Ο βραβευμένος με Όσκαρ, Ασγκάρ Φαραντί (Ένας Χωρισμός, Ο Εμποράκος), σκηνοθετεί την Πενέλοπε Κρουζ και τον Χαβιέ Μπαρδέμ σε αυτό το πολυδιάστατο ψυχολογικό δράμα, με φόντο την ισπανική ύπαιθρο.Ο βραβευμένος με Όσκαρ, Ασγκάρ Φαραντί (Ένας Χωρισμός, Ο Εμποράκος), σκηνοθετεί την Πενέλοπε Κρουζ και τον Χαβιέ Μπαρδέμ σε αυτό το πολυδιάστατο ψυχολογικό δράμα, με φόντο την ισπανική ύπαιθρο.Ο βραβευμένος με Όσκαρ, Ασγκάρ Φαραντί (Ένας Χωρισμός, Ο Εμποράκος), σκηνοθετεί την Πενέλοπε Κρουζ και τον Χαβιέ Μπαρδέμ σε αυτό το πολυδιάστατο ψυχολογικό δράμα, με φόντο την ισπανική ύπαιθρο.Ο βραβευμένος με Όσκαρ, Ασγκάρ Φαραντί (Ένας Χωρισμός, Ο Εμποράκος), σκηνοθετεί την Πενέλοπε Κρουζ και τον Χαβιέ Μπαρδέμ σε αυτό το πολυδιάστατο ψυχολογικό δράμα, με φόντο την ισπανική ύπαιθρο.Ο βραβευμένος με Όσκαρ, Ασγκάρ Φαραντί (Ένας Χωρισμός, Ο Εμποράκος), σκηνοθετεί την Πενέλοπε Κρουζ και τον Χαβιέ Μπαρδέμ σε αυτό το πολυδιάστατο ψυχολογικό δράμα, με φόντο την ισπανική ύπαιθρο. Μαζί τους και ο σπουδαίος ηθοποιός από την Αργεντινή, Ρικάρντο Νταρίν, που κερδίζει τις εντυπώσεις στην όγδοη μεγάλου μήκους ταινία του Ιρανού σκηνοθέτη.

«Πριν 15 χρόνια ταξίδεψα στον ισπανικό νότο. Σε μια μικρή πόλη είδα αρκετές φωτογραφίες ενός παιδιού, στερεωμένες σε τοίχους σπιτιών. Ρώτησα: «Ποιος είναι;». Μου απάντησαν πως ήταν ένα παιδί που είχε εξαφανιστεί και το αναζητούσαν οι γονείς του. Εκείνη τη στιγμή δημιουργήθηκε η πρώτη σπίθα της ίντριγκας γι’ αυτήν την ταινία και την κράτησα στο μυαλό μου για πολλά χρόνια. Έγραψα μια μικρή ιστορία πάνω στο θέμα και το ανέπτυξα αργότερα, πριν τέσσερα χρόνια περίπου, αμέσως μετά το πέρας των γυρισμάτων για το «Παρελθόν». Οπότε, δούλεψα το σενάριο για τέσσερα χρόνια. Αλλά ουσιαστικά όλα άρχισαν σε εκείνο το ταξίδι στην Ισπανία. Υπήρξαν δύο πράγματα που με προσέλκυσαν: το ένα ήταν η ατμόσφαιρα και η κουλτούρα της χώρας. Το δεύτερο ήταν το γεγονός της εξαφάνισης αυτό καθαυτό.» – Ασγκάρ Φαραντί

Το Ξέρουν Όλοι / Everybody Knows / Todos Lo Saben
Σκηνοθεσία – Σενάριο: Ασγκάρ Φαραντί
Πρωταγωνιστούν: Χαβιέ Μπαρδέμ, Πενέλοπε Κρουζ, Ρικάρντο Νταρίν
Χώρα Παραγωγής: Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία
Έτος Παραγωγής: 2018
Διάρκεια: 128 λεπτά

Η Λάουρα επιστρέφει στη γενέτειρά της, μια μικρή πόλη έξω από τη Μαδρίτη, στην πατρίδα της, την Ισπανία, μετά από σχεδόν είκοσι χρόνια απουσίας στην Αργεντινή, προκειμένου να παραβρεθεί στο γάμο της μικρότερης αδελφής της, της Άννας. Την συνοδεύουν η 16χρονη, πανέμορφη κόρη της, Ιρένε και ο πιτσιρικάς γιος της, Ντιέγκο.

