Στον απόηχο των χθεσινών θετικών εξελίξεων από την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού – Νόμιμοι οι γάμοι ομόφυλων ζευγαριών στις Ηνωμένες Πολιτείες – και με αφορμή το γεγονός ότι η 27η Ιουνίου έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα Ομοφυλοφιλικής Υπερηφάνειας, στην κινηματογραφική στήλη του Tvxs.gr επιλέξαμε να παρουσιάσουμε ένα θεματικό αφιέρωμα, ανατρέχοντας σε πέντε χαρακτηριστικές ταινίες.

Η 27η Ιουνίου του 1969 αποτελεί ημέρα ορόσημο για το ομοφυλοφιλικό κίνημα, ήταν η ημέρα που το κίνημα αποβάλει τον παθητικό του ρόλο και περνάει στην αντεπίθεση. Η εξέγερση του Stonewall είναι ουσιαστικά η κραυγή των ομοφυλόφιλων και σηματοδοτεί την έναρξη του αγώνα τους για τα δικαιώματά τους – Διαβάστε σχετικά το Αφιέρωμα του Παναγιώτη Κωνσταντίνου: Stonewall, η εξέγερση του ομοφυλοφιλικού κινήματος.

«Milk» του Γκας Βαν Σαντ (2008)

Έχοντας κουραστεί να κρύβεται επειδή είναι gay, ο Χάρβεϊ Μιλκ παρατάει την υψηλόμισθη δουλειά του στη Γουόλ Στριτ και πηγαίνει στην περιοχή Castro του Σαν Φρανσίσκο για να μείνει με τον εραστή του, Σκοτ. Εκεί, το φωτογραφείο που διατηρεί θα γίνει το σημείο συνάντησης αρκετών ανθρώπων της κοινότητας, που στερούνται των πολιτικών τους δικαιωμάτων από τη συντηρητική κοινωνία. Ο Χάρβεϊ γίνεται η φωνή αυτής της σιωπηλής πλειοψηφίας και εκλέγεται δημοτικός σύμβουλος. Το 1978 το άδοξο τέλος του θα σφραγίσει την ιστορία του, αλλά παράλληλα θα αποτελέσει και πηγή έμπνευσης.

Η ταινία του Γκας Βαν Σαντ, πέρα από μία ενδιαφέρουσα πολιτική ιστορία ξετυλίγει παράλληλα και μια ιδιαίτερη, προσωπική ιστορία. Ο Σον Πεν – που με αυτή του ακριβώς την ερμηνεία κέρδισε το 2009 το Όσκαρ ‘Α Ανδρικού Ρόλου – μας χαρίζει απλόχερα μία σπουδαία όσο και συγκινητική ερμηνεία, θυμίζοντας μας πόσο καλός ηθοποιός είναι. Τον ρόλο του πολιτικού αντιπάλου του Μιλκ, Νταν Γουάιτ, ερμηνεύει ο Τζος Μπρόλιν. Ο Tζέιμς Φράνκο – μετά τη Χρυσή Σφαίρα που κέρδισε για τον ρόλο του ως Τζέιμς Ντιν – ερμηνεύει εδώ τον σύντροφο του Μιλκ, Σκοτ Σμιθ.

«Κάπου στο Σαν Αντόνιο, τη γειτονιά των παιδικών μου χρόνων, βλέπω έναν gay να ανοίγει ένα χαρτί και να διαβάζει ότι ένας ομοφυλόφιλος εξελέγη στο Σαν Φρανσίσκο. Ξέρω ότι υπάρχει ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο, υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.» – Χάρβεϊ Μιλκ (Harvey Bernard Milk: 22 Μαΐου του 1930 – 27 Νοεμβρίου του 1978)

Διαβάστε επίσης:
Η δολοφονία του ομοφυλόφιλου ακτιβιστή Χάρβεϊ Μιλκ

«Οι Πρωτάρηδες» (Beginners) του Μάικ Μιλς (2010)

Ένας νεαρός άνδρας, ο Όλιβερ (Γιούαν Μακγκρέγκορ), γνωρίζει την απρόβλεπτη Άννα (Μέλανι Λοράν), λίγους μήνες μετά το θάνατο του πατέρα του (Κρίστοφερ Πλάμερ). Ο έρωτας που θα αναπτυχθεί μεταξύ τους θα γεμίσει τον Όλιβερ με αναμνήσεις του πατέρα του Χαλ, ο οποίος – μετά τον θάνατο της συζύγου του και σε ηλικία 75 ετών – αποκάλυψε στον γιο του τις ομοφυλοφιλικές του τάσεις, συνάπτοντας μάλιστα σχέση μ’ έναν νεότερό του άνδρα. Αυτή η ειλικρίνεια έφερε κοντά πατέρα και γιο, έστω κι αν ήταν πλέον αργά…

