Δευτέρα 6 Δεκέμβρη, αργά το βράδυ και η αίθουσα Φρίντα Λιάππα είναι κατάμεστη. Μετά από μια μέρα διαδηλώσεων στη μνήμη της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τους θεσμοθετημένους φορείς άσκησης της κρατικής βίας, το 51ο Φεστιβάλ συνεχίζεται στους ρυθμούς του, μάλλον απτόητο από την ένταση στους δρόμους. Πολύς κόσμος που κατέβηκε να διαδηλώσει αγνοούσε ότι πραγματοποιείται το Φεστιβάλ Κινηματογράφου και μάλλον πολλοί κινηματογραφόφιλοι βρίσκονταν σε κάποια σκοτεινή αίθουσα την ώρα της μεγάλης πορείας…

Ads

Της Τζένης Τσιροπούλου

Η ταινία “Shahada” (“Πίστη”) του 30χρονου Μπουρχάν Κουρμπάνι είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη, αποτελεί τη διπλωματική του εργασία για τις κινηματογραφικές του σπουδές, είναι γυρισμένη χωρίς χρήματα, με τη συμβολή φίλων και συμφοιτητών, ταξίδεψε σε πολλά φεστιβάλ και έτυχε θερμής υποδοχής, όπως άλλωστε συνέβη χτες το βράδυ και με το κοινό στη Θεσσαλονίκη, παρουσία του σκηνοθέτη της.

Βερολίνο, σήμερα. Η άλλη Γερμανία, η “αόρατη” Γερμανία των μεταναστών. Τρεις παράλληλες ιστορίες εκτυλίσσονται με κεντρικό άξονα τη μουσουλμανική πίστη, τις θεοκρατούμενες αντιλήψεις που στρέφονται εις βάρος των ανθρώπινων επιλογών. Ένας αστυνομικός τουρκικής καταγωγής δολοφονεί ένα νεαρό μετανάστη και οι ενοχές του γίνονται κίνητρο έλξης για τη Λέιλα, “παράνομη” μετανάστρια και μητέρα του δολοφονημένου παιδιού. Κάπου κοντά, ο Σάμι αρνείται τα συναισθήματά του για το συνάδελφό του, διχασμένος ανάμεσα στη μουσουλμανική πίστη, που απαγορεύει την ομοφυλοφιλία και τον έρωτα του. Τέλος, η νεαρή Μαριάμ κατευθύνεται σε ακραία συντηρητικά μονοπάτια παρά το γεγονός ότι έχει μεγαλώσει σε ένα πιο φιλελεύθερο και ανεκτικών αρχών περιβάλλον, ερχόμενη σε σύγκρουση με τον ιμάμη πατέρα της. Η ταινία δεν αφορά μόνο στη θρησκεία αλλά, όπως δήλωσε ο σκηνοθέτης, “περιστρέφεται γύρω από τα θέματα του έρωτα, της ενοχής, του πόθου, της συγχώρεσης και της οικογένειας”.

Ο ίδιος ο σκηνοθέτης, γιος μεταναστών από το Αφγανιστάν, “πολύ φιλελεύθερος μουσουλμάνος”, όπως χαρακτηρίζει τον εαυτό του, “επιστρέφει στις ρίζες του και αναζητά πτυχές του μουσουλμανικού κόσμου. Ο κόσμος δε γνωρίζει για το Ισλάμ. Μιλάμε για διάλογο πολιτισμών και θρησκειών, αλλά πώς να γίνει διάλογος όταν δεν υπάρχει γνώση; Ως σκηνοθέτης δεν ξέρω αν μπορώ να κάνω πολλά πράγματα, αλλά μπορούμε μέσα από τις ταινίες να δημιουργήσουμε στο ευρύ κοινό ένα αίσθημα περιέργειας, ώστε να αρχίσει να μαθαίνει. Υπάρχει μία πρόβλεψη ότι το 2050 θα υπάρχουν 250 εκατομμύρια μουσουλμάνοι στην Ευρώπη. Πώς θα συνυπάρξουμε; Θα γίνει εμφύλιος πόλεμος; Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι και ο άλλος είναι άνθρωπος, όπως και εμείς”.

Η ταινία, όπως μας περιέγραψε, “προβλήθηκε πριν δύο εβδομάδες στο Κατάρ, μια χώρα πολύ αυστηρών αρχών, όπου απαγορεύεται να προβληθεί στην τηλεόραση έστω και ένα φιλί”. Το κοινό ήταν μουσουλμάνοι πιστοί, άνδρες και γυναίκες με παραδοσιακές φορεσιές και η ταινία απέσπασε αναπάντεχα καλές κριτικές, ακόμα και το σχόλιο μιας γυναίκας, ότι, “Στην Ευρώπη δεν καταλαβαίνουν ότι και εμείς οι ίδιοι οι Μουσουλμάνοι παλεύουμε καθημερινά με τη θρησκεία μας. Νομίζουν ότι είναι εύκολο; Πρέπει να προσευχόμαστε πέντε φορές τη μέρα, στο Ραμαζάνι είναι τόσο δύσκολο να περιμένουμε όλη μέρα για να πιούμε το πρώτο ποτήρι νερό της ημέρας ή να φάμε την πρώτη μπουκιά ψωμί. Υποφέρουμε και όποιος είναι πολύ μακριά είναι πολύ δύσκολο να κρίνει”.