Τρεις «ραψωδοί» ζωντανεύουν  τον Διγενή Ακρίτη, το ηρωικό ποίημα που είναι και το πρώτο γραπτό μνημείο της νεοελληνικής λογοτεχνίας στο Θέατρο 104, με ιδιαίτερο χιούμορ.

Η παράσταση ανεβαίνει για δεύτερη φορά μετά την ενθουσιώδη ανταπόκριση σε κοινό και κριτικούς την περασμένη άνοιξη. Το tvxs.gr μίλησε με τον ηθοποιό Αλέξανδρο Τούντα για το έργο, την παράσταση, τους ακρίτες αλλά και το θέατρο γενικότερα.

Το έργο «Διγενής Ακρίτης, στα όρια», βασίζεται στο γνωστό έπος, το πρώτο γραπτό μνημείο της λόγιας νεοελληνικής λογοτεχνίας, που είναι το Έπος του Βασιλείου Διγενή Ακρίτα. Ποιο θέμα πραγματεύεται ακριβώς η παράσταση;

Α.Τ.:Στην παράσταση παρακολουθούμε την πορεία της ζωής του ήρωα του Έπους, Διγενή Ακρίτα.Πως μια αδιόρατη δύναμη, ως χρίσμα τον οδηγεί να ζει την ζωή του στα όρια, χωρίς φόβο, εναγκαλισμένος ταυτόχρονα με τον Έρωτα και τον Θάνατο.

«Με απλά μέσα και πολύ χιούμορ οι ήρωες πολεμάνε, ερωτεύονται, αναμετριούνται με δράκους και θηρία, χορεύουν, τραγουδάνε, παίζουν με το θάνατο και ζούνε την κάθε μέρα τους τόσο έντονα σαν να είναι η τελευταία μιας μακρόχρονης ζωής. Υπάρχει όμως ένα όριο και για αυτούς που αψηφούν τη στιγμή του τέλους. Ένα όριο που μας εξομοιώνει όλους», αναφέρεται στη περιγραφή της παράστασης. Μπορεί να ξεφύγει κανείς από αυτό;

Α.Τ:Επί της διαδικασίας του τέλους, όχι δεν μπορεί κανείς να ξεφύγει απ’τους φυσικούς νόμους. Με μαθηματική ακρίβεια όλοι θα πεθάνουμε. Επί της ουσίας όμως μπορεί κάποιος να “φύγει” νικητής αν αντιμετωπίσει τους φόβους του και περάσει “απέναντι” ακλόνητος και πλήρης.

Οι Ακρίτες μεταξύ άλλων ξεχώριζαν για την ανδρεία τους. Εσείς τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε με τον ρόλο;  Σας τρόμαξε ποτέ να παίξετε σε ένα τόσο σημαντικό έργο ή το είδατε πιο πολύ σαν πρόκληση;

A.T.:Αν αποδεχτείς ότι οι ρόλοι που καλείσαι να ερμηνεύσεις είναι εξόχως μεγαλύτερες προσωπικότητες από σένα τότε η συνδιαλλαγή μαζί τους παύει να τρομάζει και γίνεται παιχνίδι. Και το παιχνίδι είναι ωραίο, έχει ελευθερία και φαντασία. Πως αλλιώς θα μπορούσα να με δω σαν Δράκο, αμαζόνα Μαξιμώ, Έρωτα και Θάνατο;

Ο Ιωσήφ Ιωσηφιδής ταυτίζεται κάπου με τον ήρωα που υποδύεται;

A.T.:Είναι και οι δύο ντόμπροι, καθαροί στις προθέσεις τους και αποφασισμένοι. Ο Διγενής όμως κομπάζει κιόλας, ο Ιωσήφ όχι.

Ως ομάδα Gaff, με επικεφαλής τη Σοφία Καραγιάννη, συνεχίζετε τη σταθερή σας πορεία σε έργα που είναι κυρίως λογοτεχνικά. Πόσο δύσκολο είναι να μεταφέρετε τη λογοτεχνία στο θέατρο;

A.T.:Όταν διασκευάζεις ένα λογοτεχνικό κείμενο πρέπει να πυκνώσεις την “ψυχή” του έργου και να ανακαλύψεις έναν νέο ρυθμό ώστε να ταξιδέψει ως θέατρο πλέον στις αισθήσεις των θεατών. Η διαδικασία γίνεται πιο σύνθετη. Απαιτεί μεγάλη προσοχή, όπως το φιλετάρισμα ενός ψαριού. Αν όμως πετύχει έχεις την πιο εκλεκτή πρώτη ύλη στα χέρια σου.

