Το 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ολοκληρώνεται το βραδύ της Πέμπτης 28 Μαΐου, με την απονομή των βραβείων. Για πρώτη φορά στην ιστορία του, η διοργάνωση πραγματοποιήθηκε διαδικτυακά με το κοινό να έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει δωρεάν, 210 ταινίες τεκμηρίωσης, από όλον τον κόσμο.

Δέκα ντοκιμαντέρ μάς μεταφέρουν την εύθραυστη καθημερινότητα σε απόμερες γωνιές της Υφηλίου ή αφηγούνται αληθινές ιστορίες που ξεπερνούν τα όρια της φαντασίας. Το βραβείο «Χρυσός Αλέξανδρος» συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 15.000€. Το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής συνοδεύεται από το χρηματικό έπαθλο 5.000€. Ανακαλύψτε τα ντοκιμαντέρ του Διεθνούς Διαγωνιστικού Ντοκιμαντέρ Μεγάλου Μήκους:

«Σπίτι μου» του Ράντου Τσορνίτουτς (Ρουμανία – Φινλανδία – Γερμανία)

Στην ερημιά του Δέλτα του Βουκουρεστίου, λίγο έξω από την πολύβουη μητρόπολη, μια εντεκαμελής οικογένεια ζει σε απόλυτη αρμονία με τη φύση και τον κύκλο των εποχών. Όταν το σπίτι τους μετατραπεί σε πάρκο, θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν την αντισυμβατική ζωή τους και να προσαρμοστούν στα σύγχρονα ήθη, όπου η ανοιχτωσιά του τοπίου έχει αντικατασταθεί από μια οθόνη κινητού. Χαμένοι σε έναν αποξενωμένο κόσμο, τρέμοντας για τα μελλούμενα, παλεύουν να ανακαλύψουν κάποιο σημείο αναφοράς και να μείνουν ενωμένοι. Μια τρυφερή ματιά σε μια ανορθόδοξη οικογένεια που αναζητά την αποδοχή και διεκδικεί έναν δικό της ορισμό της ελευθερίας.

«Ο τέταρτος χαρακτήρας» της Κατερίνας Πατρώνη (Ελλάδα)

Οι παράλληλοι μονόλογοι τριών ανθρώπων ψηλαφούν τα βιώματα της απώλειας, της ενοχής, της πίστης και της αναζήτησης της λύτρωσης. Οι εξομολογήσεις τους συνυφαίνονται με την πόλη, σε μια κινηματογραφική σύνθεση του εσωτερικού  κόσμου των χαρακτήρων με το αστικό τοπίο, στο οποίο οι ήρωές μας περιπλανώνται τελώντας τις μικρές τους τελετουργίες.

«Ο βασιλιάς της κρουαζιέρας» της Σόφι Ντρος (Ολλανδία)

Ένας πλούσιος και πληθωρικός Σκωτσέζος βαρόνος περνά τον καιρό του σε «πλοία της αγάπης», κάνοντας κρουαζιέρες πολυτελείας μαζί με ζευγαράκια, εύπορες οικογένειες, σκληρά εργαζόμενο προσωπικό και  ηλικιωμένους συνταξιούχους. Σε αυτήν τη μικροκοινότητα εν πλω (απέραντα γοητευτική  για μερικούς, αφόρητα απωθητική για άλλους), ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς μένει  γυμνός – κι ας φοράει κάπα. Στο τέλος, μέσα σε έναν ωκεανό ανθρώπων, ο άντρας μένει  μόνος με την επιθυμία του. Μια ιστορία για την ανάγκη μας για αναγνώριση, την ψευδαίσθηση  μεγαλείου που λειτουργεί ως άμυνα, αλλά κυρίως για το πάθος να μοιραστούμε τις ιστορίες μας.

