Squid Game 2 / Το αναμάσημα, του αναμασήματος, ώ αναμάσημα

Η δεύτερη σεζόν της κορεάτικης σειράς Squid Game έκανε το ντεμπούτο της με 68 εκατομμύρια προβολές τις πρώτες τέσσερις ημέρες διάθεσής, περισσότερες από όσες έχει πετύχει οποιαδήποτε άλλη σειρά του Netflix στην εβδομάδα πρεμιέρας της.

Πράγμα λογικό, καθώς η πρώτη σεζόν είχε ήδη σημειώσει τεράστια επιτυχία, λόγω της θεματικής της με τις κoινωνικές ανισότητες και τον σαδισμό του καπιταλισμού, αλλά και της γενικότερης ιδέας που ήταν δοσμένη με ιδιαίτερο τρόπο μέσα από τα κορεάτικα παιδικά παιχνίδια, παρ’ ότι ήταν εμπνευσμένο εμφανώς από άλλες παρόμοιες δουλειές, όπως το Hunger Games.

Η δεύτερη σεζόν του Squid Game καταφέρνει να αφήσει την αίσθηση ότι δεν προσφέρει κάτι νέο ή ουσιαστικό σε σχέση με την πρώτη. Παρά τις όποιες προσδοκίες για μια πιθανώς διακριτική εμβάθυνση στην κοινωνική ανάλυση και τους χαρακτήρες, η σειρά επαναλαμβάνει αρκετά από τα μοτίβα και τις ιδέες που παρουσίασε στο παρελθόν, χωρίς να προχωρά ουσιαστικά την ιστορία δίνοντας μόνο ελάχιστες νέες εξελίξεις που ουσιαστικά θα προχωρήσουν στην τρίτη σεζόν που ήδη έχει ανακοινωθεί.

Αρχικά, η σειρά επαναλαμβάνει τη βασική της ιδέα, την οποία είδαμε και στην πρώτη σεζόν, χωρίς καμία πραγματική αλλαγή, δηλαδή μια ομάδα ανθρώπων που συμμετέχουν σε επικίνδυνα παιχνίδια με σκοπό να κερδίσουν χρήματα. Η αίσθηση ότι παρακολουθούμε το ίδιο πράγμα σε διαφορετικά πλαίσια είναι έντονη. Οι θεατές περιμένουν να δουν νέες και πιο περίπλοκες δυναμικές, αλλά η σειρά δεν φαίνεται να κάνει κάποια σοβαρή πρόοδο στην πλοκή παρά μόνο προχωρά στην αλλαγή των παιχνιδιών και πρακτικά μας δείχνει το πώς οι νέοι βασικοί χαρακτήρες, όπου παλεύει να κάνει τους θεατές να ενδιαφερθούν, θα επιβιώσουν.

Ο πρωταγωνιστής Σιν Χιονγκ (Seong Gi-hun) επιστρέφει με νέα δυναμική στην αρχή, χρησιμοποιώντας τα χρήματα που κέρδισε στη πρώτη σεζόν για να καταστρέψει όσους είναι υπεύθυνοι για την δημιουργία αυτού του σαδιστικού παιχνιδιού. Ζητά ο ίδιος να ξαναμπεί στο παιχνίδι, έχοντας παράλληλα δημιουργήσει μία ομάδα από πρώην πεζοναύτες και αστυνομικούς για να τον ακολουθήσουν και να καταφέρουν να βάλουν ένα τέλος σε όσα συμβαίνουν σε αυτό το νησί.

Ωστόσο, η ομάδα που έπρεπε να τον ακολουθήσει τον χάνει και ο ίδιος αιφνιδιάζεται με την αλλαγή των παιχνιδιών σε σχέση με την πρώτη φορά. Τότε ο χαρακτήρας γίνεται νοθρός και επιδιώκει να πείσει όλους τους άλλους να σταματήσουν το παιχνίδι μέσω της ψηφοφορίας, ενώ πάλι, λόγω της άγνοιάς του, προσπαθεί να επιβιώσει στα παιχνίδια.

Στο τέλος της σεζόν δείχνει να επανέρχεται η δυναμικότητά του, όταν ξεκινάει «αντάρτικο», όμως εκείνο καταλήγει ακριβώς στο σημείο που κατέληξε η «ομάδα κρούσης» του, οι νέοι χαρακτήρες της σειράς και η πλοκή, δηλαδή πουθενά.

Η σειρά προχωρά με αργούς ρυθμούς και συχνά αναπαράγει τα ίδια μοτίβα με την πρώτη σεζόν, χωρίς να πηγαίνει παρακάτω τη γενική ιστορία. Ο θεατής αναλώνεται και πάλι στο να βλέπει ολόκληρα επεισόδια με τα παιχνίδια, ανθρώπους να σκοτώνονται και τους φαινομενικά πρωταγωνιστές να προσπαθούν να επιβιώσουν.

Στη δεύτερη σεζόν, οι χαρακτήρες είναι στάσιμοι και αδιάφοροι πολύ περισσότερο από την πρώτη σεζόν, ενώ οι εξελίξεις δεν καταφέρνουν να κρατήσουν τον θεατή σε αγωνία ή ενδιαφέρον. Με προσθήκες συμπερίληψης όπως ο τρανσέξουαλ άντρας και τα χρέη ατόμων που μπήκαν στο παιχνίδι από πτώχευση crypto, απλά η ιστορία λέει στον θεατή «είμαι το ίδιο πράγμα απλά στο τώρα».

Όσον αφορά την κοινωνική ανάλυση, η σειρά προσπαθεί να αναδείξει κοινωνικά ζητήματα, και πάλι όπως η ανισότητα, η φτώχεια και η εκμετάλλευση, όμως τα κάνει με υπερβολικά επιφανειακό και απλοϊκό τρόπο, προσθέτοντας απλά και τον κοινωνικό διχασμό των τελευταίων χρόνων σε όλο τον κόσμο, ο οποίος στη σειρά φαίνεται μέσα από την ψηφοφορία των παικτών για το αν θα βγουν ή όχι από το παιχνίδι οικειοθελώς. Το «μήνυμα» της σειράς, αν και είναι εύστοχο, αναλύεται απλοϊκά και χωρίς βάθος.

Εν ολίγοις, η δεύτερη σεζόν αποτελεί μία επανάληψη της πρώτης με μοτίβα, σκηνές και ίδια ακριβώς δομή. Ακόμη και τα πράγματα που διαφέρουν δεν προσφέρουν κάτι παραπάνω στην πλοκή, τελικά, κάνοντας τη δεύτερη σεζόν απλά μία γέφυρα μεταξύ της πρώτης και της τρίτης. Ακόμη και για αυτό που ονομάζουμε «popcorn σειρά» η δεύτερη σεζόν του Squid Game καταλήγει να είναι αδιάφορη.