Δύο γυναίκες, η σύζυγος Κριστίνα (Βέρα Κλουζό) κι η ερωμένη Νικόλ (Σιμόν Σινιορέ), αποφασίζουν να δολοφονήσουν τον άντρα που έχει κάνει δύσκολη τη ζωή τους. O Μισέλ (Πολ Μορίς),  ένα αντιπαθητικό, δεσποτικό αρσενικό, συμπεριφέρεται με τέτοιο απαράδεκτο τρόπο που η δολοφονία του μοιάζει απόλυτα αιτιολογημένη.

 

Το σχολείο, του οποίου ο Μισέλ είναι ιδιοκτήτης και διευθυντής, έχει ολιγοήμερες διακοπές, τις οποίες εκμεταλλεύονται οι δύο γυναίκες για να εφαρμόσουν το σχέδιό τους. Τον παρασύρουν στην ιδιωτική κατοικία της Νικόλ όπου τον δολοφονούν, ποτίζοντας τον με υπνωτικό και πνίγοντας τον στην μπανιέρα.

 

Οι δύο γυναίκες, επιστρέφουν στο σχολείο με το πτώμα κι εκμεταλλευόμενες την αργία το ρίχνουν στην πισίνα. Όμως μερικές μέρες μετά όταν η πισίνα αδειάζει για να καθαριστεί δεν υπάρχει πια πτώμα! Συγχρόνως, ένας μαθητής επιμένει ότι έχει δει τον διευθυντή, ενώ το καθαριστήριο στέλνει πίσω, καθαρό και σιδερωμένο, το κουστούμι που φορούσε τη βραδιά που δολοφονήθηκε!

 

Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο όταν στην αναμνηστική σχολική φωτογραφία, στο φόντο αχνοφαίνεται το πρόσωπο του «δολοφονηθέντος». Η θρησκόληπτη κι υστερική Κριστίνα αρχίζει να καταρρέει κι η εύθραυστη υγεία της κλονίζεται, ενώ η Νικόλ προσπαθεί να βρει κάποια άκρη  παραμένοντας ψύχραιμη και καπνίζοντας αρειμανίως…

 

Οι συνεχείς ανατροπές και η μουντή ατμόσφαιρα, συνθέτουν μία από τις σημαντικότερες ταινίες της πλούσιας φιλμογραφίας του Ανρί Ζ. Κλουζό, ο οποίος έλεγε χαρακτηριστικά: «Μη γίνετε κι εσείς διαβολικοί, μην αποκαλύπτεται το τέλος της ταινίας!»

 

Ένα παιχνίδι θανάτου για τρεις, ένα παιχνίδι αγωνίας για όλους, όπως χαρακτηριστικά έχει γραφτεί κατά κόρον για την ταινία. Ο σκηνοθέτης της Ανρί Ζορζ Κλουζό είχε τους λόγους του όταν εν έτι 1955 ζητούσε από τους θεατές που μόλις είχαν δει την ταινία  να μην αποκαλύπτουν το τέλος της ταινίας σε όσους δεν την είχαν ακόμη δει. Τι συμβαίνει στο τέλος;

 

Εννοείται ότι δεν πρόκειται να σας αποκαλύψουμε τίποτα. Θα σημειώσουμε απλώς ότι τα τελευταία 10 λεπτά της ταινίας ο Κλουζό μας οδηγεί με μοναδική μαεστρία  στην τελική, “διαβολική” λύση του μυστηρίου.

