, ο οποίος ήθελε να συζητήσω με τους ηθοποιούς και τους συντελεστές της παράστασης και να τους ενημερώσω για το κλίμα της εποχής, επισκέφθηκα το χώρο όπου θα πραγματοποιηθεί η παράσταση. 

Κι οφείλω να ομολογήσω, μολονότι είχα κι άλλες φορές συναναστραφεί κωφούς, ότι συγκινήθηκα. Ίσως αυτό να ακούγεται λίγο μελό, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό. Και δεν συγκινήθηκα διότι συναναστράφηκα κάποιους ανθρώπους διαφορετικούς, αλλά διότι διαπίστωσα ότι είναι μαχητές, αισιόδοξοι.

Το θέατρο, γι’ αυτούς, δεν είναι ένα είδος τέχνης, είναι κάτι περισσότερο. Είναι η προσπάθειά τους να φωνάξουν ότι είναι ζωντανοί, ότι υπάρχουν, ότι μπορούν να δημιουργούν, να κάνουν πράγματα αξιόλογα.

Στις δυο περίπου ώρες που συζητήσαμε, άκουσα πολλά πράγματα που δεν γνώριζα. Κυρίως για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Η εκπαίδευσή τους προβληματική. Η αρωγή του επίσημου κράτους ανύπαρκτη.

Μόνοι τους, χωρίς καμία οικονομική στήριξη, χωρίς κανενός είδους βοήθεια, παλεύουν να βγούν από την απομόνωση και την αφάνεια, να φωνάξουν ότι υπάρχουν. Ότι είναι κάποιοι άνθρωποι με ιδιαιτερότητες μεν, αλλά που μπορούν να δημιουργούν, να συνυπάρχουν ισότιμα με όλους εμάς τους «φυσιολογικούς» δε.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμη, αλλά δεν θα το κάνω. Κυρίως, διότι δεν είμαι ειδικός στο ζήτημα και ελλοχεύει ο κίνδυνος να μεταφέρω ανακρίβειες ή μισές αλήθειες. Γι’ αυτό και θα περιοριστώ στα τής παράστασης, η οποία είμαι απολύτως βέβαιος πως θα είναι κάτι παραπάνω από αξιόλογη.

Τα παιδιά δουλεύουν εδώ και πολύ καιρό, με στόχο να εμφανίσουν ένα αποτέλεσμα που, αφενός, θα τους δικαιώνει, αφετέρου, θα ευχαριστεί όλους όσοι την παρακολουθήσουν.

Να πάμε. Πρέπει να πάμε.–

Θέατρο κωφών Ελλάδος
ΚΑΡΒΟΥΝΟ

Κλείνοντας φέτος τα 30 χρόνια λειτουργίας του, το Θέατρο Κωφών Ελλάδος παρουσιάζει μια παράσταση με θέμα τον έρωτα στα χρόνια του εμφυλίου.

Το 1947, με τον εθνικό διχασμό να καταστρέφει τη χώρα και να καθορίζει τις τύχες των ανθρώπων, ένας άνδρας και μια γυναίκα παρακολουθούν την κοινή τους ζωή να διαλύεται και τον έρωτά τους να καλείται να επιλέξει πλευρά, για να αντιμετωπίσει την εμφύλια σύγκρουση.

Από το πεδίο της μάχης ο άντρας και από την “ασφάλεια” του σπιτιού της η γυναίκα βιώνουν εξίσου τη φρίκη του πολέμου. Ανταλλάσσουν εμπειρίες στην προσπάθειά τους να δώσουν κουράγιο ο ένας στον άλλον. Ώσπου το κουράγιο δεν αρκεί, και τότε αποφασίζουν να δράσουν, επιφέροντας όμως το χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα. 

Η παράσταση είναι μια σύνθεση που βασίζεται σε αποσπάσματα λογοτεχνικών έργων, αληθινές μαρτυρίες και τραγούδια της εποχής.

Για πρώτη φορά στην ιστορία του, το Θέατρο Κωφών Ελλάδος, δοκιμάζει τη συνύπαρξη κωφών και ακουόντων ηθοποιών μαζί στη σκηνή. Μοιράζονται τους ίδιους ρόλους συμπράτωντας σε ένα πείραμα που στόχο του έχει την απόλυτη ενσωμάτωση και συνεργασία κωφών και ακουόντων καλλιτεχνών.

Στην προσπάθεια του Θ.Κ.Ε για ίση προσβασιμότητα σε όλες τις αναπηρίες:

• – Ο χώρος είναι κατάλληλος για αναπηρικά αμαξίδια.
• – Το κείμενο της παράστασης διατίθεται σε γραφή braille.
• – Άτομα με προβλήματα ακοής που δεν είναι χρήστες της ελληνικής νοηματικής γλώσσας: μέσω της παρουσίας των ακουόντων ηθοποιών επί σκηνής, και μέσω της χειλανάγνωσης δύνανται να παρακολουθήσουν το κείμενο της παράστασης, από κοντινές στη σκηνή θέσεις.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

• Σύλληψη/Σκηνοθεσία:  Βασίλης Βηλαράς
• Κείμενα: Νίκος Αραπάκης (Το Δίκιο), Θοδωρής Παπαθεοδώρου (Οι κόρες της λησμονιάς), Έλλη Παπαδημητρίου (Κοινός Λόγος), Βασίλης Βηλαράς
• Διερμηνεία/Χρονισμός: Σοφία Ρομπόλη
• Βοηθός Σκηνοθέτη: Βούλα Βερδελή
• Σκηνικα/Κοστουμια: Νίκη Ψυχογιού
• Φωτισμοί:  Ανδριάνα Δακανάλη
• Βίντεο/Sounddesign: Αλέξανδρος Βηλαράς
• Βοηθός σκηνογράφου: Κατερίνα Ανδρέου
• Κωφοί ηθοποιοί: Απόστολος Γιαννόπουλος, Σοφία Ζιάβρα, Ευανθία Πλαχούρα
• Ακούοντες ηθοποιοί: Γιάννης Ιωάννου, Βασιλική Σουρρή, Πηνελόπη Τσούτσουβα

ΕΝΑΡΞΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ: 7 ΜΑΡΤΙΟΥ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, ΣΑΒΒΑΤΟ & ΚΥΡΙΑΚΗ, 21:00 / ΣΑΧΤΟΥΡΗ 8-10, ΨΥΡΡΗ (ΠΛ.ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΟΥ). ΤΗΛ.ΚΡΑΤΗΣΕΩΝ (μόνο sms): 698 5765550. ΤΗΛ.ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: 694 5390799. ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: 10 ΕΥΡΩ / 7 ΕΥΡΩ ΜΕΙΩΜΕΝΟ