Το 1960, ο Βιτόριο Ντε Σίκα μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη το μυθιστόρημα «La Ciociara» του Αλμπέρτο Μοράβια, παρουσιάζοντας το σκληρό πρόσωπο του πολέμου μέσα από την απλή ιστορία των ανθρώπων που προσπαθούσαν να επιβιώσουν. Ο Ιταλός σκηνοθέτης δίνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο της ταινίας «Η Ατιμασμένη» στη Σοφία Λόρεν, κι εκείνη μας χαρίζει απλόχερα μία από τις καλύτερες ερμηνείες της πλούσιας καριέρας της, αποσπώντας παράλληλα και το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου.

«Στη μνήμη μου, έβλεπα τις εμπειρίες μου με τα μάτια και τα συναισθήματα ενός κοριτσιού, αλλά ο ρόλος απαιτούσε να τα βλέπω με τα μάτια ενός βασανισμένου κοριτσιού. Αλλά ήταν πολύ δύσκολο για μένα να ξαναζήσω την κοριτσίστικη τρομοκρατία και ταυτόχρονα να μετατρέψω την πραγματικότητα των συναισθημάτων μου στον ρόλο που έπαιζα.» – Σοφία Λόρεν

Η Ατιμασμένη / Two Women / La Ciociara
Σκηνοθεσία: Βιτόριο Ντε Σίκα / Vittorio De Sica
Σενάριο: Τσέζαρε Τζαβατίνι, Αλμπέρτο Μοράβια (Νουβέλα)
Πρωταγωνιστούν: Σοφία Λόρεν, Ελεονώρα Μπράουν, Ραφ Βαλόνε, Ζαν Πωλ Μπελμοντό
Μουσική: Αρμάντο Τροβαϊόλι
Φωτογραφία: Γκαμπόρ Πογκάνι
Παραγωγή: Κάρλο Πόντι
Χώρα Παραγωγής: Ιταλία, Γαλλία
Έτος Παραγωγής: 1960
Διάρκεια: 100 λεπτά
Φορμάτ: Ασπρόμαυρο

Η Τσεζίρα (Σοφία Λόρεν) μια πανέμορφη χήρα από τα βουνά της Τσοτσαρίας ζει στη Ρώμη με την 12χρονη κόρη της Ροζέτα (Ελεονώρα Μπράουν) κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Όταν το 1943 οι σύμμαχοι αρχίζουν να βομβαρδίζουν τη Ρώμη, η Τσεζίρα αποφασίζει να φύγει από τη Ρώμη και να επιστρέψει στο χωριό της προκειμένου να προστατέψει την κόρη της από τα δεινά του πολέμου. Αφήνει λοιπόν τα κλειδιά και την ευθύνη του παντοπωλείου της στο φίλο του συζύγου της Τζοβάνι (Ραφ Βαλόνε) κι αναχωρεί για το χωριό της, την Αγία Ευφημία.

Φτάνοντας εκεί η Τσεζίρα κι οι υπόλοιποι χωριανοί προσπαθούν να επιβιώσουν, ενώ σιγά-σιγά οι προμήθειες λιγοστεύουν. Επίσης καθοριστική όμως θα είναι η γνωριμία της με ένα νεαρό ιδεαλιστή τον Μικέλε (Ζαν Πωλ Μπελμοντό), ο οποίος την ερωτεύεται και προσπαθεί να την κάνει να δει τον κόσμο με άλλα μάτια.

Όταν οι σύμμαχοι καταφέρνουν να σπάσουν την άμυνα των Γερμανών και των φασιστών γεννιέται σε όλους η ψευδαίσθηση ότι ο πόλεμος έχει τελειώσει κι η Τσεζίρα κι η Ροζέτα αποφασίζουν να επιστρέψουν στη Ρώμη. Στο δρόμο προς τη Ρώμη ένα τραγικό συμβάν θα αλλάξει για πάντα τη σχέση των δύο γυναικών και θα βιώσουν τον εφιάλτη του πολέμου που γίνεται προσωπική τραγωδία.

Το σκληρό πρόσωπο του πολέμου μέσα από την απλή ιστορία των ανθρώπων που προσπαθούσαν να επιβιώσουν στο βομβαρδισμένο τοπίο. Ο Βιτόριο Ντε Σίκα μας δείχνει πως ο πόλεμος έχει θύματα από όλες τις μεριές.

Πιστός στο δόγμα του νεορεαλισμού, εκτός από την αποτύπωση των χαρακτήρων των απλών ανθρώπων και τις δυσκολίες τους στην συγκεκριμένη περίοδο, ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης περνάει μηνύματα για την αυστηρή καθολική κοινωνία, το φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι αλλά και τον προβληματισμό του για την μεταπολεμική κατάσταση στην Ιταλία που αποτυπώνεται κυρίως μέσα από τα λόγια του Μικέλε.

Το φιλμ «Η Ατιμασμένη» (Two Women / La Ciociara – 1960), είναι βασισμένο στο μυθιστόρημα «La Ciociara» του Αλμπέρτο Μοράβια. Ο Ζαν Πωλ Μπελμοντό έχει έναν μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο, αλλά η ταινία ανήκει στη Σοφία Λόρεν, η οποία μας χαρίζει μία από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας της, γεγονός που θα της αποφέρει το Βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού στο Φεστιβάλ των Καννών, αλλά και το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου.

Ο Βιττόριο ντε Σίκα (Vittorio de Sica / 7 Ιουλίου του 1901 – 13 Νοεμβρίου του 1974) υπήρξε ένας ιδιαίτερα χαρισματικός κινηματογραφικός σκηνοθέτης, αλλά και ηθοποιός. Παράλληλα μέσα από τα έργα του, αποτέλεσε έναν από τους κύριους εκπροσώπους και εκφραστές του ιταλικού νεορεαλισμού.

Ο Ιταλός δημιουργός υπέγραψε μεταξύ άλλων, δράματα αλλά και κωμωδίες με δημοφιλείς σταρ, σαν την «Ατιμασμένη» που χάρισε στη Σοφία Λόρεν το Όσκαρ πρώτης γυναικείας ερμηνείας και το «Χθες, Σήμερα, Αύριο» («Oggi, ieri, domani») του 1963, το οποίο τιμήθηκε με το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Παραγωγής. Ένα βραβείο το οποίο κέρδισαν τρεις ακόμη ταινίες του Ντε Σίκα: το «Sciuscia», ο «Κλέφτης των Ποδηλάτων» και βέβαια, ο «Κήπος των Φίντσι Κοντίνι».

Διαβάστε επίσης:
Βιττόριο ντε Σίκα: Ο πατέρας του Ιταλικού Νεορεαλισμού