Μαζί της δεν είναι ο σύζυγός της, Αλεχάντρο, ο οποίος αναβάλλει την παρουσία του στο γάμο την τελευταία στιγμή, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Η Λάουρα έχει και μία μεγαλύτερη αδελφή, τη Μαριάνα, που είναι η ιδιοκτήτρια ενός μικρού ξενοδοχείου στην πόλη, το οποίο διαχειρίζεται μαζί με τον σύζυγό της, Φερνάντο. Η κόρη τους, η Ρόσιο, ζει μαζί τους κι έχει μαζί της τη μικρή της κόρη, καθώς με τον σύζυγό της είναι χωρισμένη.

Η Λάουρα είναι πραγματικά χαρούμενη που βλέπει όλους του αγαπημένους συγγενείς της αλλά και τον φίλο της από τα παλιά, τον Πάκο. Με το Πάκο υπήρξαν εραστές στο παρελθόν. Πλέον, ο Πάκο είναι παντρεμένος με μια άλλη γυναίκα, την Μπέα, με την οποία είναι ερωτευμένος, ενώ παράλληλα είναι ιδιοκτήτης ενός αμπελώνα, που δίνει δουλειά σε πολλούς ανθρώπους στην περιοχή.

Η Ιρένε, που πάσχει από άσθμα, δείχνει ιδιαίτερη συμπάθεια στον ανιψιό του Πάκο, τον Φελίπε και περνούν πολλές ώρες μαζί. Όλα εξελίσσονται καλά στον γάμο και στο πάρτι που ακολουθεί, το κέφι εκτινάσσεται στα ύψη. Ακόμα και η διακοπή ρεύματος που συμβαίνει αναπάντεχα, δεν φαίνεται να επηρεάζει κανέναν. Η εξαφάνιση της Ιρένε, όμως, συγκλονίζει τη Λάουρα. Ποιος την έχει απαγάγει; Και με αφορμή την απαγωγή, πόσα μυστικά και ψέματα θα αποκαλυφθούν;

«Η ιστορία έπρεπε να διαδραματίζεται σε ένα χωριό. Κι αυτό επειδή οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων σε ένα χωριό είναι εντελώς διαφορετικές από τις αντίστοιχες σε μια μεγαλούπολη. Σε ένα χωριό οι άνθρωποι είναι πιο κοντά ο ένας με τον άλλο. Κι όσο πιο μικρό είναι το χωριό τόσο πιο εύκολο είναι να γνωρίζουν οι πάντες τους πάντες. Αυτό ήταν ένα στοιχείο βασικό για την ιστορία μου. Αν διαδραματίζονταν σε μια μεγαλούπολη, οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να έρθουν κοντά ο ένας στον άλλο με τόση ευκολία. Θα μιλούσαμε για μια εντελώς διαφορετική ταινία. Επιπλέον, για πολύ καιρό ήθελα να κάνω γυρίσματα σε ένα χωριό, στην καρδιά της φύσης. Κάτι που ξυπνάει ένα συγκεκριμένο είδος νοσταλγίας μέσα μου. Αυτοί ήταν οι βασικοί λόγοι. Κι όπως αποδείχτηκε, από τα πιο απολαυστικά στοιχεία της ταινίας ήταν το να κάνω γυρίσματα στη μέση από όλες αυτές τις φάρμες. Το να μπαίνεις στον κόσμο του χωριού, όπου οι άνθρωποι συγκεντρώνονται στην κεντρική πλατεία το απόγευμα.» – Ασγκάρ Φαραντί

