Μια εξαιρετική ταινία με θέμα την περιπέτεια του Gonzalo Tamayo στον δρόμο προς την απελευθέρωση από τα δεσμά της κατεστημένης χριστιανοσύνης. Έχει κανείς το δικαίωμα να κάνει κάτι τέτοιο; 

Θεωρητικά, φαίνεται πως ναι, πρακτικά όμως ο δρόμος θα φανεί να είναι αρκετά  δύσβατος. Κάθε λογής εμπόδια θα στηθούν μπροστά του, θα του φορεθούν ταμπέλες πολλές, ενώ μοναδικό υποστηρικτή σε όλη αυτή τη διαδρομή φαίνεται να έχει ένα μικρό του μαθητή, που τον θαυμάζει από διαίσθηση. 

Δεν πρόκειται για κάποιον που θέλει να αυτοανακυρηχθεί άθεος ή αγνωστικιστής, «τι σνομπαρία…» τον βλέπουμε να λέει για τους τελευταίους. Πάντως αυτό που επικοινωνείται καθαρά είναι οι συνέπειες της απόφασης κάποιου να αμφισβητήσει τον τίτλο που επέλεξαν άλλοι για εκείνον. 

Το τρέιλερ: 

Πολύ ενδιαφέρον θέμα τεράστιας σημασίας για το σύγχρονο σύστημα και τις αγκυλώσεις της κοινωνίας μας, με εξαιρετική απόδοση που επιτρέπει το χιούμορ και το σαρκασμό χωρίς να γελοιοποιεί ή να υποβιβάζει το θέμα στο ελάχιστο. 

Η απόδοση του ρόλου από τον Álvaro Ogalla, δεν αποτελεί έκπληξη, αφού όχι μόνο είναι και ο σεναριογράφος, αλλά πρόκειται μάλιστα για την αληθινή προσωπική του ιστορία. Το αξιοσημείωτο είναι ότι πρόκειται για τον πρώτο του ρόλο, χωρίς την παραμικρή προηγούμενη εμπειρία στην υποκριτική. 

Στη συζήτηση που είχαμε μαζί του, ανάμεσα σε κατάμεστες προβολές στο IFFR, μας εξιστόρησε πώς αποφάσισε να δεχτεί την πρό(σ)κληση του σκηνοθέτη για να μεταφέρουν την ιστορία του σε κινηματογραφική ταινία. Φυσικά δε θα ήταν κάτι ιδιαίτερα απλό, και για τη δόμηση του ως project, έπαιξε καταλυτικό ρόλο η συμβολή του παραγωγού Fernando Franco. Σε διάρκεια, χρειάστηκαν περίπου 3 χρόνια για την υλοποίησή του, ενώ σημαντική ήταν η συμβολή του Ταμείου FONA στην υποστήριξή του.  

Ως προς το τόσο ιδιαίτερο θέμα, για τον Alvaro αφορά μια πιο γενική κοινωνικοπολιτική πάλη που λαμβάνει χώρα στην Ισπανία, όπου η καθολική εκκλησία έχει μεγάλη εξουσία, κάτι που αντανακλάται και στα ιεραρχικά μοντέλα της κοινωνίας. Για παράδειγμα στη μορφή της οικογένειας όπως τη γνωρίζουμε. 

Εκεί αναφέρεται και το κομμάτι του απαγορευμένου έρωτα του Tamayo με την ξαδέρφη του, που έρχεται σε αντίθεση με τις επικρατούσες κοινωνικές φόρμες. 

Τόσο η αιρετική αυτή σχέση, όσο και η όλη προσπάθεια για αποστασία, εκφράζουν την επιθυμία να έρθει το φαντασιακό στον πραγματικό μας κόσμο. Δεν πρόκειται πάντως για κάποιον που θέλει να απαρνηθεί και να αμφισβητήσει τον ίδιο το θεό ως ύπαρξη, όσο το οικοδόμημα ηθικής και ιεραρχικής εξουσίας που έχει χτιστεί στο όνομά του. Όσο για την κοινωνικοπολιτική αναφορά, για τον Álvaro σχετίζεται με την ένσταση της νέα γενιάς να δεχθεί την εκπροσώπησή της από ένα τέτοιο σύστημα, που είτε δομήθηκε είτε έγινε αποδεκτό από της προηγούμενες γενιές.

Τέλος, ζητήσαμε από τον Álvaro να μας δώσει ένα σχόλιο σχετικά με τον μικρό μαθητή του Tamayo, που φαίνεται να είναι ο μόνος που τον νιώθει. Η απάντησή του ήταν ότι για να είσαι καλά ως ενήλικας, πρέπει να μπορείς να παίξεις με τις υπάρχουσες συνθήκες, με τρόπο που να σου επιτρέπει να φτιάχνεις τη δική σου αλήθεια, να μεγαλώνεις, να γνωρίζεις τον εαυτό σου, ώστε να είσαι πραγματικά ο εαυτός σου.