Η παράσταση Σάμερτάιμ του Άκη Δήμου, που παίζεται στο Θέατρο Μπέλλος, ανοίγει στο οικολογικό θέατρο στην Ελλάδα, ένα παράθυρο δροσιάς.

Η υπόθεση του έργου

Στα ερείπια ενός αρχαιολογικού χώρου, δύο άνθρωποι που γνωρίζονται από παλιά, συναντιούνται κάποια φθινοπωρινή μέρα. Η ζέστη είναι αποπνικτική για την εποχή και αφύσικη. Έχουν πληροφορηθεί ότι εκεί βρίσκεται το δροσερότερο σημείο της Ελλάδας. Όσο περιμένουν να λυτρωθούν από το καλοκαίρι που δεν υποχωρεί τα τελευταία οκτώ χρόνια, οι ήρωες μας, ο Χρόνης Πετμεζάς και η Τερέζα Λάλα, ανταλλάσσουν τις σκέψεις τους, τις προσδοκίες τους, τις αδυναμίες τους και απογυμνώνει ο καθένας την ψυχή του, καθώς η βροχή δεν έρχεται. Ο νεαρός ξεναγός Χρόνης φανερώνει το alter ego του , τον Διόνυσο και η ραδιοφωνική παραγωγός Τερέζα, την αριστοφανική Μυρίνη. Όλα μπλέκονται και αποκαλύπτονται, όσο περιμένουν κάτω από τον φαρμακερό ήλιο, κι όλα μοιάζουν μάταια. Όταν πέσει η νύχτα και η ατμόσφαιρα παραμείνει ανυπόφορη, συνειδητοποιούν ό,τι δεν ήθελαν να αποδεκτούν τα τελευταία οκτώ χρόνια. Συνειδητοποιούν ότι η ανάγκη τους για βροχή ίσως να μην ικανοποιηθεί ποτέ ξανά.

Η παράσταση

Η παράσταση Σαμερτάιμ του Άκη Δήμου σε σύλληψη-σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη από την bijoux de kant, φέρνει στο προσκήνιο το «οικολογικό» θέατρο. Αν κάποιος σκεφτεί «πράσινες» κτιριακές εγκαταστάσεις και σκηνικά από ανακυκλωμένα υλικά, μάλλον ζει στον πλανήτη του Μικρού Πρίγκηπα του Εξυπερύ κι είναι πανέμορφα εκεί. Για να μπορούμε όμως να κατανοούμε λίγο και την πραγματικότητα, «οικολογικό» θέατρο εννούμε τις θεατρικές παραγωγές, που έχουν ως θεματική την οικολογική μας συνείδηση και τις περιβαλλοντικές μας ανησυχίες. Παρόλο που σαν είδος μετράει ήδη αρκετές δεκαετίες, στην Ελλάδα, οι παραστάσεις που απευθύνονται σε ενήλικες με αυτήν την θεματική, είναι σπάνιες. Και δεν είναι τυχαίο.

Τα στερεότυπα που διατηρούμε για τις παραστατικές τέχνες ταυτίζουν το θέατρο με «ανθρώπων έργα». Οι ανθρώπινες σχέσεις, οι συγκρούσεις, οι καταστάσεις και ό,τι αφορά τον άνθρωπο, είναι στο επίκεντρο της καλλιτεχνικής έκφρασης. Αν όμως δεχτούμε ό,τι το θέατρο είναι ο καθρέφτης της ζωής ή όπως πολλοί ισχυρίζονται το θέατρο είναι η ζωή η ίδια, είναι η «πράξη» και οι δυναμικές που αναπτύσσονται ανάμεσα σ΄αυτούς που την παράγουν και σ΄αυτούς που την βιώνουν με οποιονδήποτε τρόπο, τότε πώς είναι δυνατόν, να μην εκφράζεται στη σύγχρονη ελληνική δραματουργία, η οικολογική κρίση, η ερημοποίηση, η αύξηση της θερμοκρασίας στον πλανήτη, η αυξανόμενη εξαφάνιση τόσων ειδών, η ρύπανση του νερού και των φυσικών πηγών, οι πυρκαγιές και τόσα άλλα, που φτιάχνουν δυστυχώς έναν μακροσκελή και θλιβερό κατάλογο και εντέλει είναι «ανθρώπων έργα». Το θέατρο είναι πολιτική πράξη. Η υπάρχουσα σιωπή του θεατρικού γίγνεσθαι ισοδυναμεί με ανοχή.