 

Στους σκοτεινούς διαδρόμους του σχολείου εκτυλίσσονται σκηνές αγωνίας. Μέσα από παιχνίδια με σκιές κι ήχους, μας αποκαλύπτεται αργά και βασανιστικά, η αλήθεια. Ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι; Ακόμα και στο τέλος δεν είναι κανείς απόλυτα σίγουρος για το ποιος έστησε παγίδα σε ποιον. Ποιος τελικά έμεινε ζωντανός και ποιος όχι;

 

«Οι Διαβολογυναίκες» (Diabolique / Les Diaboliques) του Ανρί Ζορζ Κλουζό, είναι μία ταινία που εξακολουθεί μετά από 58 χρόνια να φιγουράρει στις λίστες των καλύτερων θρίλερ όλων των εποχών κι όχι άδικα. Όσο για τον αυθεντικό τίτλο της ταινίας «Les Diaboliques», το επίθετο επί τούτου δεν αποσαφηνίζει το φύλο του διαβολικού όντος. Αφήνοντας έτσι το μυστήριο, για το αρσενικό ή για το θηλυκό γένος, να πλανάται αόριστα.

 

Το σενάριο της ταινίας, που βασίζεται σε νουβέλα των Boileau και Narcejac , είναι τόσο αριστοτεχνικά δομημένο και με αναπάντεχη ανατροπή που το είχε ζηλέψει μέχρι και ο ίδιος ο μετρ του τρόμου, ο Άλφρεντ Χίτσκοκ!  

 

Για την ιστορία, ο Χίτσκοκ είχε ζητήσει τα δικαιώματα  του βιβλίου, αλλά τον πρόλαβε την τελευταία στιγμή ο Κλουζό. Πάντως ο μετρ της αγωνίας, κατάφερε και πήρε τα δικαιώματα άλλης νουβέλας των δύο συγγραφέων και κάπως έτσι προέκυψε το Vertigo…

 

Όπως ήταν αναμενόμενο, η ταινία έγινε και ριμέικ… Ο λόγος βέβαια για το φιλμ του 1996, από τον σκηνοθέτη Jeremiah S. Chechik, με Sharon Stone και Isabelle Adjani, στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, αλλά το αισθητικό αποτέλεσμα απέχει παρασάγγης από το πρωτότυπο.

 

Σημειωτέον ότι η ταινία απέκτησε ακόμα μεγαλύτερη δημοσιότητα από τον τύπο πέντε χρόνια μετά την προβολή της, εξαιτίας του αιφνίδιου θανάτου της Βέρα Κλουζό (συζύγου του σκηνοθέτη) από καρδιά στα 47 της χρόνια, με παρόμοιο δηλαδή τρόπο που πέθανε και ο χαρακτήρας που ενσάρκωνε στην ταινία!

 

«Οι Διαβολογυναίκες» (Diabolique / Les Diaboliques) του Ανρί Ζορζ Κλουζό, είναι μία ταινία που διατηρεί μέχρι σήμερα αναλλοίωτη τη γοητεία, το μυστήριο και τα διφορούμενα στοιχεία της. 

 

Το φιλμ, ξεκινά σαν ένα σκοτεινό και παράδοξο φιλμ νουάρ. Από ένα σημείο και πέρα όμως μεταλλάσσεται σε σχεδόν ταινία τρόμου, με το μεταφυσικό στοιχείο να έχει κυρίαρχη θέση στην ιστορία μας. Κι όλα αυτά ενώ το σασπένς, κορυφώνεται  με κάθε λεπτό που περνά. 

 

Η ασπρόμαυρη φωτογραφία και κυρίως, η επιλογή των χώρων, με το αχανές, δαιδαλώδες σχολείο και τους εσώκλειστους μικρούς μαθητές, αποτελεί ιδανικό χώρο για την ανάπτυξη των στοιχείων του θρίλερ. Ενός θρίλερ που κορυφώνεται με την τελική σκηνή, ανοιχτή σε αναγνώσεις από τον θεατή…

 

Έτος: 1955 | Xώρα: Γαλλία | Διάρκεια: 116 λεπτά | Σκηνοθεσία: Henri-Georges Clouzot | Σενάριο: Pierre Boileau, Thomas Narcejac | Παίζουν: Simone Signoret, Véra Clouzot, Paul Meurisse