Μιλήσαμε με τον ηθοποιό Γιώργο Φριντζήλα για την παράσταση «Μα» της Ρηνιώς Κυριαζή για το ιδιαίτερο και ευαίσθητο θέμα της και τα μελλοντικά τους σχέδια.

Το έργο προσεγγίζει ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, όπως ο αυτισμός. Πώς προετοιμαστήκατε για να αποδώσετε με σεβασμό και αληθοφάνεια τον χαρακτήρα σας; Έχετε προσωπικές εμπειρίες ή ιστορίες που σας βοήθησαν να συνδεθείτε με το θέμα του αυτισμού και της διαφορετικότητας;

Εκείνο που κατάλαβα μέσα από την εμπειρία του Μα είναι ότι η μεγάλη ευαισθησία λειτουργεί συχνά σαν υπεκφυγή για να αποφύγουμε και τελικά να περιθωριοποιήσουμε ανθρώπους και κοινωνικές ομάδες που έχουν ανάγκη όχι τόσο την «ευαισθησία» αλλά την δυνατότητα κοινωνικής εγγύτητας. Στην πραγματικότητα δεν έκανα κάποια διαφορετική προετοιμασία για την προσέγγιση του συγκεκριμένου έργου και ρόλου από αυτή που κάνω πάντα για τα έργα που συμμετέχω και είναι μία, αφιερώνω πάρα πολύ χρόνο στο κείμενο διότι θεωρώ ότι ο χρόνος που αφιερώνουμε στις λέξεις που τελικά θα προφέρουμε είναι ένα δώρο προς τους ανθρώπους που θα τις εισπράξουν .Στο πεδίο της εμπειρίας στάθηκε πολύτιμη τόσο η γνώση της Ρηνιώς γύρω από το θέμα του αυτισμού όσο και η παρουσία του Νίκου Παγίδα σε κάποιες πρόβες, πρωτεργάτη του συλλόγου «Νευρώνας» για άτομα με αυτισμό που κάλυψε δικά μας κενά γύρω από το θέμα και με το βλέμμα του γέμισε τα διευρυμένα όρια των χαρακτήρων που καλούμαστε να προσεγγίσουμε.Στις προσωπικές μου εμπειρίες που λειτούργησαν σαν δρόμοι σύνδεσης με τον πυρήνα του έργου θα αναφέρω την επαφή μου με την ομάδα μεικτής ικανότητας ανθρώπων με αναπηρία    και νευροτυπικών  «εν δυνάμει» και την σχέση μου με την ομάδα «άγγελοι της χαράς» όπου δίνουμε παραστάσεις για καρκινοπαθή παιδιά στο ίδρυμα «Ελπίδα».

Το Μα είναι η μοναδική λέξη που λέει ο Οδυσσέας. Πώς λειτουργεί αυτή η λέξη ως μέσο επικοινωνίας στην παράσταση;

Η λέξη ‘Μα’ μέσα στην παράσταση για εμένα λειτουργεί όπως το κελάηδημα ενός πουλιού, δεν καταλαβαίνεις νοηματικά τι λέει αλλά αγγίζει την ψυχή σου ,παράλληλα καταλαβαίνεις ότι για το ίδιο το πουλί σημαίνει άπειρα διαφορετικά πράγματα στα οποία εσύ δεν έχεις πρόσβαση και δεν πειράζει γιατί η επικοινωνία λειτουργεί σε άλλο επίπεδο και είναι ολοκληρωμένη. Απαιτείται ίσως  να συνδεθεί κανείς με τρόπους άλλους από τον έναν που έχει κοινωνικά διδαχθεί.

Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη σκηνή που σας συγκινεί ιδιαίτερα; Γιατί;

Αυτές τις μέρες με συγκινεί ιδιαίτερα μια φράση από το έργο που λέει η μητέρα του Οδυσσέα, του παιδιού με αυτισμό. Περιγράφει το πόσο αντίξοο και εχθρικό στάθηκε το κοινωνικό περιβάλλον, οι θεσμοί ,οι παλιοί φίλοι προς την συγκεκριμένη οικογένεια λόγω του νευροδιαφορετικού παιδιού  καταλήγοντας στη φράση «δεν θέλουμε πια». Σε αυτό το «πια» ακούω όλη την προσπάθεια, την ελπίδα, την ματαίωση, την απογοήτευση, την προδοσία που νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι ζώντας σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που δεν τους περιλαμβάνει αλλά και την  αξιοπρέπεια μιας εσωτερικής συσπείρωσης και αναγνώρισης της αγάπης που υπάρχει ανάμεσα τους η οποία τελικά τους καθιστά αυτάρκεις.

Πώς ήταν η συνεργασία σας με τη σκηνοθέτιδα Ρηνιώ Κυριαζή και τους υπόλοιπους συντελεστές;

Είναι με μερικούς ανθρώπους που κατανοείσαι και όταν συμβαίνει αυτό τα πράγματα κυλάνε αβίαστα, στη συγκεκριμένη δουλειά καταλαβαινόμαστε και κάπως αυτό είναι και λίγο σπάνιο .Σαν να μπαίνουμε στην ανταλλαγή χωρίς πανοπλία .

Ποιο είναι το μήνυμα που ελπίζετε να μεταδώσετε στο κοινό μέσα από τον ρόλο σας;

Το μήνυμα που ελπίζω να περάσει η παράσταση ή πιο σωστά το μήνυμα που περνά σε εμένα η παράσταση σχετίζεται με την ουσία του αγώνα της αγάπης σε έναν κόσμο που φοβάται να αγαπηθεί.

Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σας σχέδια; Υπάρχουν άλλα έργα ή ρόλοι που θα θέλατε να εξερευνήσετε;

Αυτή την περίοδο κάνω πρόβες για ένα καινούργιο έργο του Γιάννη Αποσκίτη με τίτλο ‘Νοχαβελάνδη’ σε σκηνοθεσία του Γιώργου Βουρδαμή ενώ παράλληλα δουλεύω με την ηθοποιό Ρεβέκα Τσιλιγκαρίδου ένα έργο ελεύθερα εμπνευσμένο από την ταινία  ‘Before sunset’ του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ και ετοιμάζω μια μικρή περιοδεία του έργου ‘Όρθιε σκοπέ’ βασισμένο σε ποίηση του Άγγελου Σικελιανού και κείμενα από την παλαιά Διαθήκη σε σκηνοθεσία δική μου που παρουσιάστηκε πέρσι στο Κ.Ε.Τ.