Δύο από τις καλύτερες ταινίες κινουμένων σχεδίων της χρονιάς, «Γιοσέπ» και «Τα Χελιδόνια της Καμπούλ», κυκλοφορούν από σήμερα στα Θερινά Σινεμά και μαζί με το αξιόλογο φιλμ «Ο Παράδεισος Έπεσε στη Γη», του καταξιωμένου Παλαιστίνιου σκηνοθέτη, Ελία Σουλεϊμάν, συνθέτουν την καινούργια και ιδιαίτερη, κινηματογραφική εβδομάδα.

Μέχρι τις 12 Οκτωβρίου, οι κλειστοί / χειμερινοί Κινηματογράφοι αναστέλλουν την λειτουργία τους στην Αττική, λόγω της πανδημίας, γι’ αυτό και μόνο τρεις είναι οι νέες ταινίες που κυκλοφορούν στις Αίθουσες. Γι’ αυτό προτείνουμε παράλληλα και 10 αξιόλογες ταινίες τις οποίες μπορείτε να απολαύσετε ακόμα με ασφάλεια στα Θερινά Σινεμά, καθώς ο καιρός παραμένει ευτυχώς σύμμαχος σε αυτή την δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε. Αναλυτικά:

«Ο Παράδεισος Έπεσε στη Γη» (It Must Be Heaven – 2019) του Ελία Σουλεϊμάν (Γαλλία, Κατάρ, Γερμανία, Καναδάς, Τουρκία, Παλαιστίνη)

Ο Ε.Σ. εγκαταλείπει την Παλαιστίνη σε αναζήτηση εναλλακτικής πατρίδας. Ανακαλύπτει όμως ότι η Παλαιστίνη τον ακολουθεί όπου κι αν πάει. Μια εκκλησία στη Ναζαρέτ με μια πόρτα που δε λέει να ανοίξει, ένα έρημο από κόσμο Παρίσι, ένα σουπερμάρκετ στη Νέα Υόρκη, όπου τα προϊόντα είναι όσα και τα όπλα που έχουν πάνω τους οι πελάτες: η υπόσχεση για μια νέα ζωή μετατρέπεται σε κωμωδία παρεξηγήσεων και ο Ε.Σ. θα καταλάβει πως όσο μακριά κι αν ταξιδέψει, από το Παρίσι στη Νέα Υόρκη, πάντα κάτι του θυμίζει την πατρίδα του.

Κρατώντας για ακόμη μια φορά τον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης Ελία Σουλεϊμάν υπογράφει μια συλλογή από διασκεδαστικές βινιέτες που τον βοηθούν να αποτυπώσει με το ιδιαίτερο σουρεαλιστικό του χιούμορ την εμπειρία τού να είσαι στο περιθώριο και το πόσο τυχαία ή ακόμη και παράλογα, ορίζεται η έννοια του «φυσιολογικού». Αποτίοντας φόρο τιμής στους γίγαντες του Σινεμά, Μπάστερ Κίτον και Ζακ Τατί, ο Σουλεϊμάν παρατηρεί με τρυφερότητα αλλά και καυστικότητα τις φαινομενικά ασήμαντες λεπτομέρειες της καθημερινότητας – οι οποίες αποκαλύπτουν πολλά περισσότερα απ’ ό,τι νομίζουμε και κυρίως το γεγονός ότι ίσως δεν υπάρχει πουθενά Παράδεισος, αλλά αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι είμαστε στην Κόλαση.

Μετά από απουσία δέκα ετών, ο σπουδαίος Παλαιστίνιος σκηνοθέτης, παρουσιάζει ένα ακόμη ξεχωριστό κινηματογραφικό ποίημα με άρωμα από το κωμικό Σινεμά των κορυφαίων του είδους, αλλά κι ένα εύστοχο πολιτικό σχόλιο για τον τρόπο που ζούμε σήμερα. Η ταινία τιμήθηκε με Ειδική Μνεία της Κριτικής Επιτροπής στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών του 2019, κέρδισε το Βραβείο FIPRESCI, ενώ αποτέλεσε και την επίσημη πρόταση της Παλαιστίνης για το Όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας. Μία ευαίσθητη δημιουργία, την οποία είχαμε την ευκαιρία να την παρακολουθήσουμε στην πανελλήνια πρεμιέρα της, πέρσι τον Νοέμβριο, καθώς αποτέλεσε την ταινία έναρξης του 32ου Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου. Ηθοποιοί: Ελία Σουλεϊμάν, Ταρίκ Κόπτι, Τζορτζ Κλέιφι, Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, Ναέλ Κανγ, Γκρεγκουάρ Κόλιν, Βενσάν Μαραβάλ.

