Οι κάτοικοι του χωριού Πενπόν της Βρετάνης, είναι έτοιμοι να δείξουν την αλληλεγγύη τους στους πρόσφυγες φιλοξενώντας μια εξαμελή οικογένεια Ουκρανών προσφύγων. Όμως «Οι Ουκρανοί έχουν μεγάλη ζήτηση στην προσφυγική αγορά» όπως δήλωσε ο δήμαρχος στα μέλη του δημοτικού συμβουλίου, «οπότε στέλνουν Σύριους». Η σκηνοθέτρια Ζιλί Ντελπί, μια από τις πιο επιδραστικές φιγούρες του γαλλικού και αμερικανικού ανεξάρτητου κινηματογράφου μας προσφέρει με την τελευταία της ταινία «Από δω οι βάρβαροι» (Les Barbares), μια από τις πιο απολαυστικές και εύστοχες πολιτικές ταινίες των τελευταίων ετών την οποία παρακολουθήσαμε στο φετινό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Η αίθουσα του Ολύμπιον ήταν κατάμεστη και κατά τη διάρκεια της ταινίας το κοινό ξεσπούσε σε ξεκαρδιστικά γέλια, χάρη και στο ευρηματικό σενάριο των Julie Delpy, Matthieu Rumani, Nicolas Slomka. Ωστόσο η κωμωδία δεν στέρησε καθολου από το κοινό τη δυνατότητα να στοχαστεί και να εξοργιστεί με την εξάπλωση της ισλαμοφοβίας και τη μάχη της ακροδεξιάς να επικρατήσει στη μικρή κοινωνία όπως σκιαγραφείται μέσα από την ταινία.

Βλέπουμε την ίδια την σκηνοθέτρια στο ρόλο της δασκάλας του χωριού. Ακτιβίστρια, φεμινίστρια και έτοιμη να κονταροχτυπηθεί με τον υδραυλικό ακροδεξιό της μικρής κοινότητας τον Ερβέ από την Αλσατία που θεωρεί τον εαυτό του πιο Βρετόνο από τους ντόπιους,. Έχει σύμμαχο της έναν ηλικιωμένο παιδί του Μάη του 1968 που χαρίζει το σπίτι του στην οικογένεια των προσφύγων από αλληλεγγύη αλλά και για να «τη σπάσει στον φασίστα» όπως λέει, αλλά η μάχη ενάντια στα στερεότυπα και στην ακροδεξιά προπαγάνδα είναι άνιση, όπως θυμόμαστε και από τη διάκριση στην αλληλεγγύη που είδαμε στην Ελλάδα όταν οι Ουκρανοί έπαιρναν κατευθείαν ΑΜΚΑ, και ΑΦΜ και πρόσβαση σε εργασία, και οι άλλοι μόνο  απορριπτικές αποφάσεις -φασόν της Υπηρεσίας Ασύλου και της Αρχής Προσφυγών.

Ο δήμαρχος του χωριού λοιπόν προτείνει να δημιουργηθεί μια δυναμική γύρω από την οικογένεια ώστε να φανεί συμπαθής στα ΜΜΕ και να κερδηθούν οι εντυπώσεις, οι κάτοικοι δεν τον καταλαβαίνουν γιατί «μιλάει σαν τον Μακρόν», τα κανάλια αρνούνται να αναμεταδώσουν τα καλά παραδείγματα γιατί «σκηνές που δεν περιλαμβάνουν Άραβες να βάζουν βόμβες ή να πλακώνονται δεν πουλάνε».

Όταν η ακροδεξιά προπαγάνδα κερδίζει έδαφος και προκρίνεται η άποψη να διωχθεί από το χωριό η οικογένεια, οι αλληλέγγυοι κάνουν μια τελευταία προσπάθεια καλώντας τους Σύριους στη δημοτική αίθουσα να αφηγηθούν την ιστορία τους και να προβάλουν βίντεο από την εμπόλεμη κατάσταση στη χώρα τους. «Πρέπει να κάνω θέαμα τον νεκρό άνδρα μου για να τους πείσουμε να μας δεχτούν; Αν ήμασταν Ουκρανοί θα μας ζητούσαν κάτι τέτοιο;» θα πει πικραμένη η Σύρια γιατρός η οποία τελικά σώζει τη γυναίκα του ακροδεξιού Ερβέ. Όσο αναμενόμενη ή ακόμα και κλισέ κι αν θεωρείται αυτή η λύση των συντελεστών της ταινίας, φανερώνει το πόσο δύσκολο ήταν μέσα στις κοινωνικές συνθήκες της σύγχρονης Ευρώπης να αναζητηθεί ένα άλλο εύρημα ώστε  να έχει happy end η ταινία.