«Απ’ τα κόκαλα βγαλμένα»…τα βιώματα του ορθοπεδικού Γιώργου Δενδρινού, το ομώνυμο βιβλίο τού οποίου, μετέφερε στην κινηματογραφική οθόνη ο Σωτήρης Γκορίτσας, προβάλλοντας την κωμικοτραγική καθημερινότητα του δημόσιου νοσοκομείου. Με τα κοινωνικά αντανακλαστικά του πάντα σε επαγρύπνηση, ο σκηνοθέτης των «Απ’ το χιόνι», «Βαλκανιζατέρ», «Μπραζιλέρο», επανέρχεται με πρωταγωνιστή του, στην καινούρια του ταινία «Απ’ τα κόκαλα βγαλμένα», ένα φέρελπι ειδικευόμενο γιατρό (Αργύρης Ξάφης), ο οποίος παλεύει να κάνει «το ακατόρθωτο, δηλαδή…το αυτονόητο», να εξυγιάνει τους «Αγίους Πάντες». «Φακελάκια», φαρμακευτικοί αντιπρόσωποι που τάζουν ταξίδια αναψυχής, πτώματα που αποστέλλονται σε λάθος προορισμό και γιατροί που ρεφάρουν στην εφημερία τους, είναι μόνο μερικά με τα οποία θα έρθει αντιμέτωπος. Μια κόντρα του Ε.Σ.Υ. με το εγώ, που μάλλον στο τέλος μας κλείνει το μάτι!

Ads

Συνέντευξη στην Τζένη Τσιροπούλου

Τι σας οδηγεί στα «σπλάχνα» των ελληνικών δημόσιων νοσοκομείων στην καινούρια σας ταινία, επιλέγοντας αυτά, αντί για κάποιον άλλο δημόσιο οργανισμό;

Νοσοκομεία και δικαστήρια ένιωθα πάντα να είναι δυο εξαιρετικά προνομιακοί χώροι για το είδος του κινηματογράφου που με ενδιαφέρει. Κάτω από την επιφάνεια τής ρουτίνας τους διακυβεύονται δυο πολύτιμα πράγματα, η υγεία και η ελευθερία. Όταν ένα τροχαίο μου ατύχημα με έφερε σε αυτά , όχι σαν επισκέπτη αλλά σαν θύμα αυτή την φορά, επιβεβαίωσα ότι όπου δεν λειτουργούν θεσμοί και κανόνες η μόνη μας ελπίδα είναι το φιλότιμο και ο πατριωτισμός κάποιων. Απλά στο σύστημα υγείας είναι πιο ανάγλυφη η σύγκρουση του Ε.Σ.Υ. με το εγώ, ο αγώνας που κάποιοι δίνουν μέσα στις παθογένειες όλου του δημόσιου τομέα.

Αντίστοιχες παθογένειες συναντώνται και στην παιδεία: στο δημόσιο σχολείο και εν συνεχεία στο δημόσιο πανεπιστήμιο. Αν η παιδεία αποτελεί θεμέλιο λίθο της κοινωνίας, τότε υπάρχει προοπτική να αλλάξουν τα πράγματα;

Θα αλλάξουν αναγκαστικά διότι ευτυχώς δε ζούμε σε ένα αποκλεισμένο μαντρί όπως θέλουν κάποιοι από εμάς. Μόνο που αυτή η αλλαγή γίνεται με το γνωστό μας ανατολίτικο τρόπο. Άρα εσείς και εγώ πιθανότατα δεν θα προλάβουμε να είμαστε εδώ όταν ολοκληρωθεί!

Μήπως το κλισέ της ελληνικής νοοτροπίας, της «ελληνικότητας» αποτελεί άλλοθι, ώστε να μην αλλάζει η κατάσταση στην Ελλάδα; Κάποιοι υποστηρίζουν ότι την καταδικάζουμε μεν, αλλά μας βολεύει και… ενίοτε απολαμβάνουμε τα τραγελαφικά συμβάντα.

Σε αυτή την «ελληνικότητα» που είπατε οφείλονται και τα καλά και τα στραβά μας. Σήμερα θα ήταν καλό να δούμε τι από αυτά είναι ζωντανό και δημιουργικό και τι ένα τρομερό βαρίδι. Προϋπόθεση για να τα ξεδιαλέξουμε είναι μια πορεία αυτογνωσίας. Δεν είμαστε εξασκημένοι σε αυτό. Το αντίθετο. Αυτήν πάντως προσπαθώ σε όλες μου τις ταινίες.

