Μεγάλη παγίδα οι προσδοκίες. Με ανυπομονησία πήγα να δω στο Μέγαρο Μουσικής τον ταλαντούχο Δημήτρη Παπαϊωάννου αλλά δεν εξαργύρωσε τη φήμη του. Ομολογώ βέβαια πως δεν πήγα διαβασμένη. Δεν γνώριζα πως η παράσταση Ink πραγματεύεται το πάθος και την ακύρωσή του. Και άργησα να καταλάβω το θέμα της. Άργησα 60 λεπτά, όσο κράτησε δηλαδή.

Μάταια προσπαθούσα να μαντέψω «τι θέλει να πει ο ποιητής.» Αρχισα να εμβαθύνω, να αναλύω ψάχνοντας να βρω το νόημα, μέχρι που παραδόθηκα στο γρίφο τού τι έβλεπα. Πόσο μάλλον τού τι ένιωθα. Κατόπιν εορτής μπήκα στο ίντερνετ να δω πόσο επιφανειακή είμαι και διάβασα περί πάθους και ακύρωσης. Ισως, αν το γνώριζα βέβαια, να έμενα περισσότερο μετέωρη. Καθώς δεν πέτυχε να μεταδώσει, σε μένα τουλάχιστον, το συναίσθημα.

Παρακολούθησα ένα μίγμα έξυπνης σκηνογραφίας, σκηνοθεσίας, χορογραφίας, οπτικοακουστικών τεχνικών με σκοπό αυτό. Να είναι έξυπνη. Μέχρι εκεί. Από την άλλη αναρωτήθηκα γιατί με τόση παγκόσμια επικαιρότητα, με τόσα θέματα να απασχολούν το σύγχρονο άνθρωπο, ο ταλαντούχος κος Παπαϊωάννου δεν καταπιάνεται με κάτι πιο σημαντικό. Ενα σωρό θέματα που χρειάζονται προβολή και σίγουρα η οπτική του ματιά θα ήταν πολύ γοητευτική, όπως είναι και ο ίδιος επί σκηνής.

Με χαρά επίσης θα υποδεχόμουν να συμπεριλάβει επιτέλους και μια γυναίκα στην παράστασή του. Προς τι αυτή η επαναλαμβανόμενη απουσία; Το δε γυμνό ανδρικό σώμα (του συμπρωταγωνιστή του μόνιμα) σε κάθε παράσταση, εκτός από προβλέψιμο πια, σημασία έχει να προσθέτει και να προϋποθέτει στην ιστορία της υπόθεσης. Όχι σώνει και ντε.

Παρόλα αυτά, δεν ακυρώνεται φυσικά η προσπάθεια, η δουλειά, η ευρηματικότητα και το αδιαμφησβήτητο ταλέντο του δημιουργού. Στα καλύτερα που έρχονται λοιπόν.