Ο Οκτώβρης είναι ο μήνας των ταινιών τρόμου, κυρίως λόγω του Halloween, αλλά και άλλων τάσεων όπως το spooky October (τρομακτικός Οκτώβρης).

Επιπλέον, το είδος των ταινιών τρόμου ανέκαθεν ήταν από τα πιο σταθερά σε εισπράξεις στα σινεμά και σχεδόν πάντα γεμίζει τις αίθουσες, ενώ μας έχει χαρίσει ανά τα χρόνια αριστουργήματα από πρώτης διαλογής μέχρι b-αριστουργήματα.

Έτσι λοιπόν θα προτείνουμε και εμείς μερικές ταινίες τρόμου που θα σας ανατριχιάσουν, θα σας προβληματίσουν και θα σας ψυχαγωγήσουν, ανάμεσα τους και διαμαντάκια.

American Werewolf in London (Ένας Αμερικανός λυκάνθρωπος στο Λονδίνο) του 1981

Ένα cult διαμάντι που διατηρεί ισορροπίες μεταξύ horror στοιχείων και κωμικών, δημιουργώντας με αυτό τον τρόπο μία μίξη συναισθημάτων, αλλά και προκαλώντας πραγματική ανατριχίλα στις σκηνές τρόμου ξαφνιάζοντας τους θεατές είναι το «American Werewolf in London».

Η υπόθεση αφορά δύο Αμερικανούς φοιτητές Ντέιβιντ Κέσλερ και Τζακ Γκούντμαν, οι οποίοι βρίσκονται σε εκδρομή σε αγροικία της Βρετανίας. Τότε θα δεχθούν επίθεση από έναν λυκάνθρωπο που κανείς από τους ντόπιους δεν παραδέχεται ότι υπάρχει.

Οι θεματικές της έχουν να κάνουν με την φιλία, την ηθική, την κλειστή κοινωνία (όπως τα περισσότερα folk horror) αλλά κυρίως με την απώλεια. Εύκολα με βάση την υπόθεση μπορεί να γίνει η σύνδεση των αλληγορικών στοιχείων με την «μετάλλαξη» της καθημερινότητας του Ντέιβιντ μετά την επίθεση.

Τοποθετώντας αυτά τα στοιχεία για την εξαιρετική ιδέα και αφήγηση, πρέπει να τονιστεί και η αισθητική της ταινίας, όπου μέσα από την ατμόσφαιρα της μουσικής και της σκηνοθετικής ματιάς του John Landis καταφέρνει ακόμη και το 2024 να σε κάνει να «γαντζωθείς» από τον καναπέ.

The Wicker Man (Το καταραμένο σκιάχτρο) του 1973

Ένα από τα κλασικότερα και επίσης cult αριστουργήματα του είδους είναι το “The Wicker Man”. Επίσης, στην υποκατηγορία του Folk Horror (ταινία τόμου σε επαρχία) έχει αφήσει το στίγμα του στο σινεμά με τα ιδιαίτερα του shots και την επιβλητική παρουσία του Κρίστοφερ Λι στον ρόλο του Λόρδου Σάμεριλ.

Η υπόθεση αφορά τον πουριτανό αρχιφύλακα Χόουι που φτάνει σε ένα σκωτσέζικο νησιωτικό χωριό αναζητώντας ένα κορίτσι που αγνοείται. Οι παγανιστές κάτοικοι του χωριού ισχυρίζονται ότι το κορίτσι δεν υπήρξε ποτέ.

Προφανώς το όλο μυστήριο γύρω από την εξαφάνιση του κοριτσιού είναι αρκετό για να εισάγει κάποιον στην υπόθεση και να τον κρατήσει μέχρι να αρχίσει να εντείνεται η αγωνία και ο τρόμος για τον πρωταγωνιστή. Επίσης, είναι μία ταινία με κωμικά στοιχεία που κυρίως δρουν κάπως σατιρικά πατώντας πάνω στην θεματική της «τυφλής» πίστης των χαρακτήρων, αλλά και ιδιαίτερα πετυχημένη για την εποχή αισθητική τρόμου.

Η ταινία είναι εξαιρετικά γραμμένη από τους Άντονι Σάφερ και Ντέιβιντ Πίνερ και η κλιμάκωση της σε καθηλώνει, έχοντας εξαιρετική σκηνοθεσία από τον Ρόμπιν Χάρντι και φωτογραφία του Χάρι Ουάξμαν, κυρίως σε φυσικό φωτισμό. Αξίζει να σημειωθεί ότι η σύνθεση στην τελευταία σκηνή της φωτιάς που καίει ένα μεγάλο ομοίωμα σκιάχτρου μαζί με τη Δύση του Ηλίου παραδίδει μία εντυπωσιακή σκηνή που έχει σημαδέψει το σινεμά και δεν γίνεται να μην ικανοποιήσει τους οφθαλμούς οποιουδήποτε θεατή.