«Η ταινία αυτή “ξεκίνησε” όταν ο δικός μου πατέρας “βγήκε από τη ντουλάπα”. Ήταν 75 χρονών και παντρεμένος 45 χρόνια με τη μητέρα μου. Η ανάγκη του να αλλάξει εντελώς τη ζωή του ήταν επώδυνη, πολύ αστεία, αλλά και αρκετά ενθουσιώδης. Η αλλαγή και η ειλικρίνεια μπορούν να συμβούν, όταν δεν το περιμένεις. Ακόμη κι όταν υπέφερε από καρκίνο 5 χρόνια αργότερα, ήταν μες την ενέργεια, δεν ήταν “τελειωμένος” με κανέναν τρόπο. Οι ιδιαίτερες λεπτομέρειες της ζωής του πατέρα μου, οι πραγματικοί αγώνες του και όλο το χιούμορ έδωσαν στην ταινία μια αυθεντικότητα, που ελπίζω ότι θα την κάνει πιο ισχυρή και πιο συναισθηματική για όλο τον κόσμο.» – Μάικ Μιλς

Μια γλυκόπικρη ταινία χαρακτήρων, που μας διδάσκει πως, στα θέματα των σχέσεων, όλοι είμαστε «Πρωτάρηδες». Πέρα από το πρωταγωνιστικό δίδυμο του Γιούαν ΜακΓκρέγκορ (Trainspotting – 1996, Big Fish – 2003) και της Μελανί Λοράν (Inglourious Basterds – 2009), τις εντυπώσεις κλέβει ο Κρίστοφερ Πλάμερ. Ο βετεράνος ηθοποιός, με εκφραστικότητα, χιούμορ και φρεσκάδα που εκπλήσσει, φέρνει εις πέρας έναν ιδιαίτερο ρόλο, δίνοντας άλλο νόημα στο φιλμ του Μάικ Μιλς. Μία ερμηνεία που χάρισε το 2010 στον Πλάμερ το Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου, όντας ο γηραιότερος ηθοποιός που έχει κερδίσει ποτέ το συγκεκριμένο βραβείο…

«Λόρενς για Πάντα» (Laurence Anyways) του Ξαβιέ Ντολάν (2012)

Ο Λόρενς (Μελβίλ Πουπό) είναι ένας φιλόλογος που ζει μία σχετικά φυσιολογική ζωή, έχοντας μάλιστα μια παθιασμένη ερωτική σχέση με την Φρεντ (Σουζάν Κλεμάν). Μια μέρα, ο νεαρός καθηγητής αποφασίζει να μοιραστεί ένα μεγάλο μυστικό με τη γυναίκα της ζωής του. Ο Λόρενς, θέλει να ντύνεται πλέον με γυναικεία ρούχα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θέλει να χωρίσει με τη Φρεντ. Όταν πλέον αισθάνεται έτοιμος για το μεγάλο βήμα στη ζωή του, ο Λόρενς γνωρίζει ότι η επαγγελματική, οικογενειακή και προσωπική του ζωή βρίσκονται πλέον σε τεντωμένο σχοινί. Οι επιλογές του θα αποτελέσουν την αρχή ενός καθοριστικού αγώνα που ξεκινά με την διεκδίκηση και υποστήριξη των δικαιωμάτων του.

Το «τρομερό παιδί» του Καναδικού κινηματογράφου, ο προκλητικός Ξαβιέ Ντολάν, μετά τα πολυβραβευμένα του φιλμ «Σκότωσα τη Μητέρα Μου» (I Killed My Mother – 2009) και «Φανταστικές Αγάπες» (Heartbeats – 2010), σκηνοθετεί το 2012 με μοναδική μαεστρία, τους ταλαντούχους Μελβίλ Πουπό και Σουζάν Κλεμάν. Μια πρωτότυπη θεματική που προσεγγίζει αιρετικά το δικαίωμα στη διαφορετικότητα και την ατομική ελευθερία. Μία συγκλονιστική ιστορία αγάπης που καταρρίπτει κάθε ταμπού, κερδίζοντας δύο βραβεία στο Φεστιβάλ των Καννών και διαθέτοντας ένα αγαπημένο μουσικό σκορ.

