Η ταινία αντικατοπτρίζει ουσιαστικά ολόκληρη την Ιταλία του ’50 που ανακαλείται εδώ μέσω της Έβδομης Τέχνης και αναβιώνει μαγικά επί της μεγάλης οθόνης. Με την αφελή επιθυμία της για ζωή, με την επιτηδευμένη ελαφρότητα που σήμερα μας φαίνεται παραμυθένια, με την ευχαρίστηση που προσφέρει ένα καθαρό ρούχο, ο περίπατος το βράδυ με το αυτοκίνητο, κ.α. Όλα αυτά, ο Φελίνι δεν τα εφηύρε, αλλά τα θυμήθηκε. Γι’ αυτό και η «Γλυκιά Ζωή» δικαίως θεωρείται ως μία από τις 100 σημαντικότερες ταινίες της Έβδομης Τέχνης και από την Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου, κυκλοφορεί σε επανέκδοση.

Ο Μαρτσέλο Ρουμπίνι είναι δημοσιογράφος και αρθρογραφεί σ’ ένα έντυπο σκανδάλων, παρ’ όλο που ελπίζει να μπορέσει κάποτε να γράψει πιο σοβαρά. Για επτά ημέρες κι άλλες τόσες νύχτες γίνεται ο ξεναγός σ’ ένα ταξίδι της ζωής στη Ρώμη.

Περιπλανώμενος σε έναν προνομιακό θύλακο της Ρώμης, ο Μαρτσέλο, δημοσιογράφος του κουτσομπολιού, συναντάει κομψές αριστοκράτισσες, πεινασμένους καλλιτέχνες, χυδαίους νεόπλουτους, γόησσες και “ταχυδακτυλουργούς” της κοσμικής νύχτας. Ανακαλύπτει ότι κάτω από την επιδερμίδα της απατηλής χάρης τους, ελλοχεύουν κενότητα, απόγνωση και μοναξιά, όλα όσα οδηγούν έναν αδιάλλακτο στοχαστή φίλο του σε τραγικό τέλος.

Η «Γλυκιά Ζωή» πραγματοποιεί την πρεμιέρα της στις Ιταλικές αίθουσες, τον Φεβρουάριο του 1960. Η επιτυχία στο κοινό συμβαδίζει με τις πολεμικές κριτικές. Στην πρώτη προβολή η ταινία γιουχάρεται και μερικοί αποδοκιμάζουν τον Φελίνι, ο οποίος βρίσκεται εντός της κινηματογραφικής αίθουσας. Οι κατηγορίες που του καταλογίζουν, αφορούν την ανηθικότητα που πιστεύουν ότι προωθεί η εν λόγω ταινία.

Το φιλμ προσβάλλεται από τα επίσημα όργανα της καθολικής εκκλησίας ενώ η υπόθεση φτάνει ακόμα και στην ιταλική βουλή. Παρ’ όλα αυτά η ταραχή των πολεμικών συντελεί στην τεράστια εμπορική επιτυχία της ταινίας, αλλά εμποδίζει μια σαφή κριτική ανάλυση, τουλάχιστον τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Νεολογισμοί, που ανθίστανται ακόμα, δείχνουν πόσο ο σκηνοθέτης επηρεάστηκε και επηρέασε τα ιταλικά ήθη του μεταπολέμου. Ευγενείς θλιβερά παρατεταγμένοι στους ερειπωμένους πύργους τους, μυστικές εμφανίσεις, διανοουμενίστικες συγκεντρώσεις, είναι μερικά μόνο από τα στοιχεία που χρησιμοποιεί με ευφυΐα ο Φεντερίκο Φελίνι.

