Το διαχρονικό φιλμ «Η Παράσταση Αρχίζει» (All that Jazz – 1979) του Μπομπ Φόσι, με πρωταγωνιστή τον εξαιρετικό Ρόι Σάιντερ, στον ρόλο του σκηνοθέτη Τζο Γκίντεον, κυκλοφορεί σε επανέκδοση 45 χρόνια μετά από την αρχική κυκλοφορία του. Ένα από τα σημαντικότερα μιούζικαλ στην ιστορία του αμερικανικού κινηματογράφου, το οποίο αγαπήθηκε και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, με αποτέλεσμα να τιμηθεί τόσο με Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, όσο και με 4 Βραβεία Όσκαρ.

Ενώ ετοιμάζει ένα καινούριο μιούζικαλ, ο σκηνοθέτης Τζον Γκίντεον (Ρόι Σάιντερ – Roy Scheider), παθαίνει καρδιακή προσβολή και το γεγονός αυτό γίνεται αιτία για να κάνει έναν απολογισμό της καλλιτεχνικής και προσωπικής ζωής του.

Το φιλμ του Μπομπ Φόσι θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα μιούζικαλ στην ιστορία του αμερικανικού κινηματογράφου και σηματοδοτεί τη δική του εκδοχή στο θρυλικό «8½» του Φεντερίκο Φελίνι.

Στις αρχές της δεκαετίας του 70, ο Μπομπ Φόσι ήταν ήδη κυρίαρχος χορογράφος και σκηνοθέτης μιούζικαλ. Για πολλούς αποτελούσε τον φυσικό διάδοχο θρύλων όπως ο Μπάσμπι Μπέρκλεϊ κι ο Στάνλεϊ Ντόνεν, ο μοναδικός σκηνοθέτης που την ίδια χρονιά είχε κερδίσει Όσκαρ, Τόνι και Έμι σκηνοθεσίας, ρεκόρ που κρατάει ακόμα ως σήμερα.

Προετοιμάζοντας το μιούζικαλ «Σικάγο» για τη σκηνή και το φιλμ «Λένυ, ο Βρωμόστομος» για το Σινεμά, ο Μπομπ Φόσι υπέστη μια σχεδόν μοιραία καρδιακή προσβολή και υποχρεώθηκε σε εγχείρηση ανοικτής καρδιάς.

Τότε ήταν που γεννήθηκε η ιδέα του «All that Jazz», ίσως και σαν ενός είδους τρικ για να ξεγελάσει τον θάνατο που του χτύπησε την πόρτα. Το φιλμ μπορεί επίσης να ιδωθεί και ως μία εξομολόγηση προς «άφεση αμαρτιών» για τα δεινά που είχε προκαλέσει στους άλλους και ειδικά στις γυναίκες της προσωπικής του ζωής.

Το «All that Jazz», ήταν η τέταρτη κινηματογραφική σκηνοθεσία του Μπομπ Φόσι. Είχαν ήδη προηγηθεί τα φιλμ: «Sweet Charity» (ελληνικός τίτλος «Γλυκιά Τσάριτι»), το «Καμπαρέ» και το «Λέννυ, ο Βρωμόστομος». Γυρισμένο το 1979, το «All that jazz» είναι η πιο αυτοβιογραφική ταινία της ιστορίας του Σινεμά.

Ο Τζο Γκίντεον (Ρόι Σάιντερ), ο κεντρικός χαρακτήρας του φιλμ, δεν έχει απλώς κάμποσα χαρακτηριστικά του Φόσι (όπως ο Γκίντο του 8,5 του Φελίνι, της πιο κοντινής ταινίας στο «All that Jazz»), αλλά είναι ο ίδιος ο Φόσι. Είναι κι αυτός κορυφαίος χορογράφος και σκηνοθέτης, μανιώδης καπνιστής, εξαρτημένος από διάφορα χημικά συστατικά για περισσότερη ενέργεια, εργασιομανής, τελειομανής και κυνικός.

Είναι όμως κι αυτός ανίκανος να συντηρήσει μια συμβατική σχέση, διατηρώντας οικογένεια, ερωμένη και περιστασιακές σχέσεις τόσο στην ταινία, όσο και στην πραγματικότητα. Η μούσα του Φόσι στην πραγματική ζωή Αν Ράινκινγκ, παίζει ακριβώς τον ίδιο ρόλο. Τα τρίβια είναι όντως αναρίθμητα, τα πάντα και οι πάντες μέσα στο «All that jazz» έχουν οργανική σχέση με την πραγματική ζωή του δημιουργού της ταινίας.