«Έζησα τη δεκαετία του 90 μαζί με την μητέρα μου σε ένα προάστιο του Μόντρεαλ… Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, παρακολουθώ το «Λόρενς Για Πάντα» και βλέπω την παιδική μου ηλικία να παίζεται κρυφά. Ξεκαθαρίζω ότι δεν θέλω να γίνω γυναίκα και η ταινία μου είναι ένας φόρος τιμής στην ύστατη ιστορία αγάπης: η φιλόδοξη, η ακατόρθωτη, η αγάπη που θέλουμε να είναι συνταρακτική, ανεξάντλητη, η αγάπη για την οποία δεν τολμάμε να ελπίζουμε, η αγάπη που μόνο ο κινηματογράφος, τα βιβλία και η τέχνη μας παρέχουν. Το «Λόρενς Για Πάντα» είναι ένας φόρος τιμής στην περίοδο της ζωής μου, πριν γίνω σκηνοθέτης, που έπρεπε να γίνω άντρας.» – Ξαβιέ Ντολάν

Διαβάστε επίσης:
Αντουάν-Ολιβιέ Πιλόν: Ο πρωταγωνιστής του «Mommy» μιλά στο Tvxs.gr για τη συνεργασία του με τον Ξαβιέ Ντολάν

Για το τέλος αφήσαμε δύο ντοκιμαντέρ που είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τον Μάρτιο στο 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και συγκεκριμένα στην ενότητα, Ανθρώπινα Δικαιώματα

«Απαγορευμένη Αγάπη» (Limited Partnership) του Τόμας Τζι Μίλερ (2014)

Μια ιστορία αγάπης 40 χρόνων ανάμεσα στον Αμερικανοφιλιππινέζο Ρίτσαρντ Άνταμς και τον Αυστραλό Τόνι Σάλιβαν, που εν έτει 1975 έγιναν ένα από τα πρώτα ζευγάρια του ίδιου φύλου που παντρεύτηκαν με νόμιμες διαδικασίες. Όταν ο Τόνι έκανε αίτηση για πράσινη κάρτα βάσει του γάμου τους, το ζευγάρι έλαβε μια επιστολή από την Υπηρεσία Μετανάστευσης και Πολιτoγράφησης, σύμφωνα με την οποία η αίτηση είχε απορριφθεί επειδή «δεν αποδείξατε πως μπορεί να υπάρξει μια γνήσια έγγαμη σχέση ανάμεσα σε δύο αδελφές».

Έξαλλοι με τον τόνο, το μήνυμα και την πολιτική στάση αυτής της επιστολής, και προκειμένου ν’ αποφύγουν την επικείμενη απέλαση του Τόνι, το ζευγάρι υπέβαλε μήνυση στην κυβέρνηση των ΗΠΑ, ασκώντας έτσι την πρώτη αγωγή για τη διεκδίκηση ίσης μεταχείρισης προς τους γάμους μεταξύ ομοφύλων ατόμων στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών.

«Στη Ρωσία με Αγάπη» (To Russia with Love) του Νόαμ Γκόνικ (2014)

Στην πορεία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σότσι, ψηφίστηκε στη Ρωσία ένας νόμος που απαγόρευσε «την προπαγάνδα προς ανηλίκους για μη παραδοσιακές σεξουαλικές σχέσεις». Οι ομοφυλόφιλοι αθλητές που θα συμμετείχαν στην Ολυμπιάδα βρέθηκαν μπροστά σ’ ένα σκληρό δίλημμα: να διαμαρτυρηθούν υπερασπιζόμενοι τους Ρώσους συντρόφους τους ή να πάρουν μέρος στους αγώνες χωρίς να μιλήσουν. Ένα ντοκιμαντέρ όπου εμφανίζεται ο παγκόσμιος πρωταθλητής Τζόνι Ουέιρ, η Μπίλι Τζιν Κινγκ, ο Γκρεγκ Λουγκάνις, η Μαρτίνα Ναβρατίλοβα, η Σιμόνα Μέιλερ και άλλοι.

Διαβάστε επίσης:
Ντοκιμαντέρ και Ανθρώπινα Δικαιώματα 
Η ιστορία της ενότητας «Ανθρώπινα Δικαιώματα»