Ο Jacob είναι ένας νεαρός φοιτητής δημοσιογραφίας και έχει την ιδιαιτερότητα να λείπει ένα μικρό κομμάτι από τον εγκέφαλό του. 

Το παράδοξο στην περίπτωση του, είναι ότι το γεγονός ότι λείπει αυτό το μικρό κομμάτι από τον εγκέφαλό του, του δίνει την ευκαιρία να μας παρουσιάσει την σπάνια ακεραιότητα του χαρακτήρα του. 

Στην όλη αυτή πορεία του τόσο σημαντικού εγχειρήματός του, αυτός που φαίνεται ξεκάθαρα ελλιπής είναι ο κοινωνικός του περίγυρος, που δεν έχει φτάσει το σημείο να αναγνωρίσει πως σε όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως ιδιαιτεροτήτων, μας αντιστοιχεί το ίδιο μερίδιο σεβασμού. 

Η πορεία που ακολουθείται στο ντοκιμαντέρ, έχει σαν κεντρικό σκοπό να απαντήσει στις τρεις ερωτήσεις που θέτει ο Jacob:

– Έχω δικαίωμα να ζω;

– Θα ήθελα να έχω ένα παιδί με ειδικές ανάγκες;

– Τι ορίζει τελικά ποιος είναι φυσιολογικός και ποιος όχι;

Η σωματική ιδιαιτερότητα που παρουσιάζεται στον Jacob του γεννά συνεχή εμπόδια στην κοινωνία. Εκείνος όμως έχει την ψυχική δύναμη να στέκεται μπροστά τους ακμαίος και με τη δράση του να μας διδάσκει. 

Διαλέγεται με ανθρώπους που δεν έχουν την παιδεία να επικοινωνήσουν με σχετικές περιπτώσεις χωρίς δυσκολία, και είναι αξιοσημείωτο το πώς κατορθώνει να συνεχίζει την πορεία του χωρίς να πτοείται από την αγένεια και τα ενοχικά συναισθήματα που συχνά τη συνοδεύουν. 

Αντιμετωπίζοντας όλα αυτά με χιούμορ, μας κάνει μάλλον επίδειξη νοημοσύνης και σε καμία περίπτωση δεν αφήνει χώρο για συμπόνια και άλλα «νορμάλ» συναισθήματα ανωτερότητας. Τον βλέπουμε τελικά να οδηγεί το δικό του προσωπικό έργο στη θεατρική σκηνή, ενώ αυτό που τα λέει όλα τελικά, είναι η φράση που μας είπε στην πρεμιέρα της ταινίας στο IDFA, ότι όταν είναι μέσα στο σπίτι του είναι νορμάλ, αλλά όταν βγαίνει στον έξω κόσμο δεν είναι. 

Μήπως πρέπει όλοι να αναρωτηθούμε το γιατί;