Στην καρδιά του Σάουθ Μπρονξ, όπου μεγαλώνει Αλ Πατσίνο οι τρέλες της παιδικής αθωότητας μπλέκονται με τις δυσκολίες της ζωής στις γειτονίες της μεγαλούπολης. Με την αυτοβιογραφία του, “Sonny Boy”, μέρος της οποίας δημοσιεύει ο New Yorker, ο Πατσίνο μας προσφέρει ένα μοναδικό παράθυρο στα νεανικά του χρόνια και αποκαλύπτεί πώς οι εμπειρίες αυτές διαμόρφωσαν την πορεία του προς την επιτυχία και το Χόλιγουντ.

Γιος του Σαλβατόρε Πατσίνο και της Ρόουζ Τζεράρντι, ο Αλ γεννήθηκε το 1940, σ’ ένα διαλυμένο σπιτικό.  Ο πατέρας του, που υπηρέτησε ως στρατονόμος  κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εγκατέλειψε την οικογένεια όταν ο Πατσίνο ήταν ακόμη νήπιο. «Είχα δεν είχα κλείσει τα δύο όταν χώρισαν», θυμάται ο ηθοποιός στην αυτοβιογραφία του. Ο μικρος Αλ που μεγαλώνει κυρίως με τη μητέρα του και τους παππούδες του σε μικρά διαμερίσματα στις γειτονιές του Μπρονξ, βρίσκει παρηγοριά στις σκοτεινές αίθουσες των κινηματογράφων. «Ο κινηματογράφος ήταν ένα μέρος όπου η μητέρα μου μπορούσε να κρυφτεί στο σκοτάδι και να μην μοιράζεται τον “γιόκα” της με κανέναν», γράφει ο διάσημος ηθοποιός τονίζοντας τον βαθύ δεσμό που είχε αναπτυχθεί μεταξύ μητέρας και γιου μέσω αυτών των κοινών εμπειριών.

Τα παιδικά χρόνια του Πατσίνο σημαδεύτηκαν από οικονομική αστάθεια και συναισθηματική ένταση. Ο πατέρας του ελάχιστα συνέβαλε στα οικονομικά της οικογένειας και η μητέρα του έκανε διάφορες δουλειές για να τους συντηρήσει. «Τα χρήματα που έστελνε ο πατέρας μου ήταν πολύ λίγα», λέει ο Πατσίνο, αναφερόμενος στον αγώνα επιβίωσης που καθόρισε τα πρώτα του χρόνια. Οι συνθήκες διαβίωσής τους ήταν συχνά ασφυκτικές. Ζούσαν με τους γονείς της μητέρας του, σ’ ένα μικρό διαμέρισμα στο Μπρόνξ. Με διάφορους συγγενείς να μπαινοβγαίνουν, υπήρχε μία αίσθηση κοινότητας αλλά και χάους.

Παρά τις δυσκολίες, η φαντασία και η καλλιτεχνική φύση του Πατσίνο βλάστησαν και άνθισαν. Συχνά υποδυόταν χαρακτήρες από ταινίες. Έτσι, καλλιέργησε το ταλέντο του πολύ πριν ανέβει στη σκηνή. «Δημιουργούσα τους χαρακτήρες στο μυαλό μου και τους ζωντάνευα, έναν προς έναν», θυμάται. Αυτή η δημιουργική διέξοδος του έδινε ανακούφιση από την σκληρή πραγματικότητα της ζωής του.

Μεγάλωσε συντροφιά με μια τσακαλοπαρέα της γειτονιάς. Με τους στενούς του φίλους Κλιφι, Μπρους και Πίτι μοιραζόταν την κάθε του μέρα, τις σκανταλιές και τις μικροπεριπέτειες των νεανικών τους χρόνων.

Κυνηγητά στη γειτονιά, ψάρεμα κερμάτων από τους υπονόμους του Μπρονξ, άνοιγμα των πυροσβεστικών κρουνών στους δρόμους…  «Ή θα κυνηγούσαμε ή κάποιος πάντα θα μας κυνηγούσε», περιγράφει μιλώντας για τις παιδικές τους αποδράσεις.

