Ο Μισέλ Χαζαναβίσιους, σκηνοθέτης του εμβληματικού φιλμ «The Artist» – ένα από τα 12 ασπρόμαυρα κινηματογραφικά αριστουργήματα του 21ου αιώνα – επιστρέφει με τη νέα του δημιουργία: «Γκοντάρ, Αγάπη Μου». Αποφασισμένος να προκαλέσει, ο Γάλλος καλλιτέχνης ασκεί μία δριμύτατη κριτική στον συμπατριώτη του και θρυλικό συνάδελφό του, με φόντο την άποψή του για την εξέλιξη του Σινεμά, τις πολιτικές του πεποιθήσεις, αλλά και τη σχέση του με τη σύζυγό του και μούσα του, την αξιόλογη ηθοποιό, Αν Βιαζέμσκι, στο βιβλίο της οποίας βασίζεται ουσιαστικά και το συγκεκριμένο σενάριο.

«Πολύς κόσμος μου είπε: Με αυτή την ταινία επιτίθεστε στον Γκοντάρ. Δεν είναι κάτι τέτοιο, αλλά καταλαβαίνω τους λόγους που το λένε. Τον πλησίασα με μια χαριτωμένη, αστεία διάθεση. Από τη στιγμή που έχεις τέτοια προσέγγιση, μπορείς να είσαι τολμηρός. Δεν είμαι θαυμαστής του Γκοντάρ. Δεν τον λατρεύω. Δεν αισθάνομαι να έχω καμιά σχέση με το έργο του. Οι δικές μου ταινίες είναι εντελώς διαφορετικές. Αλλά είναι μια προσωπικότητα στην οποία επικεντρώθηκα για δύο χρόνια. Έγραψα γι’ αυτήν. Δουλέψαμε με τον Λουί Γκαρέλ, ο οποίος τον ενσάρκωσε. Έκανα το μοντάζ. Άρα καταλαβαίνετε ότι αισθάνομαι τρυφερότητα γι’ αυτό τον χαρακτήρα. Μου αρέσει πολύ να κάνω κωμωδίες. Τις κάνω με πολλή φροντίδα. Πιστεύω ότι είναι ένα πολύ ευγενές, αριστοκρατικό είδος. Δουλεύω πολύ πάνω στην κωμωδία. Και μετά είναι το θέμα. Είναι αλήθεια ότι ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, ο Μάης του ’68, ο κόσμος που λογομαχεί για την πολιτική και την τέχνη, εάν τα έδινα όλα αυτά με σοβαρό τρόπο θα φαίνονταν πολύ πομπώδη. Ενώ με την κωμωδία μπορείς να πάρεις απόσταση, να δεις τα πράγματα με προοπτική, να κάνεις μια πιο δίκαιη αποτίμηση και το πιο σημαντικό είναι ότι έχει πολύ περισσότερη πλάκα, όταν το βλέπεις.» – Μισέλ Χαζαναβίσιους

Γκοντάρ, Αγάπη Μου / Le Redoutable / Godard Mon Amour
Σκηνοθεσία: Μισέλ Χαζαναβίσιους
Σενάριο: Μισέλ Χαζαναβίσιους – βασισμένος στο μυθιστόρημα της Αν Βιαζέμσκι: Un an après
Ηθοποιοί: Λουίς Γκαρέλ, Στέισι Μάρτιν, Μπερενίς Μπεζό, Μίσα Λεσό, Γκρέγκορι Γκαντεμπουά
Διευθυντής Φωτογραφίας: Guillaume Schiffman
Σχεδιασμός Παραγωγής: Christian Marti
Κοστούμια: Sabrina Riccardi
Μοντάζ: Anne-Sophie Bion, Michel Hazanavicius
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία, Μιανμάρ
Έτος Παραγωγής: 2017
Διάρκεια: 107 λεπτά

Βρισκόμαστε στο Παρίσι του 1967. Ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ (Λουίς Γκαρέλ), ο πιο διάσημος κινηματογραφιστής της γενιάς του, γυρίζει το φιλμ «La Chinoise» με τη γυναίκα που αγαπά, την 20 χρόνια μικρότερη του Αν Βιαζέμσκι (Στέισι Μάρτιν). Ευτυχισμένοι και ερωτευμένοι καθώς είναι, παντρεύονται. Αλλά οι κακές κριτικές που δέχεται η ταινία οδηγούν τον δημιουργό στην ενδοσκόπηση.

Ο Μάης του ΄68 που βρίσκεται προ των πυλών, θα εντείνει τη διεργασία και η κρίση που περνάει ο Γκοντάρ θα τον αλλάξει σε βάθος. Από διάσημος σκηνοθέτης θα μετατραπεί σε μαοϊστή περιθωριακό καλλιτέχνη, εξίσου παρεξηγημένο όσο και ακατανόητο από μερίδα του κοινού.

Το «Γκοντάρ, Αγάπη Μου», είναι μία άνιση βιογραφική ταινία, και ουσιαστικά ένα σκληρό «κατηγορώ», για τον διάσημο οτέρ κινηματογραφιστή Ζαν-Λυκ Γκοντάρ ο οποίος κατά τη διάρκεια μιας ταινίας του ερωτεύεται την 17χρονη Αν Βιαζέμσκι την οποία και αργότερα παντρεύεται.