Το έργο του Άκη Δήμου συνδυάζει των ανθρώπων τα έργα με την οικολογική κρίση. Η ξηρασία που κυριαχεί γύρω από τους ήρωες, βρίσκεται και μέσα τους. Η σκηνοθεσία του Γιάννη Σκουρλέτη με τη συνεργασία της δραματολόγου Ασημένιας Ευθυμίου ισορροπεί ανάμεσα στο παράλογο και στο σουρεαλιστικό. Μέσα σ΄ένα μπεκετικό τοπίο, ο συμβολισμός της βροχής που δεν έρχεται, μεταφέρει τη δράση από την κατανόηση του χώρου, στην εσωτερική αναζήτηση. Οι χαρακτήρες, εγκλωβισμένοι από το εγώ τους, από τις προσδοκίες τους, από τις ματαιώσεις τους, από τη ζωή τους, είναι σε συνεχή άρνηση για τη μεγαλύτερη ματαίωση που βιώνουν κι αυτή είναι ότι ο κόσμος που ζουν καταρρέει. Δεν κάνουν τίποτα γι΄ αυτό. Περιμένουν οκτώ χρόνια να έρθει η βροχή και παρόλα αυτά συνεχίζουν να ζουν την κάθε μέρα ίδια, σαν να μην άλλαξε τίποτα .Όμως έχει αλλάξει. Όσο οι ήρωες μας, είχαν αλλού το βλέμμα στραμμένο, όσο δεν ασχολιόντουσαν, όσο δεν αντιδρούσαν, παρά μόνο σ΄ ό,τι τους αφορούσε προσωπικά, οι εποχές εξαφανίστηκαν.

Στη σκηνή, οι ηθοποιοί Καλλιρόη Μυριαγκού και Γιάννης Τσουμαράκης, κατά τη διάρκεια της μίας και μόνης συνάντησης που έχουν, μας παρασύρουν στον παράλογο ψυχισμό τους. Ξεχωρίζουν οι σκηνές των μονολόγων τους ως Μυρίνη και Διόνυσος αντίστοιχα, όπου κορυφώνεται και η τραγικότητα των χαρακτήρων τους. Η μουσική της παράστασης , της Χαρούλας Τσαλπαρά είναι πρωτότυπη και με τη βοήθεια του φωτισμού από την ομάδα bijoux de kant,που έχει επιμεληθεί τα σκηνικά-κοστούμια, δημιουργούνται στον θεατή έντονα συναισθήματα.

Η παράσταση Σάμερτάιμ του Άκη Δήμου, μέσα στην φουτουριστική της μυθοπλασία, μας δίνει μια βαθιά ανθρώπινη κατάσταση του σήμερα, όπου είναι αδύνατον ο θεατής να προσποιηθεί ότι δεν τον αφορά. Μπορεί να μην έχουμε ακόμα οκτώ χρόνια καλοκαίρι, αλλά έχουμε ίσως την ευκαιρία, να αφήσουμε τον αναπαυτικό μας καναπέ και τον ασφαλή μικρόκοσμό μας στην άκρη, και απλά να κοιτάξουμε γύρω μας. Είναι θέμα συνείδησης γιατί ευθύνες δεν μπορούν να αποδοθούν πουθενά. Η τέχνη του θεάτρου όμως οφείλει, μαζί με την παράδοση και τις ανθρώπινες σχέσεις που ανιχνεύει στη σύγχρονη δραματουργία, να κάνει τη δική της ψυχοθεραπεία και να ανοίξει ένα ειλικρινή διάλογο με το χώρο που αναπτύσσεται και την κοινωνία που απευθύνεται. Κι ας μην ξεχνάμε ότι ο Σαίξπηρ έγραψε το Όνειρο καλοκαιρινής νυχτός γιατί είχε δάσος!

Συντελεστές

Κείμενο: Άκης Δήμου

Σύλληψη – Σκηνοθεσία: Γιάννης Σκουρλέτης

Μουσική: Χαρούλα Τσαλπαρά

Σκηνογραφία – φωτισμοί: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης  

Δραματολόγος: Ασημένια Ευθυμίου

Φωτογραφίες: Εβίτα Σκουρλέτη

Παίζουν η Καλλιρρόη Μυριαγκού και ο Γιάννης Τσουμαράκης

Πληροφορίες

Θέατρο Μπέλλος: Κέκροπος 1, Πλάκα – Ακρόπολη, τηλ: 6948230899

Από 16 Οκτωβρίου έως και 5 Δεκεμβρίου 2023

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

Διάρκεια Παράστασης: 75 λεπτά

Εισιτήρια: 14 ευρώ κανονικό, 12 ευρώ μειωμένο

Προπώληση: https://www.more.com/theater/samertaim/

και στο ταμείο του θεάτρου 2103229889, 6948230899