Το 45ο IFFR (Διεθνές Φεστιβάλ Κιν/φου του Ρόττερνταμ) ολοκληρώθηκε με επιτυχία και φέτος, στο μεγαλύτερο λιμάνι της Ευρώπης, όπου «μπάρκαραν» περισσότερες από 300 νέες παραγωγές. 

Η πλειοψηφία ήταν ταινίες μυθοπλασίας από όλο τον κόσμο, με τις περισσότερες να είναι ευρωπαϊκές συμπαραγωγές, αλλά συμμετείχαν και πολλά ντοκιμαντέρ με αναφορές στην ιστορία και το σήμερα.

Η ελληνική παρουσία αγκαλιάστηκε με δυνατό χειροκρότημα μέσα σε κατάμεστες αίθουσες , τόσο για το Suntan, με την ανατρεπτική εξέλιξη και τον αυτοσαρκαστικό ψυχογραφικό χαρακτήρα, που βουτάει στα βαθιά του ελληνικού καλοκαιριού, όσο και για το Chevalier με το τόσο ιδιαίτερο σενάριο και τους εξαιρετικούς διαλόγους. 

Στις πρώτες θέσεις της αγάπης του κοινού, κάθισε το Idol, που βασίζεται στην αληθινή ιστορία του Mohammad Assaf. Χωρίς να διαπραγματεύεται το δράμα των ανθρώπων της Γάζας, εστιάζει στον αγώνα που δίνει ο νεαρός ήρωας να κάνει τη φωνή του να ακουστεί, μαζί με αυτή των ανθρώπων του, με μόνο στήριγμα την ανυπότακτη ψυχή του. 

Η Ολλανδία μοιράστηκε δείγματα γραφής από το ιστορικό και πολιτιστικό της παρελθόν, με την προσωπογραφία της Fien de la Mar, που προβάλλεται μέσα από το «Ik wil gelukkig zijn» («Θέλω να είμαι χαρούμενη»), αλλά ερχόμενοι στο σήμερα, έδωσε και την εκκίνηση του φεστιβάλ με το «Beyond Sleep» του Boudewijn Koole. Ένα οδοιπορικό στα κρύα μονοπάτια της Νορβηγίας, όπου η συντροφικότητα δοκιμάζεται, μαζί με την αναζήτηση του ανθρώπου για καλή επικοινωνία και κοινό προσανατολισμό.

O έρωτας και η συντροφικότητα δε θα μπορούσε να απουσιάζει από το φεστιβάλ, αλλά αντιθέτως εκπροσωπήθηκε ως δράμα, κωμωδία ή και …αλλιώς. Από τις γαλλικές παραγωγές ξεχώρισε το «21 Nuits avec Pattie», με χιούμορ που αγγίζει τα όρια της δεοντολογίας, ενώ στο animation «Anomalisa», είχαμε την ευκαιρία να δούμε το πρώτο ψηφιακό γλυφομ@@νι σε ευρωπαϊκό φεστιβάλ κινηματογράφου. 

Επίσης αμερικανική παραγωγή, το «Harold & Lilian» μας αφηγείται πώς ένα ζευγάρι που δεν είχε την … προ έγκριση της μοίρας, κατάφερε να γίνει καταλυτικός παράγοντας στην παραγωγή γνωστών ταινιών του Hollywood. 

Ο νότος είχε τη δική του συμβολή, με δύο ερωτικά δράματα από την Ισπανία και την Ιταλία. Στο «La Novia»,  η Paola Ortiz τιμά την ιστορική παρακαταθήκη του Federico García Lorca, με την μεταφορά του «Ματωμένου Γάμου» στη μεγάλη οθόνη, ενώ στο «Per Amor Vostro», με σημείο αναφοράς τη Νάπολι, η Άννα έχει να παλέψει με μια καθημερινότητα, όπου το συναίσθημα στριμώχνεται από ασπρόμαυρες σκιές και καταπλακώνεται από το κυρίαρχο, αδίστακτο αρσενικό στοιχείο.

Στο αμερικανικό «Free in Deed» και το ισπανικό «El Apostata», συναντούμε το θεό των χριστιανών και την αναζήτησή του (ή μη) με κάθε κόστος. Και τα δύο βασίζονται σε αληθινές ιστορίες, με το πρώτο να εξελίσσεται δραματικά, όταν ο θεός των πεντηκοστιανών επιδιώκει την επικράτησή του στα «δαιμόνια» των πιστών και σε κάθε αντίσταση που μπορεί να συναντήσει (βασισμένο στην τραγική ιστορία του 8χρονου αυτιστικού Terrance Cottrell). Στον «Αποστάτη» αντίθετα, που είναι η προσωπική ιστορία του σεναριογράφου και πρωταγωνιστή Álvaro Ogalla, βλέπουμε την πραγματική οδύσσεια ενός ανθρώπου, που βρισκόμενος στο κέντρο του σκληροπυρηνικού χριστιανισμού, παίρνει την απόφαση να σταθεί για τα ελευθεριακά του πιστεύω. Στην πορεία του αυτή, προς την προσωπική του εξαίρεση από το χριστιανικό οικοδόμημα και τις φόρμες που αυτό υπαγορεύει, θα βρεθεί αντιμέτωπος με σημεία και τέρατα. Η περιπέτειά του πάντως πλαισιώνεται με απολαυστική ερμηνεία και κινηματογράφηση, που δικαιολογούν το δυνατό χειροκρότημα που ακολούθησε την κάθε προβολή. 

Ένα σημείο που αμφισβητήθηκε από πολλούς ήταν ο διεθνής χαρακτήρας του φεστιβάλ, καθώς οι ταινίες που προβλήθηκαν μόνο για το ολλανδόφωνο κοινό ήταν περισσότερες από κάθε προηγούμενη χρονιά (παραγωγές όπως οι Land of Mine, An, Tanna, El abrazo del serpiente).