«Εντωμεταξύ, στη Γη» του Καρλ Όλσον (Σουηδία)

Παρά την αμετάκλητη φύση του, ο θάνατος πυροδοτεί πρακτικά ζητήματα, τα οποία είναι αναγκαίο να τακτοποιηθούν στον κόσμο των ζωντανών πριν την οριστική μετακόμιση στο Επέκεινα. Το τελετουργικό του αποχαιρετισμού περιλαμβάνει μια σειρά από γραφειοκρατικές διαδικασίες ικανές να μετατρέψουν ακόμη και τον θάνατο σε ένα κοινότοπο συμβάν. Ένα ιδιοσυγκρασιακό ντοκιμαντέρ υπόκωφης βοής και  απόκοσμης συμμετρίας, το οποίο εξερευνά τους αθέατους διαδρόμους της σουηδικής βιομηχανίας επικήδειων τελετών. Μέσα από ένα πλέγμα υποδόριων αντιθέσεων, όπως η αντιπαραβολή καθημερινών θορύβων με την εκκωφαντική σιωπή του πένθους, αυτή η επίσκεψη στην αίθουσα αναμονής μεταξύ ζωής και θανάτου συνενώνει το ιερό με το εγκόσμιο.

«Η μουσική των πραγμάτων» του Μένιου Καραγιάννη (Ελλάδα)

Τρεις άνθρωποι απόλυτα προσηλωμένοι, δοσμένοι ολόψυχα σε αυτό που κάνουν. Ένας μουσικός, ένας ξυλουργός κι ένας φωτογράφος μάς προσκαλούν στον προσωπικό τους κόσμο και μας αποκαλύπτουν τις πιο ευαίσθητες πτυχές της δουλειάς τους. Χωρίς λόγια, οι εικόνες και οι ήχοι αποκτούν άλλη σημασία, ενώ η μουσική γεννιέται ζωντανά, στις συναντήσεις με τα πράγματα. Η ταινία μάς ταξιδεύει σε μια πορεία χωρίς προορισμό, στις λεπτομέρειες όπου κρύβεται το σύμπαν.

«Ο προφήτης και οι εξωγήινοι» του Γιόαβ Σαμίρ (Ισραήλ – Αυστρία – Νότια Αφρική – Καναδάς)

Οι αιρέσεις είναι συνυφασμένες με τη μεγαλομανία, την ανθρώπινη αφέλεια και τον εξόφθαλμο προσηλυτισμό. Μήπως όμως τα χαρακτηριστικά αυτά είναι κοινά και στις θρησκείες; Γιατί είναι ευκολότερο να γίνει πιστευτός ο θρύλος ενός προφήτη που αλλαξοπίστησε χάρη σε μια φλεγόμενη βάτο και όχι η μαρτυρία ενός ανθρώπου που ισχυρίζεται ότι έλαβε το χρίσμα από τους εξωγήινους; Αν τυχόν γυρίζονταν ντοκιμαντέρ για τους πρώτους αγίους, τι είδους άβολες αλήθειες θα έφεραν στο φως; Ένα οξυδερκές και χιουμοριστικό ντοκιμαντέρ που ξεδιπλώνει την ιστορία του Ραέλ, ιδρυτή και ηγέτη της μεγαλύτερης σέκτας πιστών των UFO, και στοχάζεται στις έννοιες της πίστης και της λύτρωσης.

«Πες μου ένα τραγούδι» του Τομά Μπαλμέ (Γαλλία – Γερμανία – Ελβετία)

Αποτυπώνοντας όλες τις λεπτές αποχρώσεις του τρόπου με τον οποίο ένας νέος γνωρίζει τον κόσμο, η ταινία ακολουθεί έναν έφηβο που ζει σε ένα γραφικό βουδιστικό μοναστήρι στην καρδιά των Ιμαλαΐων. Σε αυτή τη μεθόριο, όπου τεχνολογίες όπως το ίντερνετ ή η τηλεόραση άργησαν να επιτραπούν, οι αυστηρές καθημερινές ιεροτελεστίες, όπως το άναμμα των κεριών ή η προσευχή, ανταγωνίζονται το ισχυρό θέλγητρο των smartphones. Το αγόρι ανακαλύπτει στα κρυφά το πάθος του για τα ρομαντικά τραγούδια και δημιουργεί μια σχέση με μια μικρότερη σε ηλικία τραγουδίστρια στο WeChat. Απρόσμενο και βαθυστόχαστο, το ντοκιμαντέρ μας προσφέρει ένα πρίσμα για να ξανασκεφτούμε την επιρροή της τεχνολογίας, ενώ μας παρακινεί να επαναπροσδιορίσουμε την αντίληψή μας για τις ανθρώπινες σχέσεις και την αυτοεκτίμηση στην εποχή της απαράμιλλης συνδεσιμότητας.