«Αν οι προηγούμενες ταινίες μου προσπάθησαν να παρουσιάσουν την Παλαιστίνη σαν μικρόκοσμο του πλανήτη, η νέα μου ταινία «Ο Παράδεισος Έπεσε στη Γη», προσπαθεί να παρουσιάσει τον πλανήτη σαν να ήταν ένας μικρόκοσμος της Παλαιστίνης. Η ταινία δείχνει συνηθισμένες, καθημερινές καταστάσεις ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη, οι οποίοι ζουν σε ένα κλίμα παγκόσμιας γεωπολιτικής έντασης. Η βία που ξεσπάει σε ένα μέρος είναι παρόμοια με τη βία που ξεσπάει σε ένα άλλο. Εικόνες και ήχοι που περικλείουν τη βία αυτή, γίνονται αισθητοί σε όλα τα μεγάλα κέντρα παγκοσμίως, όχι -όπως γινόταν στο παρελθόν, μόνο κάπου σε απομακρυσμένες γωνιές του πλανήτη. Υπάρχουν μπλόκα στα αεροδρόμια και τα εμπορικά κέντρα κάθε χώρας. Οι σειρήνες των περιπολικών και οι συναγερμοί δεν είναι πλέον κατά διαστήματα, αλλά σε διαρκή βάση. […] Τοποθετώντας τις ιστορίες αυτές σε όλον τον κόσμο, ήθελα να μιλήσω για το γεγονός ότι η καταπίεση, η υπερβολική αστυνόμευση και η βία δεν είναι πια γνωρίσματα μόνο του παλαιστινιακού ζητήματος: είναι κάτι το παγκόσμιο και παγκόσμια αναγνωρίσιμο. Ήθελα να εκθέσω το υπογάστριο των μεγαλουπόλεων αυτών, να μιλήσω για τους καταπιεσμένους, τους άστεγους, τους φτωχούς, την υπερβολική αστυνόμευση. Και κατάλαβα αρκετά νωρίς ότι ο ρεαλισμός δε θα με βοηθούσε να μιλήσω γι’ αυτά όπως ήθελα.» – Ελία Σουλεϊμάν

«Γιοσέπ» (Josep – 2020) του Aurel (Γαλλία, Ισπανία, Βέλγιο)

1939. Ο Ισπανικός εμφύλιος ολοκληρώνεται και 500.000 ηττημένοι των δημοκρατικών δυνάμεων στοιβάζονται και κακοποιούνται σε γαλλικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σε αυτή την αντίξοη συγκυρία, μια φιλία ανθίζει αναπάντεχα μεταξύ ενός Γάλλου φρουρού και του Γιοσέπ, ενός Καταλανού αιχμαλώτου ο οποίος, μέσα από τα σκίτσα του, αποτυπώνει τα όσα φρικιαστικά συμβαίνουν εκεί.

Ο κομίστας της Le Monde, μετά από μία δεκαετία σκληρής προετοιμασίας, μεταπηδά στο animation, σχεδιάζοντας ένα οπτικά συγκλονιστικό και συναισθηματικά γενναιόδωρο μάθημα αντίστασης και Ιστορίας, βασισμένο σε αληθινά γεγονότα από την ζωή του σπουδαίου καλλιτέχνη, αντιφασίστα και εραστή της Φρίντα Κάλο, Γιοσέπ Μπαρτολί. Η υπέροχη αυτή ταινία κινουμένων σχεδίων, αποτέλεσε επίσημη επιλογή του φετινού Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ των Καννών του 2020 (το οποίο τελικά δεν πραγματοποιήθηκε λόγω της πανδημίας), ενώ προβλήθηκε πριν λίγες ημέρες και στο Διαγωνιστικό Τμήμα του 26ου Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας, όπου και τιμήθηκε τόσο με το Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου, όσο και με το Βραβείο Κοινού.

Ο Ορελιέν Φρομάν, ο άνθρωπος πίσω από το ψευδώνυμο του Aurel, γνωστός κομίστας και σκιτσογράφος της Le Monde, στήνει ένα έξοχο σκηνικό για τον ήρωά του μετά από δεκάχρονη έρευνα και συνομιλεί με τη Φρίντα Κάλο, ανασταίνοντας μια εποχή δύσκολη, φρικιαστική, μα ενδιαφέρουσα και σημαδιακή. To «Γιοσέπ», είναι μία ειλικρινής και παράλληλα, συγκλονιστική animation καταγραφή μιας διαδρομής ελπίδας μακριά από την Ισπανία του Φράνκο, που οδηγεί εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σε ένα άλλο αδιέξοδο. Όταν το πανέμορφο κινούμενο σχέδιο τίθεται στην υπηρεσία της ιστορικής καταγραφής.

Μια ιστορία με πρόσφυγες για πρόσφυγες και αυτό που ακολουθεί μετά από τις όποιες ένοπλες συγκρούσεις. Το «Γιοσέπ» προτάσσει το animation ως ασπίδα για να δημιουργήσει την δυνατή ιστορία φιλίας ανάμεσα σε έναν (φανταστικό) Γερμανό αξιωματικό και έναν (αληθινό) Ισπανό ρεπουμπλικανό στρατιώτη, φυλακισμένο σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης από τα τέλη του ’30. Ο Γιοσέπ Μπαρτολί, αντιδρώντας ενεργά στη δικτατορία του Φράνκο, φτάνει στη Γαλλία με άλλους 500.000 αντιφρονούντες από τον Ισπανικό Εμφύλιο. Σε αυτή τη άνυδρη και σκοτεινή περίοδο της ζωής του, ο Γιοσέπ θα ζωντανέψει με εικόνες την φαντασία του.

