«ΑΓΡΙΟΣ ΣΠΟΡΟΣ» – Κοινωνικό έργο του Γιάννη Τσίρου – Θέατρο “Επί Κολωνώ” (Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Κολωνός, Τηλ.: 2105138067). Κάθε Δευτ., Τρ. 21.00, Τετ. 19.30, Σαββ. 18.00, Κυρ. 21.30 (έως 29/03)

Με τους: Τάκη Σπυριδάκη, Ντάνη Γιαννακοπούλου και Ηλία Βαλάση
Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη

Ακροβατώντας μεταξύ κωμωδίας και δράματος, ο Γιάννης Τσίρος σκιαγραφεί μια αρχετυπική μορφή του σύγχρονου Έλληνα της επαρχίας, για να σχολιάσει τον καθημερινό αγώνα επιβίωσης. Αυτό θα μπορούσε να είναι η περίληψη του έργου. Το σημαντικό, όμως, στην παράσταση της Ελένης Σκότη, στο Επι Κολωνώ, είναι οι ερμηνείες που το αποθεώνουν.

Καταπιάστηκαν με ένα δύσκολο έργο: ο καταξιωμένος ηθοποιός Τάκης Σπυριδάκης σε ένα ρόλο που είναι σαν να έχει γραφτεί για τον ίδιο, τον οποίο ερμηνεύει με μία πρωτοφανή αλήθεια για τα θεατρικά δεδομένα, η νέα και εξαιρετική Ντάνη Γιαννακοπούλου και η αποκάλυψη, ο Ηλίας Βαλάσης που ενσαρκώνει ένα μπάτσο της επαρχίας με απαράμιλλο τρόπο, μας έκαναν να γελάσουμε βαθιά και να προβληματιστούμε με τον καλύτερο και πλέον οδυνηρά ανώδυνο τρόπο: μέσω της Τέχνης.

Το εγχείρημα, το ξαναλέμε, δεν ήταν εύκολο. Καταρχήν η ομάδα, υπό τη σκηνοθετική ματιά της Ελένης Σκότη, η οποία έδωσε χώρο για πρωτοβουλίες στους ίδιους τους ηθοποιούς, αποφάσισε να καταπιαστεί με ένα ελληνικό έργο. Όχι μόνο γραμμένο από έναν σύγχρονο, βραβευμένο θεατρικό συγγραφέα, τον Γιάννη Τσίρο, με ελληνικό θέμα, αλλά και μία θεματική που εκπροσωπεί την αλήθεια του κάθε έναν από εμάς τα τελευταία χρόνια. Θέτει τον καθρέφτη απέναντι στον Ελληνα πολίτη ως προς τις επιλογές του, κοινωνικές και κατ επέκταση πολιτικές, στον Έλληνα κάτοικο ως προς τις επιθυμίες του και σε κάθε έναν από εμάς ως προς τις σχέσεις μας με την πατρίδα, με την πολιτεία αλλά και με τους “ξένους” – όσους ήρθαν ή τους φέραμε για να “μας λύσουν τα μυστήρια”.

Η πλοκή

Η ιστορία εξελίσσεται σε μία απομονωμένη παραλία, που ο Σταύρος (Τάκης Σπυριδάκης) έχει στήσει την αυτοσχέδια καντίνα του για να εξυπηρετεί τους λιγοστούς – ξένους κατά κύριο λόγο – τουρίστες, με τα σουβλάκια που φτιάχνει ο ίδιος, σφάζοντας τα γουρούνια που πάλι ο ίδιος μεγαλώνει. Ο Σταύρος έχει μαζί του την κόρη του, την έφηβη Χαρούλα (Ντάνη Γιαννακοπούλου), η οποία προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην αγάπη για τον πατέρα της, στην αγανάκτηση για το κοινωνικό περίγυρο και το σύστημα που ορθώνει συνέχεια μπροστά τους αξεπέραστα εμπόδια και στα προσωπικά της όνειρα.

Όλα αλλάζουν (ή μήπως θα άλλαν ούτως ή άλλως;) όταν ένας νεαρός Γερμανός τουρίστας εξαφανίζεσαι μυστυριωδώς από την παραλία. Γερμανοί εμπειρογνόμωνες καταφθάνουν, το τοπίο αλλάζει και ο Σταύρος ξαφνικά βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα “κατα φαντασίαν” έγκλημα που δεν έχει διαπράξει.

Ο τοπικός εκπρόσωπος του Νόμου, ο Τάκης, γνωρίζει τον ήρωα από παλιά. Ωστόσο, αδυνατεί να διαφυλάξει μέσα του όσα έζησε μαζί του από παιδί και εξαντλείται σε ένα κυνήγι φαντασμάτων, τα οποί αόμως δε φαίνεται να χάνουν την υπόστασή τους ούτε κάτω από τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο. «Αυτοί ξέρουν» – οι ξένοι… Στα μάτια του Τάκη, η αυθεντία των Γερμανών που κατε΄φτασαν στην παραλία υπερβαίνει κάθε αξία φιλίας ή αυτογνωσλίας και κάθε αίσθημα προς τους συντοπίτες του.

Για την παράσταση

Στο παρακμιακό πλαίσιο ενός ελληνικού επαρχιακού τοπίου εξελίσσεται ένα εξαιρετικό έργο ρεαλισμού του Γιάννη Τσίρου γραμμένο το 2013, που συνθέτει κομμάτια μιας παραμορφωτικής πραγματικότητας που ζούμε. Ο αστυνόμος πρώτος να νιώσει την ανάγκη να “δραπετεύσει” από κάθε τι οικείο και γνώριμο (ανθρώπους, νοοτροπίες, ιδεολογία), η Χαρούλα μετεωρίζεται ανάμεσα στο αίσθημα παραβίασης του προσωπικού της χώρου και ο Σταύρος, ακόμη κι αυτός, μέσα στην νοητική αλλά και συναισθηματική ηχορύπανση που δημιουργεί ο ερχομός των ξένων εμπειρογνώμων, “ραγίζει” και ο ίδιος. Αλλά δεν σπάει. Οι ρίζες του Σταύρου, του κάθε Σταύρου, είναι πάντα γερά γαντζωμένες μες το ελληνικό τοπίο. Και ο ίδιος είναι ο άγριος σπόρος που παντού φυτρώνει: «Αντέχουμε… μια ακρογιαλιά είν’ όλη η χώρα… Παντού φυτρώνουμε!», όπως αναφωνεί ο Σταύρος στο τέλος του έργου.

Από τις καλύτερες παραστάσεις φέτος.