Η οικονομική κρίση αλλάζει κάτι στην αντίληψη του Νεοέλληνα;

Μόνο η οικονομική κρίση έχει τη δυνατότητα να αλλάξει κάτι στη συμπεριφορά μας! Όσο δεν υπήρχε κρίση όλη η κουβέντα ήταν φιλολογική. Για αυτό και τίποτα ουσιαστικό δεν άλλαζε. Αν χαθεί και η σημερινή ευκαιρία δεν βλέπω τίποτα άλλο παρά γκρεμό.

Βλέπετε ελπίδα στη γενιά που έρχεται;

Είναι η μόνη ελπίδα που βλέπω. Διότι όλοι εμείς που συντελέσαμε στο χάος είμαστε πολύ φθαρμένοι για να μπορέσουμε να το ανατρέψουμε. Αυτό βλέπουμε καθημερινά. Ελπίζω η γενιά που έρχεται να μη μας έχει πάρει πολύ στα σοβαρά.

Θα χαρακτηρίζατε το ελληνικό σινεμά «τηλεορασόπληκτο»; Συμβάλλει στην προβληματική παρουσίαση της ελληνικής καθημερινότητας;

Όχι. Το σινεμά μας αντιστέκεται. Απλά πολλές φορές ακριβώς εξ αιτίας της καρικατούρας που προβάλλει η τηλεόραση σαν «ελληνική ζωή» από αντίδραση κάποιες ταινίες μας πέφτουν σε μια άλλη καρικατούρα «πρωτοποριακή και αντι-τηλεοπτική». Το εκκρεμές μας πάντα δυσκολευόταν να ισορροπήσει.

Πρόσφατα δηλώσατε ότι: «Όπου όμως η πολιτική συσκοτίζει, ίσως να μπορεί να φωτίσει λίγο η τέχνη». Μπορείτε να αναπτύξετε αυτή σας την άποψη;

Οι πολιτικοί είναι αναγκασμένοι να τηρούν ισορροπίες, να υπολογίζουν πολιτικό κόστος, να θέλουν να επανεκλεγούν. Αντικειμενικά αυτό δεν τους αφήνει να φτάσουν το μαχαίρι στο κόκαλο. Το ανάποδο δηλαδή από αυτό που είναι για εμένα ο στόχος της τέχνης.

Γιατί επιλέξατε να… επαναφέρετε τη δραχμή στο «Απ’ τα κόκαλα βγαλμένα»;

Διότι η ιστορία αφορά μια πορεία από τα παλαιότερα έως και τα τελευταία χρόνια όπου ασχέτως ευρώ ή δραχμής τίποτα δε φαίνεται να αλλάζει, με άλλα λόγια «όλα τριγύρω αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν» όπως λέει και το τραγούδι.

Η ταινία αφήνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα για τη δεύτερη γενιά μεταναστών στην Ελλάδα. Ο ένας νεαρός ειδικευόμενος γιατρός είναι έγχρωμος Σουδανός και μιλάει φαρσί τα ελληνικά. Πιστεύετε ότι ζούμε σε μια συντηρητική κοινωνία, που θα αργήσει να αποδεχτεί αυτή τη συνύπαρξη;

Δυσκολεύεται αλλά και όταν το κάνει δεν το κάνει από λόγους αρχής. Αποδέχεται την συνύπαρξη διστακτικά όπου και όσο την συμφέρει. Μόνο που σήμερα με τις εξελίξεις στον Τρίτο κόσμο δεν μπορεί πια να την ελέγξει. Και όπως έκανε χρόνια τώρα με όλα τα δικά της εσωτερικά θέματα, δηλαδή «άσε και βλέπουμε», κάνει και με τους μετανάστες. Είναι δηλαδή εντελώς απροετοίμαστη και σπασμωδική. Επειδή όμως έχουν συσσωρευτεί πολύ μεγαλύτερα δικά της προβλήματα φοβάμαι πως στο μεταναστευτικό και θα αργήσει να το αντιμετωπίσει και μέχρι τότε θα έχει δείξει το πιο σκοτεινό της πρόσωπο.

Σενάριο: Σωτήρης Γκορίτσας, Γιώργος Δενδρινός (μυθιστόρημα), Νίκος Παναγιωτόπουλος (συνεργάτης σεναρίου)

Παίζουν: Αργύρης Ξάφης, Δημήτρης Ήμελλος, Άννα Κουτσαφτίκη, Μηνάς Χατζησάββας, Κώστας Μπερικόπουλος, Γιώργος Συμεωνίδης, Δημήτρης Ξανθόπουλος, Στέλιος Μάινας, Βαγγέλης Μουρίκης

Μουσική: Burger Project

Η ταινία του Σωτήρη Γκορίτσα «Απ’ τα κόκαλα βγαλμένα» προβάλλεται από την Πέμπτη 31/03 στους κινηματογράφους.