«Όταν ήμουν μικρός, μου άρεσε το Breathless, η απίστευτη ενέργεια του, οι μυθικές του ατάκες, η καταπληκτική παρουσία του Belmondo. Μετά, αγάπησα τις ταινίες της περιόδου με την Anna Karina. Τόση γοητεία! Από την άλλη, με τον Godard δεν είναι η μία ταινία ή η άλλη που έχει σημασία. Καμία δεν είναι τέλεια, σε αντίθεση με κάτι που θα λέγαμε για τον Billy Wilder, τον Ernst Lubitsch ή τον Stanley Kubrick. Αντιθέτως, είναι η πορεία του που κάποιος πρέπει να ακολουθήσει. Και η τροχιά του είναι μοναδική, διαρκώς εξελισσόμενη και υπό επαναπροσδιορισμό. Ο Godard είχε μια γοητευτική πρώτη δεκαετία, τη δεκαετία του ’60. Φυσικά, είδα ξανά και ξανά όλες τις ταινίες του εκείνης της περιόδου. Αποπνέουν ελευθερία και παραμένουν απόλυτα και απολαυστικά τολμηρές και μοντέρνες. Μου έκανε εντύπωση ένα πράγμα καθώς τις έβλεπα ξανά και ξανά: ενώ απαρνείται τον ρεαλισμό που βρίσκει κανείς στον Truffaut, τον Chabrol και τους άλλους, οι ταινίες του αφήνουν σήμερα μία εντύπωση αξεπέραστης αλήθειας. Όσο για τις ταινίες της δεκαετίας του ’70, ενώ καταλαβαίνω τη διανοητική προσέγγιση, πρέπει να παραδεχτώ ότι με δυσκολεύουν να τις παρακολουθήσω. Τις βλέπω πιο πολύ σαν βότσαλα τοποθετημένα σε μία διαδρομή. Μπορούμε να πούμε ότι ο Godard γύρισε την πλάτη σε ένα συγκεκριμένο είδος σινεμά εκείνη την περίοδο. Ως θεατή αυτό είναι πρόβλημα για μένα, αλλά ως σκηνοθέτης νιώθω σεβασμό για την επιλογή του και για την ακεραιότητα του. Πρέπει επίσης να θυμάστε ότι η Γαλλία εκείνη την περίοδο ήταν τόσο απολιθωμένη τότε που οποιαδήποτε αντίδραση, ακόμα και η πιο παράξενη, ήταν κατανοητή.» – Μισέλ Χαζαναβίσιους

Επικεντρωμένο στην ερωτική ιστορία που άναψε και έσβησε με φόντο τα σκαμπανεβάσματα του έργου και της σκέψης του δημιουργού, αλλά και τον Μάη του ‘68, το φιλμ είναι μία ποπ, ευθύβολη και απρόβλεπτη ρομαντική κομεντί γεμάτη κινηματογραφικές αναφορές στο γκονταρικό σύμπαν. Τον εμβληματικό, δύστροπο και ρηξικέλευθο auteur ενσαρκώνει ο ταλαντούχος Λουίς Γκαρέλ / Louis Garrel (The Dreamers), ενώ η γοητευτική Στέισι Μάρτιν / Stacy Martin (Nymphomaniac) υποδύεται την Αν Βιαζέμσκι / Anne Wiazemsky η οποία μέσα από τον έρωτα της, καταφέρνει παράλληλα να ωριμάσει μακριά από τη σκιά ενός θρύλου.

Ο Μισέλ Χαζαναβίσιους, αν και είναι ένας αξιόλογος Γάλλος σκηνοθέτης – ο οποίος έγινε παγκόσμια γνωστός το 2012, χάρις στην ασπρόμαυρη ταινία του «The Artist», που γνώρισε μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία, ενώ τιμήθηκε με πέντε Βραβεία Όσκαρ – εδώ δεν βρίσκεται και στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του. Ωστόσο η ταινία σηματοδοτεί την επιστροφή του σκηνοθέτη, μετά τη δραματική ταινία «The Search» του 2014, που αφορούσε τον πόλεμο στην Τσετσενία και είχε απογοητεύσει κοινό και κριτικούς. Ο ίδιος αναφέρει σχετικά:

«Όταν κάνεις μια ταινία, δίνεις τον καλύτερο εαυτό σου. Αν έχει επιτυχία, δεν εξαρτάται από σένα. Δεν θεωρώ ότι εκείνη η ταινία ήταν τόσο κακή, όπως έλεγαν κάποιοι κριτικοί, αλλά το γεγονός είναι ότι ήταν αποτυχία. Αυτό ήταν πολύ σκληρό. Έπρεπε να συνέλθω. Δεν με έριξε όμως. Ήταν πολύ σημαντική στιγμή στη ζωή μου και για ορισμένους ανθρώπους είναι ένα φιλμ που αξίζει.» – Μισέλ Χαζαναβίσιους

Διαβάστε επίσης:

• Ζαν-Λυκ Γκοντάρ: Στο μυαλό μιας κινηματογραφικής ιδιοφυΐας
• Πενήντα χρόνια μετά: Πέντε ταινίες για τον καθοριστικό Μάη του 1968