Το 1960, ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν αφηγείται ένα σκοτεινό παραμύθι, μέσα από μία δραματική ταινία που θέτει ερωτήματα σε αμφιλεγόμενα ηθικά ζητήματα. Μια κοινωνική αλληγορία που ζητά απαντήσεις για την θρησκεία, τη ζηλοφθονία και την αυτοδικία. Η «Πηγή των Παρθένων» τιμήθηκε με Όσκαρ, ενώ πρωταγωνιστεί ο σπουδαίος Μαξ φον Σίντοφ.

«Υπάρχει πάντα μια διαρκής πάλη μέσα μου ανάμεσα στην ανάγκη μου να καταστρέψω και στη θέλησή μου να ζήσω. Kι αυτό δημιουργεί μία εσωτερική ένταση που κυριαρχεί και στον τρόπο που δημιουργώ και στην υλική μου ύπαρξη. Κάθε πρωί ξυπνώ με μια καινούρια οργή, μια καινούρια καχυποψία, μια καινούρια λαχτάρα για τη ζωή.» – Ίνγκμαρ Μπέργκμαν

Η ταινία μας ξεκινά με την Ινγκέρι (Γκούνελ Λίντμπλομ) την ψυχοκόρη μιας οικογένειας χωρικών να πραγματοποιεί παράκληση στον θεό Οντίν, ώστε να φέρει συμφορές στην έφηβη κόρη της οικογένειας, Κάριν (Μπιργκίτα Πέτερσον). Το πρωί οι γονείς αναθέτουν στην Κάριν την ευθύνη να πάει τα κεριά στην εκκλησία για την πρωινή λειτουργία καθώς σύμφωνα με την παράδοση, μόνο μια παρθένα μπορούσε να τα μεταφέρει.

Η Κάριν επιμένει να πάρει μαζί της και την Ίνγκερι, κι οι δύο τους ξεκινούν μαζί για την εκκλησία. Στον δρόμο όμως η Ίνγκερι μένει πίσω κι αφήνει την Κάριν να συνεχίσει μόνη της, η Κάριν συναντά στη συνέχεια τρεις βοσκούς, δύο ενήλικες άνδρες και τον μικρό τους αδερφό.

Οι βοσκοί αρχικά πιάνουν την κουβέντα με την Κάριν, αλλά στη συνέχεια τη βιάζουν κι εν τέλει την δολοφονούν. Αργότερα και κατά ειρωνικό τρόπο, οι ίδιοι βοσκοί ζητούν καταφύγιο για τη νύχτα στο σπίτι της Κάριν, χωρίς φυσικά να ξέρουν ότι πρόκειται για την οικογένειά της.

Ο Τέρε (Μαξ Φον Σίντοφ) κι η Μερέτε (Μπιργκίτα Βάλμπεργκ), είναι οι γονείς της Κάριν και τους παρέχουν άσυλο, χωρίς να γνωρίζουν τι έχει συμβεί στην κόρη τους. Όταν όμως ανακαλύπτουν τα ματωμένα της ρούχα, ο Τέρε σχεδιάζει μια εκδίκηση, ελπίζοντας ότι αυτό θα του φέρει την πολυπόθητη κάθαρση.

Η «Πηγή των Παρθένων» είναι μία εξαιρετική δραματική ταινία παραγωγής 1960 σε σκηνοθεσία του σπουδαίου Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Η ταινία βραβεύτηκε με το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας στην τελετή του 1961 κι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την ταινία του Γουές Κρέιβεν του 1972 «Το Τελευταίο Σπίτι Στα Αριστερά» (The Last House on the Left).

Η ταινία είναι βασισμένη σε σουηδική μπαλάντα του 13ου αιώνα με τον τίτλο «Töres döttrar i Wänge» και είναι χαρακτηριστικό ότι στην εποχή της όχι μόνο σόκαρε αλλά και προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις κατά την προβολή της το 1960, λόγω της ρεαλιστικής αναπαράστασης του βιασμού και του φόνου της εφήβου Κάριν από τους δύο βοσκούς. Αξίζει δε να σημειώσουμε ότι η προβολή της ταινίας είχε απαγορευτεί σε αρκετές από τις πολιτείες της Αμερικής, όταν είχε κυκλοφορήσει στις κινηματογραφικές αίθουσες τη δεκαετία του ’60.

Άψογη φωτογραφία, όπως συνήθως συμβαίνει στις ταινίες του Μπέργμαν, με την σκηνή όπου ο Μαξ Φον Σίντοφ προσπαθεί να λυγίσει ένα δεντρό, να μένει για πάντα στη μνήμη του θεατή και να μας προσφέρει μία από τις πλέον συγκλονιστικές ερμηνείες της πλούσιας καριέρας του.

Η ασπρόμαυρη φωτογραφία του Σβεν Νίκβιστ (στην πρώτη του συνεργασία με τον Μπέργκμαν) συμβάλλει με υπέροχο τρόπο στην αναπαράσταση των τραγικών γεγονότων με φόντο τα απέραντα λιβάδια. Το φιλμ παρουσιάστηκε επίσης στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών όπου ήταν υποψήφια για τον Χρυσό Φοίνικα, καθώς συμμετείχε στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα της διοργάνωσης.

Ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, είναι ένας από τους μεγαλύτερους και πλέον διακεκριμένους καλλιτέχνες στον κόσμο. Ένας απίστευτα παραγωγικός σκηνοθέτης, με πλούσιο και αξιόλογο έργο.

«Προσπαθούμε να πετύχουμε δύο πράγματα ταυτόχρονα. Από την μία την επικοινωνία με τους άλλους, που είναι το βαθύτερο ένστικτό μας και από την άλλη την ασφάλεια. Με τη συνεχή επικοινωνία με τους άλλους ελπίζουμε ότι θα μπορέσουμε να δεχτούμε το φρικτό γεγονός της ολοκληρωτικής μας ερημιάς. Ψάχνουμε αδιάκοπα για καινούρια σχέδια, καινούρια σχήματα, καινούρια συστήματα για να μπορέσουμε να αποσοβήσουμε μερικά ή ολοκληρωτικά την επίγνωση της δικής μας μοναξιάς.» – Ίνγκμαρ Μπέργκμαν.

Διαβάστε Επίσης:

• Ίνγκμαρ Μπέργκμαν: Τοποθετώντας τις ανθρώπινες σχέσεις σε πρώτο πλάνο
• Μαξ φον Σίντοφ: Ο τελευταίος ιππότης της Έβδομης Τέχνης

Η Πηγή των Παρθένων / The Virgin Spring / Jungfrukällan
Σκηνοθεσία: Ίνγκμαρ Μπέργκμαν
Σενάριο: Ούλα Ίσακσον
Πρωταγωνιστές: Μαξ φον Σίντοφ, Μπιργκίτα Βάλμπεργκ, Γκούνελ Λίντμπλομ, Μπιργκίτα Πέτερσον
Μουσική: Έρικ Νόρντγκρεν
Φωτογραφία: Σβεν Νίκβιστ
Μοντάζ: Oscar Rosander
Έτος Παραγωγής: 1960
Χώρα Παραγωγής: Σουηδία
Διάρκεια: 89 λεπτά