Το 1962 η Ανιές Βαρντά παρουσιάζει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της: «Η Κλεό από τις 5 έως τις 7». Η Γαλλίδα σκηνοθέτρια, ελληνικής καταγωγής, επηρεάζει με το έργο της ριζικά, όχι μόνο το Κινηματογραφικό Κίνημα της Νουβέλ Βαγκ, το οποίο βρισκόταν ακόμα στη γέννηση του, αλλά και το Σινεμά στο σύνολό του. Μία σπουδαία καλλιτεχνική δημιουργία, η οποία προβάλλεται σε επανέκδοση, δίνοντας μας την ευκαιρία να την απολαύσουμε και πάλι, επί της μεγάλης οθόνης.

«Στις ταινίες μου πάντα ήθελα να κάνω τους ανθρώπους να δουν σε βάθος. Δεν θέλω να δείξω πράγματα, αλλά να τους δώσω την επιθυμία να δουν.» – Ανιές Βαρντά

Η Κλεό από τις 5 έως τις 7 / Cleo from 5 to 7 / Cléo de 5 à 7
Σκηνοθεσία: Ανιές Βαρντά
Πρωταγωνιστούν: Κορίν Μαρτσάντ, Αντουάν Μπουρσεγιέ, Μισέλ Λεγκράν, Ντομινίκ Νταβρέ
Μουσική: Μισέλ Λεγκράν
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία, Ιταλία
Έτος Παραγωγής: 1962
Διάρκεια: 90 λεπτά

Περιμένοντας τα αποτελέσματα μιας βιοψίας, η Κλεό, μια Γαλλίδα τραγουδίστρια, περιφέρεται στο Παρίσι. Πηγαίνει σε καφετέριες και μέντιουμ, συναντά και γνωρίζει ανθρώπους, διότι φοβάται πως θα πεθάνει από καρκίνο.

Πρόκειται ουσιαστικά για μία από τις πιο σημαντικές δημιουργίες της Νουβέλ Βαγκ, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί κι ένα εξαιρετικό ντοκουμέντο του Παρισιού της δεκαετίας του ’60, μέσα από την κινηματογραφικό φακό της Ανιές Βαρντά.

Η κορυφαία Γαλλίδα σκηνοθέτρια, ανήκει στην ομάδα των «αριστερών» δημιουργών της Νουβέλ Βαγκ / Nouvelle Vague, εκείνων δηλαδή, όπως ο Αλέν Ρενέ και ο Ζακ Ντεμί, που ανήκαν στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα – αντίθετα με τα μέλη των Cahiers du Cinema, όπως ο Γκοντάρ και ο Τρυφώ, που βρίσκονταν στη δεξιά όχθη του ποταμού.

Το φιλμ «Η Κλεό από τις 5 έως τις 7», αποτελεί έναν πανέμορφο εικαστικό ύμνο, ο οποίος εκτυλίσσεται στην περιοχή του Μονπαρνάς. Μέσα από τη δίωρη περιπλάνηση της Φλοράνς / Κλεό (Κορίν Μαρτσάντ) στη διάρκεια ενός απογεύματος, από τις 5 έως τις 7, μας παρουσιάζεται μία ασυνήθιστη εικόνα του Παρισιού. Του Παρισιού που θα υμνήσουν στη συνέχεια και άλλοι σκηνοθέτες, όπως ο Ρομέρ, ο Ριβέτ και ο Ιστάς.

Η Ανιές Βαρντά αν και μας παρουσιάζεται το 1962 με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της, «Η Κλεό από τις 5 έως τις 7» (Cleo from 5 to 7 / Cléo de 5 à 7), ωστόσο έχει επικρατήσει να αποκαλείται χαρακτηριστικά ως η “γιαγιά του νέου κύματος”. Αιτία γι’ αυτό είναι το γεγονός ότι από το 1954 έχει ήδη σκηνοθετήσει ταινίες μικρού και μεσαίου μήκους, αν και η μεγάλη της αγάπη είναι τα ντοκιμαντέρ.

Γεγονός το οποίο την επηρέασε και στις ταινίες με την χρήση, για παράδειγμα, της κάμερας στο χέρι, μια καινοτομία που χαρακτηρίζει τους σκηνοθέτες της Nouvelle Vague, προσδίδοντας έτσι μια μοναδική αίσθηση ρεαλισμού. Στις ταινίες της, αυτής της περιόδου, συγκαταλέγονται οι δημιουργίες: “Le Bonheur” (Η Ευτυχία, 1965), “Les Creatures” (Παιχνίδι με τον Διάβολο, 1966), το ντοκιμαντέρ “Loin du Vietnam” (Μακριά από το Βιετνάμ, 1967) και “Lions Love (… and Lies)” του 1969.

Ανιές Βαρντά / Agnès Varda

Καταργώντας τα σύνορα μεταξύ ντοκιμαντέρ και ταινίας μυθοπλασίας, εισάγοντας καινοτομίες και υιοθετώντας τεχνοτροπίες όπως την «κάμερα στυλό», η Ανιές Βαρντά – η μεγάλη κυρία του Γαλλικού Σινεμά και «γιαγιά της Nouvelle Vague», όπως συχνά πυκνά την αποκαλούν – αποτελεί μία μοναδική περίπτωση στην Ιστορία της Έβδομης Τέχνης.

Πρόκειται για μια αεικίνητη πρωτοπόρο των εικόνων, η οποία άλλαξε για πάντα τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το Σινεμά. Πάντοτε πιστή σε ένα σινεμά προσωπικό, ανίκητο από το χρόνο, η Βαρντά μας χάρισε ένα πλούσιο έργο, που το διαπερνούν τα κοινωνικά, πολιτικά και φεμινιστικά μανιφέστα της, τροφοδοτώντας έναν καλλιτεχνικό διάλογο που ακόμη συνεχίζεται.

Διαβάστε επίσης:
Ανιές Βαρντά: Η «γιαγιά της Nouvelle Vague» που μας έμαθε να βλέπουμε Σινεμά
Νουβέλ Βαγκ: Όταν η 7η Τέχνη γύρισε σελίδα – Μέρος 1ο
Νουβέλ Βαγκ: Όταν η 7η Τέχνη γύρισε σελίδα – Μέρος 2ο