«Δεν είναι η δική μου μνήμη που κυριαρχεί στις ταινίες μου. Tο να πει κανείς ότι οι ταινίες μου είναι αυτοβιογραφικές, είναι μια αβασάνιστη κρίση, μια βιαστική ταξινόμηση. Έχω επινοήσει σχεδόν τα πάντα: παιδική ηλικία, προσωπικότητα, νοσταλγίες, όνειρα, αναμνήσεις, για την καθαρή απόλαυση του να μπορέσω να τις αφηγηθώ. Mε την έννοια του ανέκδοτου, της πραγματικής βιογραφίας, στις ταινίες μου δεν υπάρχει τίποτα. Aυτό που ξέρω είναι ότι επιθυμώ να αφηγηθώ. Πραγματικά, η αφήγηση είναι το μόνο παιχνίδι με το οποίο αξίζει να παίζει κανείς. Είναι ένα παιχνίδι, που για μένα, για τη φαντασία μου, για τη φύση μου, έχει την δική του αναγκαιότητα.» – Φεντερίκο Φελίνι

Η «Γλυκιά Ζωή» (La Dolce Vita – 1960) του Φεντερίκο Φελίνι, με πρωταγωνιστές τους Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, Ανίτα Έκμπεργκ, Ανούκ Αιμέ, Υβόν Φουρνό, αποτέλεσε μία ταινία ορόσημο, όχι μόνο του ιταλικού αλλά και του παγκόσμιου σινεμά.

Το φιλμ προβλήθηκε το 1960 στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ των Καννών, όπου και τιμήθηκε με τον Χρυσό Φοίνικα, ενώ απέσπασε και τέσσερις υποψηφιότητες για Όσκαρ (ανάμεσα τους και μία στην κατηγορία καλύτερης σκηνοθεσίας για τον Φελίνι), κερδίζοντας εν τέλει το Χρυσό Αγαλματίδιο στην Κατηγορία Καλύτερων Κοστουμιών.

Φεντερίκο Φελίνι / Federico Fellini (20 Ιανουαρίου 1920 – 31 Οκτωβρίου 1993)

Ο Φεντερίκο Φελίνι, από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες όλων των εποχών, γεννήθηκε στο Ρίμινι στις 20 Ιανουαρίου του 1920. Βαθιά επιδραστικός για τους μεταγενέστερους, υπήρξε περισσότερο ένας λαϊκός σκηνοθέτης και λιγότερο ένας auteur με την έννοια των εξεζητημένων δημιουργών του κινηματογράφου. Οι ταινίες του αποτελούν σημείο αναφοράς μέχρι σήμερα. Στην ζηλευτή καριέρα του συνεργάστηκε, μεταξύ άλλων με τον συνθέτη Νίνο Ρότα, τον Πιερ Πάολο Παζολίνι, τον Μικελάντζελο Αντονιόνι, τον Ρομπέρτο Ροσελίνι, αλλά και τους παραγωγούς της Τσινετσιτά, Κάρλο Πόντι και Ντίνο ντε Λαουρέντις.

Τιμήθηκε τέσσερις φορές με το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας: το 1956 για το «La Strada», το 1957 για τις «Νύχτες της Καμπίρια», το 1963 για το «8 ½» και το 1974 για το «Amarcord», ενώ προτάθηκε τέσσερις φορές για το Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας. Το 1960 κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες για την «Γλυκιά Ζωή». Το 1993 η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου του απένειμε Τιμητικό Όσκαρ για το σύνολο του έργου του. Πέθανε στη Ρώμη στις 31 Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς.

Στις 30 Οκτωβρίου του 1943 παντρεύτηκε την μούσα του Τζουλιέτα Μασίνα, με την οποία έζησαν μαζί για 50 χρόνια, μέχρι τον θάνατό του. Στην επιτυχία ο Φελίνι έφτασε αντλώντας έμπνευση αποκλειστικά από την ίδια τη ζωή του, χωρίς να σηκώνει το δάκτυλο. «Οι ταινίες μου δεν είναι φιλοσοφικά δοκίμια», έλεγε. «Το να δημιουργώ ταινίες και το να ονειρεύομαι, για μένα, είναι το ένα και το αυτό. Γιατί τα όνειρα γοητεύουν όσο μένουν στη σφαίρα του μυστηρίου, αν όμως πάει να τα εξηγήσει κανείς, αμέσως γίνονται ανιαρά».