Το σκηνικό στην παράσταση είναι σχετικά «γυμνό». Κυρίαρχο ρόλο παίζει μια κόκκινη κορδέλα. Γιατί επιλέξατε κάτι τόσο λιτό;

A.T.:Εμείς σε όλη την διαδικασία των προβών μέχρι και σήμερα το αποκαλούμε μαντήλι. Με όλη την μνήμη λοιπόν και την αξία που έχει το μαντήλι στην παράδοσή μας, σε συνδυασμό με το κόκκινο χρώμα του,  το καταθέτουμε ως σύμβολο και αφήνουμε αναρίθμητα παράθυρα ερμηνειών στον θεατή.

Λίγες παραστάσεις έχουν επιμέλεια κίνησης σήμερα. Πόσο ρόλο έπαιξε στην δική σας παράσταση;

A.T.:Η δική μας παράσταση δεν θα μπορούσε να δομηθεί διαφορετικά. Ο σωματικός κώδικας της παράστασης ήταν το αντικείμενο της έρευνας από την πρώτη πρόβα. Η έντονη και αέναη έκφραση των σωμάτων ξεκίνησε ως όχημα για να περνάμε απ’τον έναν ρόλο στον άλλον και απ’την μια σκηνή στην επόμενη. Η σκηνοθέτης Σοφία Καραγιάννη έβαζε τις εργασίες, οι τρεις ηθοποιοί τις λύναμε, η κινησιολόγος Μαργαρίτα Τρίκκα τις διόρθωνε και κάπως έτσι καταφέραμε να έχουμε ταυτότητα παράστασης.

Τι θα θέλατε να μεταφέρετε στον θεατή που φεύγει από την παράσταση;

A.T.:Ιδανικά θα ήθελα να τον παρακινήσω να αντιμετωπίσει την στείρα σοβαρότητα της καθημερινότητάς του. Εκτός από homo sapiens είμαστε και homo ludens.

Αγαπημένη ατάκα στο έργο;

Α.Τ.:”και εποίησεν τόπον πάντερπνον και ωραίον παραδείσιν”. Με έμφαση στη δράση του ρήματος, μόνος θα φτιάξεις τον παράδεισό σου.

Τι σχέδια έχετε για το μέλλον;

Έχουμε ήδη ξεκινήσει πρόβες με την Σοφία Καραγιάννη και τον Ιωσηφ Ιωσιφίδη για τον “Παίκτη” του Ντοστογιέφσκι. Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα μέσα Μαρτίου στο θέατρο 104. Επίσης 22-28 Απριλίου θα ταξιδέψω με το Θέατρο ‘Αττις στην Σαγκάη για να παρουσιάσουμε την τραγωδία “Προμηθέας Δεσμώτης” του Αισχύλου σε σκηνοθεσία του Θεόδωρου Τερζόπουλου.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία/ Δραματουργική Επεξεργασία: Σοφία Καραγιάννη
Επιμέλεια Κίνησης: Μαργαρίτα Τρίκκα
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Διαμόρφωση Ηχητικού Τοπίου: Ρηνιώ Κυριαζή
Σκηνικός Χώρος – Κουστούμια: Σοφία Καραγιάννη, Βάσια Μίχα
Βοηθός Σκηνοθέτη: Βάσια Μίχα
Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Trailer: Στέφανος Κοσμίδης
Σχεδιασμός Αφίσας: Βασίλης Σελιμάς
Δημόσιες σχέσεις και επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη

Ερμηνεύουν

(αλφαβητικά): Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Κωνσταντίνος Πασσάς, Αλέξανδρος Τούντας

Πληροφορίες

Παραστάσεις: Από 10 Δεκεμβρίου έως  22 Ιανουαρίου, για 12 παραστάσεις

Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Δευτέρα & Τρίτη στις 21.15

Τιμές εισιτηρίων:
Γενική Είσοδος: 12€
Φοιτητικό, ανέργων άνω των 65, ΑΜΕΑ): 10 €
Ατέλειες ηθοποιών: 5€