Shutter (Στιγμιότυπα θανάτου) του 2004

Το Shutter σίγουρα δεν πρόκειται για κάποιο αριστούργημα, αλλά μια ταινία που λειτουργεί ιδανικά για να σε τρομάξει. Παρέχει ψυχαγωγία και σκηνές που αποτυπώνονται στο μυαλό του θεατή.

Εμπνευσμένο και επηρεασμένο εμφανώς από τις ταινίες Ju-on (Η κατάρα) και Ringu -σεναριακά και σκηνοθετικά- η υπόθεση αφορά τον Τουν και την Τζέιν ένα ζευγάρι που εγκαταλείπει μετά από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα το θύμα, ένα μικρό κορίτσι, ξεφεύγοντας από τις ευθύνες τους. Ωστόσο, ο Τουν όντας φωτογράφος θα παρατηρήσει περίεργες σκιές στις φωτογραφίες που βγάζει.

Υπάρχουν σκηνές στην ταινία ανατριχιαστικές και πλήρως ατμοσφαιρικές που μπορείς να τις αναβιώσεις στο μυαλό σου ακόμη και αν την είδες πολλά χρόνια πριν, ενώ η ατμόσφαιρα της σε περικυκλώνει από τα πρώτα λεπτά.

Σίγουρα μία ταινία που δεν θα αλλάξει τη ζωή σας αλλά θα σας προσφέρει τον επιθυμητό, από το είδος, τρόμο.

Black Sunday (Η μάσκα του Σατανά) του 1960

Το Black Sunday του Μάριο Μπάβα είναι ιστορικής σημασίας. Επηρεασμένη από την ιστορία Viy του Νικολάϊ Γκογκολ (υπάρχει και ομώνυμη σοβιετική ταινία επίσης εξαιρετική) και με οδηγό την γκοθικ αισθητική της και το βλέμμα της πρωταγωνίστριας Μπάρμπαρα Στιλ που είναι στοιχειωτικό, ο Μάριο Μπάβα δημιούργησε μία εισπρακτική επιτυχία και μία ταινία τρόμου που επηρέασε πολλούς μεταγενέστερους δημιουργούς.

Τα σκηνικά σχεδιάστηκαν κανονικά μονοχρωματικά, χωρίς καθόλου χρώμα, για να ενισχύσουν τη σκοτεινή ατμόσφαιρα της ταινίας που δένει με το βαμπιρικό της στοιχείο.

Η υπόθεση, πλέον κάπως κλισέ, αφορά την πριγκίπισσα Άσα Βάιντα η οποία 200 χρόνια μετά την εκτέλεση της για μαγεία, ξεκινά μια αιματηρή εκστρατεία για να καταλάβει το σώμα της όμορφης απογόνου της πριγκίπισσας Κάτια με την οποία μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό.

Η ταινία έχει συμπεριληφθεί στις “1001 ταινίες που πρέπει να δεις πριν πεθάνεις” από τον Στήβεν Σνάϊντερ, ενώ ο Τιμ Μπάρτον έχει δηλώσει ότι είναι η αγαπημένη του ταινία τρόμου (καθόλου περίεργο λόγω της γκόθικ αισθητικής). Επιπλέον, ο Φράνσις Φορντ Κόπολα στην ταινία Bram Stoker’s Dracula είχε εμπνευστεί πολλές σκηνές από την ταινία του Μπάβα τιμώντας με αυτό τον τρόπο τον δημιουργό.

Η ταινία προφανώς δεν έχει σκηνές που είναι ικανές να τρομάξουν το σύγχρονο κοινό, άλλα έχουν μία ανατριχιαστική αισθητική, ιδανική για το Χάλοουιν και ετοιμαστείτε, όπως προαναφέρθηκε, το βλέμμα της Μπάρμπαρα Στιλ να σας συνοδεύει για καιρό μετά την θέαση.

The Texas Chainsaw Massecre (Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι) του 1974

Πρόσφατα τοποθετημένη από το Variety ως η καλύτερη Horror ταινία όλων των εποχών το «The Texas Chainsaw Massecre» του Τομπ Χόπερ τα έχει όλα. Η σκηνοθεσία της είναι ζωντανή με έντονη δράση -ειδικότερα στην τελευταία σεκάνς-. Οι ερμηνείες περιέχουν μία υπερβολή αλλά ταιριάζουν με την απελπισία και την «τρέλα» που βγάζουν οι χαρακτήρες της ταινίας.