Ποιος θα το έλεγε ότι αυτό το νέο παιδί από την επαρχία ήταν γραφτό να εξελιχθεί σε έναν από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της Έβδομης Τέχνης; Και όλα αυτά πάντα μένοντας πιστός στην δική του προσωπική αλήθεια. «Πάντα αυτοβιογραφούμαι, ακόμα και όταν μιλάω για το τι θα φάω το βράδυ» δήλωσε κάποτε αναφερόμενος με κάποια δόση περηφάνιας αλλά και με πολύ ειλικρίνεια στη δημιουργικότητά του.

Το Όσκαρ για το σύνολο της προσφοράς του στον Κινηματογράφο, το έλαβε το 1993 από τα χέρια της Σοφία Λόρεν και από έναν εμφανώς συγκινημένο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι. Όλα αυτά έγιναν στο Λος Άντζελες, στο Dorothy Pavillon, ενώ στο κοινό καθόταν και η Τζουλιέτα Μασίνα, που δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της. «Σας παρακαλώ, μην σηκώνεστε, δεν χρειάζεται», είχε πει τότε ο Φελίνι. «Τι να πω; Ότι δεν το περίμενα; Θα ήθελα πρώτα απ’ όλα να ευχαριστήσω όλους τους συνεργάτες μου. Επειδή όμως δεν μπορώ να τους μνημονεύσω όλους, ας μου επιτραπεί να πω μονάχα ένα όνομα, πρόκειται για μια ηθοποιό που είναι και η γυναίκα μου. Ευχαριστώ, αγαπημένη μου Τζουλιέτα, και σε παρακαλώ πολύ, σταμάτα να κλαις!».

Οι ταινίες του κινούνται ανάμεσα στο όνειρο, τα κόμικς, το τσίρκο και τη φαντασία, δηλαδή σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από τη μαγεία. Σχεδόν όλα τα έργα του Φελίνι ευθυγραμμίζονται με αυτή τη σουρεαλιστική γραμματική, ήδη από τον «Λευκό Σεΐχη», του 1952. Ιδιαίτερη ήταν και η σχέση του με τους ηθοποιούς. «Είχα ανάγκη από έναν Ιταλό, από έναν φίλο που να δέχεται σεμνά και ταπεινά να είναι η σκιά μου, που να μην φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν. Έτσι πήρα τον Μαστρογιάνι, τον ήξερα ήδη, ήταν καταπληκτικός: αφαιρετικός, διακριτικός, συμπαθής, αντιπαθής, τρυφερός, αλαζόνας. Έτσι κι αλλιώς. Είναι τέλειος», δήλωσε ο Φεντερίκο Φελίνι για το Μαστρογιάνι, πρωταγωνιστή του «8 1/2» και της «Γλυκιάς Ζωής», το άλτερ έγκο του στην μεγάλη οθόνη. Ενώ για την τελευταία του ταινία, «Η Φωνή του Φεγγαριού» του 1990, επέλεξε τον Πάολο Βιλάτζο και τον σπουδαίο, Ρομπέρτο Μπενίνι.

Διαβάστε Επίσης:
Φεντερίκο Φελίνι: Ένα παιδί ζωγραφίζει στο σελιλόιντ

Γλυκιά Ζωή / La Dolce Vita
Σκηνοθεσία: Φεντερίκο Φελίνι
Σενάριο: Φεντερίκο Φελίνι, Ένιο Φλαϊάνο, Τούλιο Πινέλι
Πρωταγωνιστούν: Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, Ανίτα Έκμπεργκ, Ανούκ Αιμέ, Υβόν Φουρνό
Φωτογραφία: Οτέλο Μαρτέλι
Μοντάζ: Λέο Κατότσο
Μουσική: Νίνο Ρότα
Χώρα Παραγωγής: Ιταλία, Γαλλία
Έτος Παραγωγής: 1960
Διάρκεια: 174 λεπτά
Κυκλοφορεί σε επανέκδοση στους Κινηματογράφους από την Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου