«Το ροκ είναι επιλογή ζωής. Ενίοτε και θανάτου»

Μια ροκ συναυλία. Ο ήρωας θα ξεπεράσει τα όρια και θα αφήσει την τελευταία του πνοή πάνω στη σκηνή. Ποιος είναι; Τι ζητούσε από τη ζωή και πώς έφτασε εκεί; Στα τρία λεπτά που μεσολαβούν από τη ζωή στον θάνατο περνάει από μπροστά του όλη του η ζωή σαν ταινία του σινεμά.

Το «Rock Story» είναι έργο γραμμένο με συγκίνηση και χιούμορ που αναζητά τα αίτια πίσω από τον πρόωρο θάνατο ενός ροκ ειδώλου.

Με αφορμή την παράσταση που παρουσιάζεται από την Κυριακή 24 Μαρτίου στο θέατρο Αργώ, ο πρωταγωνιστής Βασίλης Παναγιωτίδης μίλησε στο Tvxs.gr για το έργο, τον Παύλο Σιδηρόπουλο, τις ουσίες, τη μουσική αλλά και για το πόσο μας καθορίζουν οι οικογενειακές σχέσεις στη ζωή μας.

Οικογενειακό περιβάλλον, χημικές ουσίες, μουσικές, έρωτας και στο κέντρο ένας νέος άνδρας που ανυπομονεί να φθάσει στην κορυφή. Τι είναι το «Rock Story»;

Το Rock story είναι μια διαδρομή προς την ελευθερία. Έχει πόνο, έχει μώλωπες, έχει βλέμματα προς τον ουρανό, έχει αγκάθια και ροδοπέταλα. Το rock story είναι μια θυσία.

Το έργο είναι εμπνευσμένο από τον Παύλο Σιδηρόπουλο, μια δυνατή προσωπικότητα που εκφράζει τη ροκ στάση ζωής. Πόσο κοντά είναι η απόλυτη ελευθερία και ο ασυμβίβαστος έρωτας με την αυτοκαταστροφή;

Πάντα σε μια εποχή δημιουργούνται διάφοροι χώροι έκφρασης. Για όλους. Με συγκεκριμένα τετραγωνικά μέτρα. Άλλοι χωράνε, άλλοι δε χωράνε. Άλλοι προσκυνούν πριν μπουν, άλλοι μπαίνουν με τις λάσπες. Πρέπει να εξετάσεις την εποχή, τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, το χαρακτήρα του καθενός, την παιδεία του, το μεγάλωμα του. Δεν είναι τόσο απλό. Αυτό που καταστρέφει τον έναν για κάποιον άλλον περνάει στα αζήτητα. Γενικά την πατάνε τα ευαίσθητα παιδιά. Αλλά έτσι γεννιούνται και οι ήρωες.

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο ασυμβίβαστος τραγουδοποιός, που διαμόρφωσε ένα ολόκληρο ρεύμα, νικήθηκε από την εξάρτησή του στην ηρωίνη, αφήνοντας όμως πίσω του μια βαριά κληρονομιά. Ποια η σχέση του με τον δικό μας ήρωα;

Νικήθηκε από την ύπαρξη. Τρομερό το βάρος της. Υπέκυψε στα τραύματα της ψυχής του. Εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι. Άντε να τις δεις αυτές τις γρατζουνιές. Τον ευχαριστούμε για αυτό που μας άφησε. Μας άφησε τη μάσκα για να ρίχνουμε ματιές στο βυθό του.

Στην παράσταση αναλύονται έντεχνα οι οικογενειακές σχέσεις. Στην συγκεκριμένη περίπτωση βλέπουμε έναν Λεό που είναι ιδιαίτερα δεμένος με τη μητέρα του. Αντίθετα οι σχέσεις με τον πατέρα του δεν είναι τόσο καλές. Πόσο ρόλο παίζουν αυτές  οι σχέσεις στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας και στη γενική μας πορεία;

Το σπουδαιότερο. Αυτές είναι που μας διαμορφώνουν και μας ακολουθούν για πάρα πολύ καιρό ,και με τα θετικά τους και με τα αρνητικά τους. Εκεί μέσα κρύβονται μαζί η ευκαιρία για ανύψωση αλλά και ο κίνδυνος της αυτοκαταστροφής. Εξαρτάται πως ωριμάζει ο καθένας και πόσο μπορεί να προβλέψει τις παγίδες και να τις αποφύγει.

Τι δυσκολίες αντιμετώπισες στην παράσταση; Σε βοήθησε η μουσική σου παιδεία για να αναμετρηθείς με τον ρόλο;

Η παράσταση έχει το πόδι πατημένο στο γκάζι, οπότε χρειάστηκε να ξανα αποκτήσω τη φυσική κατάσταση για να ανταπεξέλθω στο σπριντ αυτό. Σίγουρα η μουσική μου παιδεία βοήθησε στην αναμέτρηση αυτή και συμπλήρωσε με θετικό τρόπο πιστεύω αυτό που είχε ως όραμα και ο σκηνοθέτης μας. 