«Μου αρέσουν πάρα πολύ οι ταινίες του Ασγκάρ, ιδιαίτερα το «Ένας χωρισμός», που για μένα είναι πραγματικό αριστούργημα. Μου τηλεφώνησε και μου είπε πως ήθελε να γυρίσει μια ταινία στην Ισπανία και πως με σκεφτόταν για έναν ρόλο. Το τηλεφώνημά του ήταν ένα από τα καλύτερα πράγματα που μου έχουν συμβεί σε όλη μου την καριέρα. Τον θαυμάζω. Είναι ένας από τους σπουδαιότερους σύγχρονους δημιουργούς. Είναι ένας καλός άνθρωπος, πολύ ξεχωριστός και εξαιρετικά ευαίσθητος.» – Πενέλοπε Κρουζ

«Πιστεύω πως αυτή είναι μια πολύπλοκη ταινία, έτσι όμως είναι εντέλει κάθε ταινία για τον ένα λόγο ή τον άλλο. Εδώ, το κεντρικό θέμα δημιουργεί μεγάλη συναισθηματική ένταση. Καμία σκηνή δεν ήταν εύκολη. Για την ακρίβεια, ο Ασγκάρ μας έδινε οδηγίες για το πως να παιχτεί μια σκηνή, έβλεπε πως αυτή λειτουργούσε και αν ήθελε να δοκιμάσει κάτι άλλο ή να δώσει έμφαση σε κάτι, άλλαζε τις λεπτομέρειες. Τίποτε δεν αποτελούσε θέσφατο και ποτέ δεν είπε «έτσι πρέπει να είναι αυτό». Ίσα ίσα, ο Ασγκάρ αγαπάει τη ζωή και αυτό που θέλει είναι κάθε σκηνή να είναι αληθινή, να μπορεί να υπάρξει στην πραγματική ζωή.» – Χαβιέ Μπαρδέμ

Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας πραγματοποιήθηκε στο Επίσημο Διαγωνιστικό Τμήμα του 71ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών, όπου αποτέλεσε και την Ταινία Έναρξης της κορυφαίας διοργάνωσης.

Διαβάστε επίσης:

• Αφιέρωμα στον Aσγκάρ Φαραντί: Το ανθρωποκεντρικό Σινεμά του Ιρανού σκηνοθέτη
• Αφιέρωμα στον Χαβιέρ Μπαρδέμ: Από τη «Θάλασσα Μέσα μου» στον Πάμπλο Εσκομπάρ

«Οι δύο βασικοί χαρακτήρες γράφτηκαν ειδικά για την Πενέλοπε και τον Χαβιέ. Τους μιλούσα για το σενάριο επί τέσσερα συναπτά έτη. Είχαμε ήδη συμφωνήσει πως οι δυο τους θα έπαιζαν τους συγκεκριμένους ρόλους. Έτσι λοιπόν καθώς έγραφα το σενάριο είχα τους δύο αυτούς ηθοποιούς στο μυαλό μου για τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες, οι υπόλοιποι ηθοποιοί, όμως, επιλέχθηκαν αφού ολοκληρώθηκε το σενάριο.» – Ασγκάρ Φαραντί

«Αυτό που πάντα αναζητώ όταν γράφω ένα σενάριο και σκηνοθετώ μια ταινία, κι αυτό που βρίσκεται κυρίως στο μυαλό μου, μπορεί να αποδοθεί με μία και μόνη λέξη: ενσυναίσθηση. Δεν προσπαθώ απαραίτητα να περάσω κάποιο μήνυμα μέσα από τις ταινίες μου. Αν οι θεατές από οπουδήποτε στον κόσμο, από οποιαδήποτε κουλτούρα, με οποιαδήποτε γλώσσα, με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά, καταφέρνουν να νιώσουν συμπάθεια για τους χαρακτήρες μου χωρίς να τους γνωρίζουν, αν κατορθώνουν να φανταστούν τον εαυτό τους ως έναν από τους χαρακτήρες, τότε έχω πετύχει το στόχο μου. Αυτό υπογραμμίζω πάντα σε κάθε ταινία, αυτό που χρειάζομαι εγώ ο ίδιος και αυτό που νομίζω ότι χρειάζεται ο σημερινός κόσμος: ενσυναίσθηση για τους συνανθρώπους μας πέρα από σύνορα και κουλτούρες.» – Ασγκάρ Φαραντί