ΤΙΤΛΟΣ ΤΑΙΝΙΑΣ : Αόρατος Συγγραφέας (Ghost Writer)
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ : Ρομαν Πολάνσκι
ΠΑΙΖΟΥΝ : Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, Πιρς Μπρόσναν, Κιμ Κατράλ, Ολίβια Ουίλιαμς, Τομ Ουίλκινσον, Τίμοθι Χάτον

ΥΠΟΘΕΣΗ : Ο Άνταμ Λανγκ είναι πρώην Βρετανός πρωθυπουργός και βρίσκει καταφύγιο σε ένα νησί στα ανατολικά παράλια των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του χειμώνα, όπου και γράφει την αυτοβιογραφία του. Όταν ο σύμβουλός του πεθαίνει, ένας συγγραφέας αποστέλλεται στο νησί για να τον βοηθήσει να ολοκληρώσει το βιβλίο του. Ο “ανώνυμος” συγγραφέας εισέρχεται σε έναν κόσμο όπου τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται και παρασύρεται στη δίνη μιας σεξουαλικής, πολιτικής και λογοτεχνικής ίντριγκας.

Οι θεωρίες συνωμοσίας του κυρίου Πολάνσκι, του Βασίλη Κεχαγιά

Γυρίζει αρκετά χρόνια πίσω το ρολόι ο Ρομάν Πολάνσκι.. Όχι μόνο στο «Φράντικ» (1986), με προφανείς τις ομοιότητές του με τον «Αόρατο συγγραφέα», αλλά και στις αρχές του ’70, στην εποχή του αριστουργηματικού «Τσάιναταουν». Η διαφορά είναι ότι στις προηγούμενες ταινίες, ο Πολάνσκι άνοιγε χαραμάδες απ’ όπου έβλεπες, ή πιο πολύ υποψιαζόσουν, έναν κόσμο ίντριγκας, σχεδόν άγνωστο, σχεδόν ακατανόητο. Έτσι, με την απαραίτητη προσθήκη της μοιραίας γυναίκας, ο ήρωας έτρωγε τα μούτρα του (όπως και τώρα) και η ταινία έπαιρνε εύκολα τη θέση της στην ανθολογία του φιλμ νουάρ.

Ο «Αόρατος συγγραφέας» ακολουθεί μία διαδρομή μυστηρίου, στην προσπάθειά του να βελτιώσει το χειρόγραφο των απομνημονευμάτων του πρώην πρωθυπουργού της Αγγλίας, η οποία καταλήγει – με έξοχο τρόπο, είναι αλήθεια – ότι για όλα φταίει η CIA και η επίσης μοιραία γυναίκα – σύζυγος του πρωθυπουργού. Οπωσδήποτε, ο πρόχειρος τρόπος με τον οποίο βγαίνει κάποιος από τον λαβύρινθο του φιλμ, σχεδόν σαν να τον παίρνει ελικόπτερο, χρεώνεται στα αρνητικά του σκηνοθετικού ισολογισμού. Προηγουμένως, βέβαια, έχει καταφέρει να εγγράψει πολλά κέρδη. Ζύμωσε μια μουντή ατμόσφαιρα, με μαγιά το βροχερό αγγλικό καιρό, στο κέντρο της Αμερικής. Οδήγησε την ταινία σε μια ανηφορική και ελικοειδή πλοκή, με όχημα ένα εξαιρετικό σενάριο. Εικονογράφησε και σημάδεψε με το φακό του τις λεπτομέρειες με τρόπο εξαντλητικό, αποσπώντας από τα σκηνικά, τα χρώματα και τις μικρές κινήσεις των ηθοποιών κάθε νοηματικό χυμό που θα μπορούσαν να δώσουν. Ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός ; Πρώτα απ’ όλα, η αμφιλεγόμενη, οιδιπόδεια και προβληματική σχέση Αγγλίας και Αμερικής, με αφορμή την πολιτική ιστορία η οποία εξελίσσεται. Καταγγέλλει άμεσα ως εγκλήματα πολέμου τα πεπραγμένα της Μέσης Ανατολής και θεωρεί συνενόχους τους ηγέτες της Γηραιάς Αλβιόνας και του Νέου Κόσμου. Παρεμβάλλει στη σχέση αυτή την πράξη της συγγραφής, της τέχνης, του τρόπου με τον οποίο η εξουσία θέτει τον λόγο στην υπηρεσία της, τον κάνει να φαντάζει παιδικό άθυρμα, ενώ βασικά αποτελεί φονικό όπλο. Ο χειριστής του, ο αόρατος συγγραφέας, ένας ακόμη Μεφιστοφελής, πουλάει το ταλέντο του, στο ίδιο τίμημα με την πολύτιμη ζωή του.

Δίχως να είναι ιδιαίτερα πρωτότυπα όλα αυτά, φτιαγμένα από το χέρι του Πολάνσκι φαντάζουν μαγικά και σε καθηλώνουν στην καρέκλα, μηδενίζοντας τις δύο ώρες της διάρκειας. Ακόμη κι όταν καταλαβαίνεις ότι ο σκηνοθέτης πάνω από την απόσταση που χωρίζει την Ευρώπη από την Αμερική κτίζει τη δική του γέφυρα, για να βρει ο ίδιος πέρασμα για το Χόλυγουντ, παρακάμπτοντας τα προσωπικά του προβλήματα (είναι σαφείς οι αναφορές στη σχετικότητα των νόμων, ανάλογα με τον τόπο), συνεχίζεις να είσαι γαντζωμένος στη μεγάλη οθόνη. Πέφτεις απότομα όταν στο φινάλε συνειδητοποιείς ότι προκλήθηκε πολλή φασαρία για το τίποτα.