Ευγενικό στην όψη και στην καρδιά, το «Γιοσέπ» διαπερνά πέντε χρονικές περιόδους ως ένας νεκρός άνδρας που κοιτάζει πίσω την μισαλλοδοξία και την αγριότητα που έζησε τον 20ο αιώνα. Ο Aurel, ένας πολιτικοποιημένος καρτουνίστας – σκιτσογράφος, παραδίδει με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του ένα φλεγόμενο μανιφέστο (που δούλευε μια δεκαετία), έχοντας ως έμπνευση τη ζωή και το έργο του Γιοσέπ Μπαρτολί.

Γεννημένος το 1910, ο Μπαρτολί πέθανε στη Νέα Υόρκη το 1995, αλλά θα μπορούσε να είχε πεθάνει κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, αν ένας Γάλλος αξιωματικός δεν τον είχε βοηθήσει να δραπετεύσει. Ένας αξιωματικός, που πρώτος θα διακρίνει την δεινότητα του Γιοσέπ στο σχέδιο, θα έρθει κοντά του πηγαίνοντας ενάντια στα άσχημα και αδιάκριτα βλέμματα των συναδέλφων του που βλέπουν τους «ξένους» πρόσφυγες ως ένα ανεπιθύμητο βάρος χωρίς δικαίωμα φροντίδας, ιατρικής περίθαλψης ή φαγητού. Μια ιστορία σκληρή, σχεδόν απίθανη, τη στιγμή που η προσφυγική κρίση αποτελεί το σημαντικότερο πρόβλημα της εποχής μας.

«Τα Χελιδόνια της Καμπούλ» (Swallows of Kabul – 2019) των Ζαμπού Μπρετμάν και Ελεά Γκομπέ-Μεβεγιέκ (Γαλλία)

Καλοκαίρι του 1998 στην Καμπούλ. Η Ζουνάιρα και ο Μόσεν είναι νέοι και ερωτευμένοι. Παρά την καθημερινή βία και τη δυστυχία, ελπίζουν για ένα καλύτερο μέλλον. Μια μέρα, μια ανόητη χειρονομία κάνει τη ζωή τους να πάρει μια αμετάκλητη στροφή.

Η επικράτηση των Ταλιμπάν έχει βυθίσει τη χώρα στον σκοταδισμό. Κάθε μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης φιμώνεται, δημόσιοι λιθοβολισμοί και εκτελέσεις πραγματοποιούνται σε καθημερινή βάση, ενώ ο φόβος έχει τρυπώσει στην καρδιά και στο μυαλό των πολιτών και οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ως αντικείμενα και όχι ως ανθρώπινα όντα.

Σε αυτή την περίτεχνη animation μεταφορά του ομότιτλου μπεστ σέλερ του Αλγερινού συγγραφέα Γιασμίνα Χάντρα, η ελπίδα βρίσκει τρόπο να επιβιώσει σε ένα νοσηρό περιβάλλον. Μια σπαρακτική ιστορία ανείπωτης οδύνης και μεγαλειώδους αυτοθυσίας, που μας υπενθυμίζει ότι η ανθρωπιά είναι η ευγενέστερη των αρετών.

Επίσημη συμμετοχή στο Ένα Κάποιο Βλέμμα, του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών το 2019 και Υποψήφιο για Καλύτερη Ταινία Κινουμένων Σχεδίων στα Βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, επίσης το 2019, για ένα από τα καλύτερα animation της χρονιάς, το οποίο ευτυχώς είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε και στην μεγάλη οθόνη, στο επετειακό 60ό Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Την σκηνοθεσία υπογράφουν, η Ζαμπού Μπρετμάν και η Ελεά Γκομπέ-Μεβεγιέκ.

«H όλη ιδέα για την ταινία ξεκίνησε το 2012, όταν ο παραγωγός Julien Monestiez ήρθε να μας δει έχοντας ένα διασκευασμένο σενάριο από το βιβλίο του Yasmina Khadra, με την παραγωγή να έχει αναλάβει η εταιρία που είναι υπεύθυνη για το «Τρίο της Μπελβίλ» και το «Ernest & Celestine». Από την πρώτη στιγμή μας κίνησε το ενδιαφέρον μια τέτοια περίπτωση, αλλά μονάχα με την προϋπόθεση πως θα το κάναμε με τους δικούς μας όρους, δηλαδή το animation να συμβαδίζει με τις κινήσεις και τις ερμηνείες των ηθοποιών που θα δάνειζαν τη φωνή τους στους ήρωες, σαν να παίζουν οι ίδιοι τους χαρακτήρες.» – Ζαμπού Μπρετμάν και Ελεά Γκομπέ-Μεβεγιέκ