Ο Βασίλης Παναγιωτίδης συνδέεται κάπου με τον Λεό;

Συνδέεται ως προς την τραγουδοποιία, ως προς την αγωνία της οικογενειακής αποδοχής για αυτό που είναι, ως προς την προσπάθεια να δημιουργήσει ένα φιλόξενο κομμάτι γης μέσα σε αυτό που ονομάζεται ελληνική μουσική σκηνή και να προσπαθήσει να υπάρξει εκεί και να εκφραστεί.

Το έργο ανέβηκε το 2009 από το ΚΘΒΕ. Ποιες είναι οι διαφορές 10 χρόνια μετά;

Απ’ όσο γνωρίζω η παράσταση του ΚΒΘΕ ήταν περισσότερο στηριγμένη στο μουσικό κομμάτι και υπήρχε και μπάντα επί σκηνής. Κάτι που έφερνε περισσότερο σε μιουζικαλ. Σε αυτή την προσπάθεια έχει δοθεί έμφαση στο θεατρικό κομμάτι και ερμηνεύονται  κάποια τραγούδια από την ξένη ροκ σκηνή και τον Παύλο.

Στο κίτρινο σούρουπο (drug culture της Ελλάδας), βλέπουμε όλα σχεδόν τα πρόσωπα να πάσχουν από ανεξήγητες μεταπτώσεις πολύ πριν αρχίσουν τα ναρκωτικά. Πιστεύετε ότι αυτή είναι μια τρανταχτή απόδειξη ότι η καρδιά του Κίτρινου Σούρουπου χρησιμοποιούσε τα ναρκωτικά για καταπολεμήσει τον πόνο και τον φόβο, αλλά και να βρει μια χαμένη γνησιότητα;

Δε μπορώ να ξέρω γιατί κάποιος παίρνει ναρκωτικά. Μάλλον από κάτι θέλει να ξεφύγει. Άρα θέλει να απομακρυνθεί από κάτι, να πάει πιο μακριά από αυτό. Αλλά μπορεί να είναι και για να πλησιάσει κάτι. Να το γνωρίσει καλύτερα. Να τριπάρει και να σκεφτεί διαφορετικά, πιο ελεύθερα και πιο δημιουργικά. Εκεί βέβαια υπάρχει ο κίνδυνος να πιαστείς στην παγίδα της ψευδαίσθησης. Όλα με μέτρο παιδιά. Αν επαναφέρουμε τη γνησιότητα στις σχέσεις μας και στην καθημερινότητα μας δε θα χρειάζεται κανείς ναρκωτικά για να την ψάξει. Εξαρτάται και από την εποχή πάντα. Τι μας ζητάει η κάθε εποχή. Σήμερα ας πούμε η ultimate πρέζα είναι το κινητό και το tablet. Τι να πεις…

Στην παράσταση υπάρχει πολύ δυνατές στιγμές που ερμηνεύεις ακαπέλα διάφορα τραγούδια. Πόσο σημαντική είναι η μουσική στη ζωή σου;

Η μουσική μου έχει σώσει τη ζωή. Σπουδαίο γονίδιο που μου άφησε ο πατέρας μου. Χαίρομαι και νιώθω ευλογημένος που μπορώ να εκφράζομαι μέσα από τη μουσική και ως δημιουργός και ως ερμηνευτής.

Τι θέλεις να νιώσει ο θεατής φεύγοντας από την παράσταση; Με τι να προβληματιστεί;

Σε πρώτο επίπεδο ίσως πει ένα: «πω πω κάπως έτσι την περνάνε αυτοί (οι ροκ σταρ)», αλλά ίσως πάει και πιο κάτω το πράγμα και πει και ένα: «ρε τι τραβάει κανείς μες στην οικογένεια; Για κάτσε να αλλάξω δυο τρία πραγματάκια τώρα που προφταίνω».

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Σκηνοθεσία: Γιάννης Καραχισαρίδης
Πρωταγωνιστούν : Αιμιλία Υψηλάντη,Γιώργος Ζιόβας, Βασίλης Παναγιωτίδης, Δήμητρα Βαμβακάρη, Έλια Βεργανελάκη
Σκηνικά Κοστούμια:Χριστίνα Κωστέα
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Boηθός σκηνοθέτη: Νίκη Σπανού
Φωτογραφίες- Video art:Γιάννης Βολιώτης
Video παράστασης: Διονύσης Σιδηροκαστρίτης

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:
Δευτέρα:  21:00
Τρίτη:       21:00
Τετάρτη:  21:00