Το επίτευγμα του Φόσι, είναι πως μέσα σ’ αυτόν τον αυτοαναφορικό λαβύρινθο, έχει την ικανότητα και την τόλμη να παρουσιαστεί ξεγυμνωμένος στον θεατή, προσφέροντας μια εκ των έσω ρεαλιστική, γλυκόπικρη και συχνά αστεία ματιά στον κόσμο της σόου μπίζνες, στον μηχανισμό του μέινστριμ θεάματος, στα ποταπά, αμοραλιστικά παρασκήνια, στις αδίστακτες συναλλαγές και αντιπαλότητες.

Ένα ολόκληρο σύμπαν, το οποίο περιστρέφεται γύρω από προσωπικούς εγωισμούς, λογιστικά βιβλία, ματαιώσεις προσδοκιών, απατηλής ματαιοδοξίας, προδοσιών σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Ο Φόσι δεν φοβάται να παρουσιάσει την «γκρίζα» πλευρά του εαυτού του, τη διαλυμένη του οικογένεια, την αδυναμία του να παραμείνει πιστός, τις εξοντωτικές απαιτήσεις από τους συνεργάτες, το φουσκωμένο «εγώ» του, μέσα σε ένα σύμπαν που κινείται αποκλειστικά από και για το χρήμα και το χειρότερο, την διαρκή ανικανότητά του να σταθεί παρών ως πατέρας…

Ο φιλμικός χρόνος της ταινίας καλύπτει μόλις μερικές ημέρες πριν τον θάνατο του Τζο Γκίντεον, τις πρόβες για την επόμενη θεατρική παράσταση, το μοντάζ για την επόμενη ταινία, το έμφραγμα, τη νοσηλεία, το τέλος. Μέσα από ένα περίτεχνο μοντάζ, που δικαίως κέρδισε το Όσκαρ, το συνεχές του χρόνου κατακερματίζεται, τα επί μέρους επεισόδια συναρμολογούνται ξανά ως μέρη ενός νέου όλου, ενός μιούζικαλ που στοχάζεται τη Ζωή, τον Θάνατο, την Τέχνη, τον Έρωτα, την Οικογένεια, αλλά και την Ενοχή.

Στο δεύτερο μέρος, οι διαδοχικές παραισθήσεις του Γκίντεον εντός νοσοκομείου, όλες δοσμένες σε στυλ μιούζικαλ διαφόρων εποχών, συγκλίνουν στην πιο βαθιά επιθυμία του Φόσι, να επιζήσει και να συνεχίσει να δημιουργεί στο διηνεκές.

Η «Παράσταση Αρχίζει» προβλήθηκε τον Μάιο του 1980 στο Επίσημο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ των Καννών, όπου και τιμήθηκε με τον Χρυσό Φοίνικα της διοργάνωσης. Επίσης η ταινία προτάθηκε συνολικά για 9 Όσκαρ, εκ των οποίων κέρδισε τελικά τα 4, στις κατηγορίες:
Βραβείο Όσκαρ Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης (Φίλιπ Ρόζενμπεργκ, Τόνι Ουόλτον, Έντουαρντ Στιούαρτ, Γκάρι Μπρινκ
Βραβείο Όσκαρ Κοστουμιών (Άλμπερτ Βόλσκι)
Βραβείο Όσκαρ Μοντάζ (Άλαν Χάιμ)
Βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Μουσικής (Ραλφ Μπερνς)

Η Παράσταση Αρχίζει / All That Jazz
Σκηνοθεσία: Μπομπ Φόσι / Bob Fosse
Σενάριο: Ρόμπερτ Αλαν Ορθορ, Μπομπ Φόσι
Πρωταγωνιστούν: Ρόι Σάιντερ, Τζέσικα Λανγκ, Αν Ράινκινγκ, Λίλαντ Πάλμερ, Κλιφ Γκόρμαν, Μάικλ Τόλαν, Έρσεμπετ Φόλντι
Φωτογραφία: Τζιουζέπε Ροτούνο
Μοντάζ: Αλαν Χάιμ
Μουσική: Ραλφ Μπερνς
Χώρα Παραγωγής: Η.Π.Α.
Έτος Παραγωγής: 1979
Διάρκεια: 123 λεπτά
Κυκλοφορεί σε επανέκδοση