Η ταινία είναι σαν να εξιστορείται μπροστά στα μάτια του θεατή ένας κλειστοφοβικός, ανελέητος και αγωνιώδης εφιάλτης.

Η υπόθεση αφορά πέντε φίλους που πηγαίνουν στην επαρχεία του Τέξας για να επισκεφθούν τον τάφο ενός συγγενή. Καθ’ οδόν πέφτουν πάνω σε ένα σπίτι που φαίνεται να είναι εγκαταλελειμμένο, για να ανακαλύψουν ότι μέσα βρίσκεται ένας μανιακός δολοφόνος.

Η ταινία εισάγει τον θεατή με μία αφήγηση για την ιστορία του δολοφόνου στην αρχή της προετοιμάζοντας τον, στη συνέχεια εξελίσσεται σε μία ταινία δρόμου για μία παρέα και καταλήγει σε ένα ατελείωτο εφιαλτικό κυνηγητό. To budget της ταινίας ήταν πολύ χαμηλό και σημείωσε τεράστια εισπρακτική επιτυχία βγάζοντας 30 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως, ενώ αποτέλεσε έμπνευση για μία ολόκληρη υποκατηγορία των ταινιών τρόμου.

Dawn of the Dead (Ζόμπι, το ξύπνημα των νεκρών) του 1978

Ο μάστερ και εμπνευστής των ταινιών με ζόμπι στον κινηματογράφο Τζορτζ Ρομέρο παραδίδει ακόμη ένα αριστούργημα του είδους. Προφανώς η επιλογή σε μία τέτοια λίστα ίσως θα έπρεπε να ήταν το Night of the Living Dead, για ιστορικούς κιόλας λόγους, αλλά το Dawn of the Dead είναι από τις ταινίες που απογείωσαν το είδος.

Η ταινία αποτελεί ένα λουτρό αίματος, με εμπνευσμένες gore σκηνές και έναν ρυθμό που ανεβάζει τους παλμούς.

Η υπόθεση αφορά δύο υπάλληλους τηλεοπτικού σταθμού και δύο αστυνομικούς που ξεκινούν με ένα ελικόπτερο για να βρουν ένα ασφαλές μέρος για να κρυφτούν, καθώς έχει ξεκινήσει το ξύπνημα των νεκρών. Τότε οδηγούνται σε ένα εμπορικό κέντρο όπου καταφέρνουν να βρουν ένα μέρος θα είναι ασφαλείς αν και τα ζόμπι βρίσκονται γύρω τους. Για πόσο όμως θα παραμείνουν ασφαλείς;

Μέσα από την υπόθεση της και την έντονη βία της η ταινία αφορμίζεται από το είδος των Ζόμπι για να σατιρίσει τον καταναλωτισμό, ο οποίος ήταν φαινόμενο και εκείνη την εποχή. Η ταινία περιέχει πολύ αίμα, πολλά ζόμπι, σφαίρες και πολύ cool ατάκες.

Midsommar (Μεσοκαλόκαιρο) του 2019

To “Midsommar” αποτελεί την ταινία που ανέδειξε το ταλέντο της Φλόρενς Πιου και του Άρι Άστερ. Μία αλληγορία για την απώλεια, μία ιστορία που αποτυπώνει τον τρόμο, το άγχος, τον πόνο και την κάθαρση.

Η υπόθεση αφορά ένα ζευγάρι με την παρέα τους που ταξιδεύει στη Βόρεια Ευρώπη για να επισκεφθεί το μυθικό σουηδικό φεστιβάλ του καλοκαιριού σε ένα χωριό. Αυτό που αρχίζει ως ειδυλλιακό καταφύγιο γρήγορα εξελίσσεται σε έναν παγανιστικό εφιάλτη.

Η κλιμάκωση που επιλέγει ο Άστερ είναι ιδανική. Στην αρχή, ενώ η ταινία έχει ήρεμο τόνο, με μικρά στοιχεία τοποθετεί την ιδέα στον θεατή ότι κάτι δεν πάει καλά. Στη συνέχεια, επιλέγει να κλιμακώσει τον ρυθμό και την ιστορία, απότομα με μία σκηνή που αποτυπώνεται στο μυαλό των θεατών προκαλώντας όχι ακριβώς τον τρόμο, αλλά ένα πάγωμα.

Αυτή η ξαφνική αλλαγή στην κατάσταση που βιώνει η πρωταγωνίστρια, παρόμοια με εκείνη την αρχή της ταινίας όπου σκοτώνονται οι γονείς της, και ο εγκλωβισμός της στο παγανιστικό χωριό θα δημιουργήσει μία πλήρως αγωνιώδη και σε πολλές στιγμές άβολη ατμόσφαιρα.