«Αργή ενημέρωση» του Αλμπέρτο Πουλιάφτο (Ιταλία)

Στον θαυμαστό καινούργιο κόσμο, ο αβάσταχτος όγκος πληροφοριών που καταναλώνουμε καθημερινά έχει γεννήσει ένα δυστοπικό παράδοξο: την ίδια στιγμή, αμφισβητούμε και πιστεύουμε τα πάντα. Το μυαλό μας έχει βυθιστεί σε μια δίνη από tweets, αναρτήσεις, βίντεο, hoaxes και fake news. Τα τελευταία χρόνια, σε διάφορα μέρη του πλανήτη, νησίδες αντίστασης έρχονται στην επιφάνεια. Ολιγομελείς ομάδες ανεξάρτητων δημοσιογράφων αγωνίζονται να οικοδομήσουν ένα εναλλακτικό μοντέλο πληροφόρησης, το οποίο βασίζεται σε μια εξαιρετικά απλή αρχή: πρέπει να κόψουμε ταχύτητα. Ένα μαχητικό ντοκιμαντέρ που έχει βαλθεί να αποδείξει ότι η δημοσιογραφία παραμένει ο βασικός πυλώνας της δημοκρατίας.

«Οι άγνωστοι Αθηναίοι» της Αγγελικής Αντωνίου (Ελλάδα – Γερμανία)

To ντοκιμαντέρ παρακολουθεί επί πέντε χρόνια την καθημερινότητα και τον αγώνα επιβίωσης των αδέσποτων σκύλων στο κέντρο της Αθήνας, όπως και τους ανθρώπους που τα φροντίζουν. Ένας κρυμμένος κόσμος ξεδιπλώνεται μέσα από τις διαδρομές των άγνωστων Αθηναίων, αποκαλύπτοντας το απρόβλεπτο πρόσωπο και την καρδιά της Αθήνας σε διαρκή αλλαγή.

«Καλωσήρθατε στην Τσετσενία» του Ντέιβιντ Φράνς (Η.Π.Α.)

Πιστό στις αρχές του guerilla cinema, το φορτισμένο αυτό ντοκιμαντέρ αποτυπώνει τη γεμάτη ένταση καθημερινότητα ενός υπόγειου δικτύου ακτιβιστών, που παίζουν τη ζωή τους κορόνα γράμματα: αποστολή τους να βοηθήσουν τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ θύματα της «κάθαρσης» που επιχειρεί η κυβέρνηση της Τσετσενίας. Σε ένα περιβάλλον εμποτισμένο από μίσος και καταπίεση, όπου αμέτρητα μέλη της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας φυλακίζονται, βασανίζονται, εξαφανίζονται από προσώπου γης, εκτελούνται ή –στην καλύτερη των περιπτώσεων– ζουν σε καθεστώς τρόμου, η αλληλεγγύη δουλεύει υπερωρίες κάτω από τη μύτη της εξουσίας. Ένα ανατριχιαστικό ταξίδι στην καρδιά του σκοταδισμού, που φέρνει στο φως αποσιωπημένα εγκλήματα, υμνώντας την ασύλληπτη γενναιότητα όσων τολμούν να ορθώσουν ανάστημα.

Διαβάστε Επίσης:

• Τα Highlights του 22ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Από την Τσέλσι Μάνινγκ μέχρι τα Όσκαρ
• Οι Έλληνες ντοκιμαντερίστες δηλώνουν παρών μέσα από 51 ταινίες
• 22 χρόνια Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης μέσα από 20 δημιουργίες που έγραψαν Ιστορία
• Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης στα 10 καλύτερα του κόσμου