Ωστόσο, μέσα από τις φιλίες αυτές ήρθε αντιμέτωπος και με τη σκοτεινή πλευρά της ζωής που ακούει στο όνομα «εθισμός». Οι φίλοι του έχασαν τη ζωή τους από τα ναρκωτικά. «Τους έχασα και τους τρεις έτσι», λέει μία συγκινητική υπενθύμιση για την τραγικότητα της ενηλικίωσης σε ένα σκληρό περιβάλλον και  της ζωής στη γειτονιά τους. Οι φίλοι του που ζουν για τη συγκίνηση του δρόμου, η οικογενειακή του ζωή, η αγάπη του για τον αθλητισμό και τους κανόνες, καθώς και η ιδιαίτερη σχέση του με τη μητέρα και τον παππού του καθορίζουν τον μικρό Αλ και διαμορφώνουν τον άνθρωπο που τελικά έγινε.

Το πάθος του Πατσίνο για την υποκριτική αναπτύχθηκε στο σχολείο, όπου συμμετείχε σε διάφορες παραστάσεις. Η καθηγήτριά του στο γυμνάσιο, Μπλάνς Ρόθσταϊν, αναγνώρισε το ταλέντο του και τον ενθάρρυνε να το αξιοποιήσει. «Όταν βρισκόμουν στη σκηνή, ένιωθα σα στο σπίτι μου», αναφέρει περιγράφοντας τον ενθουσιασμό του όταν ερμήνευε σε κοινό. Αυτοί οι πρώτοι ρόλοι στο σχολείο ήταν οι βάσεις για την μετέπειτα καριέρα του. συνοδεύτηκαν και από την πίεση των οικογενειακών προσδοκιών και των κοινωνικών κανόνων.

Το καθοριστικό σημείο στη ζωή του Πατσίνο ήταν όταν γράφτηκε στο Herbert Berghof Studio στο Μανχάταν. Χωρίς χρήματα για τα δίδακτρα, εργάστηκε ως επιστάτης για να εξασφαλίσει υποτροφία. «Πώς προετοιμάζεται ένας ηθοποιός; Κουβαλάει ένα ψυγείο στις σκάλες», σχολιάζει με χιούμορ, όταν μιλά για τις θυσίες που έκανε για να κυνηγήσει τα όνειρά του.

Στα πρώτα του βήματα, ο Πατσίνο πάλευε για να τα βγάλει πέρα, κάνοντας διάφορες δουλειές. “Ήμουν χαμένος και μόνος”, παραδέχεται, θυμίζοντας τις δυσκολίες του να ισορροπήσει μεταξύ δουλειάς και πάθους για την υποκριτική. Παρ’ όλα αυτά, παρέμεινε αφοσιωμένος, συχνά απαγγέλλοντας μονολόγους του Σαίξπηρ στους δρόμους του Μανχάταν, προς έκπληξη των περαστικών.

Η τραγωδία χτύπησε όταν η μητέρα του, που πάλευε με ψυχολογικά προβλήματα, έφυγε αναπάντεχα από τη ζωή. Τη βρήκε νεκρή στο διαμέρισμά της, πνιγμένη από ένα χάπι. «Άργησα πολύ» λέει, τονίζοντας ότι για καιρό πάλευε με το βάρος της απώλειας και της ενοχής. Ο θάνατος της μητέρας του ήταν ένα κρίσιμο σημείο για τη ζωή του. Τότε ήταν που ο Πατσίνο αποφάσισε να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα με κάθε τρόπο. «Έπρεπε να τα καταφέρω, γιατί αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να επιβιώσω σ’ αυτόν τον κόσμο», λέει όταν εξιστορεί πώς μετάτρεψε τη θλίψη του σε δύναμη και καλλιτεχνική έμπνευση.

Οι προσπάθειες και η αφοσίωση στους στόχους του ανταμείφθηκαν. Ο Πατσίνο έγινε γνωστός για τις ερμηνείες του σε διάφορες θεατρικές παραγωγές και σε εμβληματικούς ρόλους σε ταινίες όπως “Ο Νονός”, “Ο Σημαδεμένος” και “Άρωμα Γυναίκας”. Η ερμηνεία του ως Μάικλ Κορλεόνε στον “Νονό” τον ανέβασε στη δόξα, κερδίζοντας επαίνους από την κριτική και εδραιώνοντας τη φήμη του ως έναν από τους κορυφαίους ηθοποιούς του Χόλιγουντ.