Η έναρξη της ιστορίας μας, χαρακτηρίζεται από έναν πολύ άσχημο  συγχρονισμό συμπτώσεων κι αυτό διότι η κηδεία της συζύγου του Zef (Eric  Elmosino) συμπίπτει με τον γάμο της κόρης του αδελφού του, Roni (Kad Merad).

 

Αυτό το αναπάντεχο γεγονός, που θέτει σε κίνηση μία σειρά ιδιόμορφων καταστάσεων, επιδεινώνει την ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα ανάμεσα στα δύο αδέρφια. Οι καριέρες τους, οι  επιλογές τους, ακόμα και οι σύζυγοι τους (Monica Bellucci, Valérie Bonneton) δε θα μπορούσαν να διαφέρουν περισσότερο.
 

Από τη μία πλευρά, επικρατεί η ευλαβική λιτότητα, η πνευματική καλλιέργεια αλλά και η προσκόλληση στα θρησκευτικά πιστεύω και τις παραδόσεις. Από την άλλη, παρατηρούμε μία  αχόρταγη και φιλήδονη απόλαυση της ζωής, χωρίς ενοχές.

 

Τα δύο αδέρφια, φαινομενικά δεν έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους, πέρα από την αγάπη τους, για τον γερασμένο κι όλο και πιο αδύναμο πατέρα τους. Αλλά και οι κόρες τους, είναι φίλες και πολύ δεμένες μεταξύ τους.
 

Η ταινία μας ταξιδεύει από το Λονδίνο, στο Παρίσι και από τη  Νέα Υόρκη μέχρι το μαγευτικό Σαιν Τροπέ. Παρόλα αυτά, οι φιλονικίες, οι παρεξηγήσεις, αλλά και οι κωμικοτραγικές καταστάσεις, εναλλάσσονται σε αυτό το ανά πάσα στιγμή ετοιμόρροπο οικογενειακό σκηνικό.

 

Όμως μέσα από τα συντρίμμια αυτής της σύγκρουσης και εν όψει της πολυαναμενόμενης συμφιλίωσης, θα ανθίσουν μερικές όμορφες ιστορίες αγάπης…

 

Το «Μια Βραδιά στο Σαιν Τροπέ» (Des Gens Qui S’ Embrassent), είναι η τελευταία συγγραφική και σκηνοθετική προσπάθεια της Γαλλίδας Danièle Thompson, η οποία αναφέρει σχετικά:

 

“Το σημείο εκκίνησης ήταν ότι στο Σαιν Τροπέ συναντά κανείς διαφορετικούς τρόπους ζωής. Από τη μια είναι οι θορυβώδεις που κάνουν πάρτι. Από την άλλη, αυτοί που προτιμούν την ησυχία… Η ισορροπία επιτρέπει στον κάθε χαρακτήρα να αναδειχθεί. Ο καθένας έχει το προσωπικό του φορτίο, που αποκαλύπτεται σταδιακά κατά τη διάρκεια της ταινίας. Είναι κάθε άλλο παρά τέλειοι και αυτό έχει πλάκα. Παίζουμε πολύ με τον εγωισμό τους και τα ελαττώματα τους. Εκτός αυτού, δεν χρειάζεται να είναι συμπαθητικοί. Δεν μου αρέσει όταν οι άνθρωποι απεχθάνονται τους χαρακτήρες στις ταινίες μου. Μου αρέσει να τους βάζω σε πιεστικές καταστάσεις. Αλλά πάντα εξασφαλίζω ότι θα τα καταφέρουν.”

 

Το «Μια Βραδιά στο Σαιν Τροπέ» είναι μία ενδιαφέρουσα γαλλική  κομεντί με συμπαθητικές στιγμές. Πρωταγωνιστούν, οι: Monica Bellucci (Irreversible), Eric Elmosnino (Gainsbourg) και Kad Merad (Les Choristes).

 

Γυρισμένη στη Νέα Υόρκη, το Παρίσι, το Λονδίνο και φυσικά  την Κυανή Ακτή η ταινία διαθέτει μία κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα κι ένα συμπαθητικό σενάριο καταστάσεων. Πρόκειται για την πέμπτη  σκηνοθετική δουλειά της Γαλλίδας σκηνοθέτριας  Danièle Thompson (Πρώτη Σειρά Πλατεία), σε σενάριο που  συνυπογράφει με τον γιο της Christopher Thompson.

 

Το φιλμ πραγματεύεται – και όχι τυχαία αν κρίνουμε από τον πρώτο βαθμό συγγένειας των σεναριογράφων – τις ταραχώδεις  σχέσεις αίματος που ταλαιπωρούν δύο εκ διαμέτρου αντίθετες  οικογένειες.

 

Τραγελαφικές καταστάσεις κι ένα γεμάτο ανατροπές σενάριο, συνθέτουν σε μεγάλο βαθμό το σενάριο της ταινίας μας. Οι λεπτές αποχρώσεις του κάθε χαρακτήρα, αλλά και οι εύστοχες πινελιές μαύρου χιούμορ συνδυάζονται άψογα με τις προσεγμένες ερμηνείες ενός ενδιαφέροντος cast.

 

Ο τίτλος της ταινίας στα γαλλικά σημαίνει «Οι Άνθρωποι που Φιλιούνται» (Des Gens Qui S’ Embrassent) και στην ερώτηση ποια κινηματογραφικά φιλιά την ενέπνευσαν, η σκηνοθέτης Ντανιέλ Τόμπσον, απαντάει σχετικά:

 

“Το διάστημα από το 1940 μέχρι το 1950 ήταν η χρυσή εποχή των κινηματογραφικών φιλιών. Ο Cary Grant και η Ingrid Bergman στο “Notorious”, o Burt Lancaster και η Deborah Kerr στο “From Here to Eternity”. Ήταν μια εποχή όπου ο ρομαντισμός δεν θεωρούνταν γελοίος. Το φιλί σε μια ταινία ήταν η αποκορύφωση της σεξουαλικής περιπέτειας. Λειτουργούσε συμβολικά. Στις μέρες μας, πάμε πολύ παραπέρα. Παρόλα αυτά βρίσκω πολλές σεξουαλικές σκηνές βαρετές. Δεν επιδιώκω κάτι τέτοιο όταν αφηγούμαι μια ερωτική ιστορία.”

 

Αξίζει τέλος να επισημάνουμε το γεγονός ότι για τον ρόλο του ηλικιωμένου πατέρα, η αρχική σκέψη ήταν να γίνει πρόταση στον Roman Polanski. Ωστόσο τελικά τον συγκεκριμένο χαρακτήρα του πατέρα της οικογένειας ερμηνεύει – άκρως επιτυχημένα – ο Ivry Gitlis. 

 

Πρόκειται για έναν βιρτουόζο βιολιστή που κάνει το υποκριτικό του ντεμπούτο στα 90 του χρόνια. Η επιλογή του για τον ρόλο ήταν ιδέα του συζύγου της Thompson και παραγωγού της ταινίας, Albert Koski.

 

Έτος: 2013 | Xώρα: Γαλλία | Διάρκεια: 100 λεπτά | Σκηνοθεσία: Danièle Thompson | Σενάριο: Christopher Thompson, Danièle Thompson | Παίζουν: Eric Elmosnino, Monica Bellucci, Kad Merad