Ένα νέο τρόπο να επηρεάσουν την αμερικανική κοινή γνώμη και να επιτεθούν στον πολιτικό χώρο των Δημοκρατικών έχουν ανακαλύψει οι Συντηρητικοί και το ρεύμα της αμερικανικής δεξιάς, σύμφωνα με το «AlterNet». Εισέρχονται πλέον δυναμικά στη βιομηχανία του θεάματος και στοχεύουν στο κάποτε μισητό Hollywood. Τα «ιδανικά» που θέλουν να προβάλλουν παραμένουν τα ίδια: εκκλησία, πατριωτισμός, περιθωριοποίηση των ομοφυλοφίλων και απομονωτισμός. Από τη συνταγή δεν λείπει η ευθεία πολιτική επίθεση στους Δημοκρατικούς.

Ads

Το συντηρητικό ρεύμα στρέφει πλέον το ενδιαφέρον του πέρα από την ακροδεξιά επίθεση στην ποπ κουλτούρα, που ξεκίνησε την δεκαετία του ’90. Οι Συντηρητικοί έχουν πλέον υιοθετήσει μια διπλή στρατηγική για να περάσουν το μήνυμά τους προς τα έξω: κυκλοφορώντας δικές τους ταινίες και μουσικά άλμπουμ και χρησιμοποιώντας το Tea Party ή εκκλησιαστικές ιστοσελίδες για να τις προβάλλουν

Στη φετινή συνδιάσκεψη της Conservative Political Action Conference (Συντηρητική Πολιτικής Κίνηση) έλαβε χώρα μια ομιλία με θέμα την είσοδο της αμερικανικής δεξιάς στο χώρο της show business. Είναι η δεύτερη φορά που γίνεται τέτοια συζήτηση στην ετήσια συνδιάσκεψη της CPAC, την οποία παρακολούθησαν πολλοί νεαροί συντηρητικοί που επιθυμούν μια καριέρα στο χώρο του κινηματογράφου, της μουσικής και της τηλεόρασης.

Οι παρουσιαστές της ομιλίας πρότειναν τους νέους συντηρητικούς να πάνε αντίθετα στο ρεύμα. Ένας ομιλητής μάλιστα τους προέτρεψε να γίνουν «μυστικοί πράκτορες» στον κόσμο του θεάματος: «φροντίστε να καθιερωθείτε κάνοντας υψηλής ποιότητας συμβατικές δουλειές ως ηθοποιοί ή παραγωγοί κτλ . Μην εκφράσετε πολιτική άποψη μέχρι να παγιώσετε την επιρροή και την δύναμή σας».

Ο John Nolte, αρχισυντάκτης του Big Hollywood (σελίδα που ανήκει στην φιλική προς το Tea Party «Breitbart») ανέφερε το κίνημα για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων ως παράδειγμα της δύναμης της «κουλτούρας»: «Κοιτάχτε το ζήτημα των γκέι γάμων, κοιτάχτε πόσο μακρινός μας φαινόταν πριν από 10 χρόνια. Στη δεκαετία του 90 συζητούσαμε για τον αν θα δεχτούμε πολιτικές ενώσεις μεταξύ ομοφύλων[…]και σήμερα είμαστε σχεδόν μία ψήφο μακριά από τη νομιμοποίηση του γάμου ομοφυλοφίλων στη χώρα μας. Και αυτό δεν έχει να κάνει με την πολιτική. Αυτό είναι θέμα κουλτούρας. Είναι η τηλεόραση, οι ταινίες και η μουσική που αλλάζουν τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε και αλλάζουν αυτά που πιστεύουμε.».

Στην ποπ κουλτούρα όπως και στην πολίτική, οι συντηρητικοί δεν υπερασπίζονται ανοιχτά τον καταπιεστή έναντι του καταπιεζόμενου. Αρνούνται ότι υπάρχει τέτοιου είδους αδικία. Ο γενικότερος στόχος είναι απλός: περισσότερες ταινίες με καθαρά διαχωρισμένους τον «καλό» και τον «κακό» και όσο το δυνατόν λιγότερη αμφισημία.

Ο παραγωγός των «Fantastic Four» και των «X-Men», Ralph Winter, είναι ευαγγελιστής. Είναι επίσης παραγωγός της κινηματογραφικής μεταφοράς της σειράς «Left Behind», σλόγκαν της οποίας είναι το: «τι θα συμβεί όταν ο Ιησούς επιστρέψει;». Ουσιαστικά ρίχνει στην πυρά όλους του άθεους και αλλόπιστους. Έχει κάνει επίσης μικρού κόστους ταινίες βασισμένες σε γνωστά χριστιανικά διηγήματα. Ακόμα, η εταιρεία κινηματογραφικής παραγωγής, MGM (Metro Goldwyn Mayer), ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει την διασκευή της κλασικής ταινίας για τον Ψυχρό Πόλεμο, «Red Dawn», αντικαθιστώντας τους Σοβιετικούς με Κινέζους. Η Paramount, από την άλλη, σχεδιάζει την κυκλοφορία ταινιών θρησκευτικού περιεχομένου.

Η Citizen United είναι περισσότερο γνωστή ως η ενάγουσα στην υπόθεση του ανώτατου δικαστηρίου το 2010, που κατάφερε να ανατρέψει το νόμο McCain-Feingold (έθετε οικονομικούς περιορισμούς στη χρηματοδότηση προεκλογικών εκστρατειών). Όμως η Citizen United είναι παράλληλα και μία από τις πιο σημαντικές εταιρίες ΜΜΕ της αμερικανικής δεξιάς. Έχει κυκλοφορήσει ντοκυμαντέρ με κατηγορίες εναντίον του Προέδρου Obama και της Hilary Clinton και άλλα που εξυμνούν την Palin ή αντιτίθενται στην μετανάστευση προς τις ΗΠΑ.

Το κίνημα των συντηρητικών στις ΗΠΑ προχώρησε ακόμη στην κυκλοφορία ροκ τραγουδιών για να κερδίσει την προσοχή του μουσικού κοινού. Δεν παρέλειψε όμως να κάνει και κάτι ακόμα. Το 2006 το μεγαλύτερο περιοδικό των συντηρητικών, η «National Review» δημοσιοποίησε μια λίστα με τα 50 σημαντικότερα αμερικανικά ροκ τραγούδια, στην οποία συμπεριέλαβε τραγούδια που παραδοσιακά ταυτίζονταν με το ρεύμα της αριστεράς.

Το Hollywood είναι αρκετά περίπλοκο για την αμερικανική δεξιά, που το μισεί για την αμφισημία του πάνω στο σεξ και την ηθική αλλά προσβλέπει σε αυτό λόγω της εξύμνησης του πολέμου και της τεράστιας εμπορευματοποίησης που προσφέρει. Εξάλλου, ηθοποιοί με μικρή καριέρα στο Hollywood τελικά έγιναν γνωστοί πολιτικοί των συντηρητικών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο Ronald Reagan, που αποτελεί τον βασικό εκπρόσωπο αυτής της νέας γενιάς πολιτικών ηθοποιών.

Οι «συντηρητικές» εταιρείες media, παρότι υποκρίνονται πως έχουν υιοθετήσει πιο «μοντέρνους» τρόπους έκφρασης, παραμένουν ωστόσο με τον ίδιο παλιό φόβο και απέχθεια για οτιδήποτε έξω από την «ηθική» τους, απλώς το κάνουν πλέον με πιο διακριτικό τρόπο.