Το τέλος του κόσμου σηματοδοτεί την αρχή μιας καινούργιας περιόδου στην καριέρα του Λαρς φον Τρίερ, ο οποίος με την συναρπαστική «Μελαγχολία» αποτυπώνει την δική του, ποιητική εκδοχή για την καταστροφή του κόσμου. O Δανός σκηνοθέτης δημιουργεί έναν υπνωτιστικό και οπτικά συγκλονιστικό, φιλοσοφικό διαλογισμό μετατρέποντας ένα φιλμ εσχατολογικής καταστροφής, σε οικογενειακό δράμα, το οποίο δέκα χρόνια μετά την πρεμιέρα του, στέκεται επάξια ως μία από τις καλύτερες ταινίες του 21ου αιώνα.

Η Τζαστίν (Κίρστεν Ντανστ) και ο Μάικλ (Αλεξάντερ Σκάαρσγκαρντ) γιορτάζουν τον γάμο τους με ένα πάρτυ στο σπίτι της αδερφής της (Σαρλότ Γκαίνσμπουργκ) και του άντρα της (Κίφερ Σάδερλαντ). Εν τω μεταξύ, ο πλανήτης Μελαγχολία κατευθύνεται προς τη Γη.

Κάθε ταινία του Δανού σκηνοθέτη είναι μια πρόκληση για συζήτηση. Σε αυτό το εσχατολογικό και σκοτεινό φιλμ, διακρίνουμε μια κρυμμένη διάθεση, μαύρου χιούμορ κι αν μη τι άλλο, ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι εικόνων και συναισθημάτων, με εκφραστή τους την υπέροχη Κίρστεν Ντανστ.

Η «Μελαγχολία» πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα της, τον Μάιο του 2011 στο Επίσημο Διαγωνιστικό Τμήμα του 64ου Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ των Καννών, όπου και τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας (Κίρστεν Ντανστ).

Σαφώς επηρεασμένος από την δικιά του μελαγχολία που τον ταλαιπωρούσε και δύο μόλις χρόνια, μετά τον αριστουργηματικό «Αντίχριστο», ο Τρίερ επιστρέφει λιγότερο σοκαριστικός αυτή την φορά, χωρίς βέβαια να εγκαταλείπει το γνωστό του στυλ που τον καθιέρωσε δικαίως, ως έναν από τους κορυφαίους, σκηνοθέτες.

Μαζί του, ο σπουδαίος Δανός σκηνοθέτη, έχει ένα σύνολο ηθοποιών, που θα ζήλευε κάθε δημιουργός: Κίρστεν Ντανστ, Σαρλότ Γκένσμπουργκ, Κίφερ Σάδερλαντ, Σαρλότ Ράμπλινγκ, Τζον Χαρτ, Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ, Μπράντι Κόρμπετ και φυσικά, ο Ούντο Κίερ.

«Ήταν σαν να ξυπνούσα από όνειρο: η παραγωγός μου, μου έδειξε την πρόταση για την αφίσα. «Τί είναι αυτό;» ρώτησα. «Μια ταινία σου», απαντά εκείνη. «Ελπίζω πως όχι», μουρμούρισα. Βλέπω τρέιλερ, φωτογραφίες. Φαίνεται χάλια. Είμαι συντετριμμένος. Μη σχηματίσετε λάθος άποψη… δουλεύω για αυτή την ταινία δύο χρόνια. Με μεγάλη ευχαρίστηση. Ίσως όμως παραπλάνησα τον ίδιο μου τον εαυτό. Μπήκα σε πειρασμό. Όχι ότι έκανε κάποιος κάτι λάθος, αντιθέτως όλοι δουλέψανε πιστά για την επίτευξη του στόχου που έθεσα εγώ. Αλλά όταν η παραγωγός μου, μου δείχνει τα στεγνά γεγονότα, νοιώθω μια ανατριχίλα στη ραχοκοκαλιά μου. Είναι μια γυναικεία ταινία! Είμαι έτοιμος να την απορρίψω σαν κακό μόσχευμα. Όμως τι είναι αυτό που ήθελα εξαρχής; Αποφάσισα να βουτήξω στα βάθη του γερμανικού ρομαντισμού. Αυτό ξέρω μόνο. Αλλά αυτό δεν είναι άλλος ένας τρόπος να παραδεχτώ την ήττα μου; Ήττα έως τους χαμηλότερους κινηματογραφικούς κοινούς παρονομαστές. Ο ρομαντισμός κατακρεουργείται με όλους τους κοινότοπους τρόπους σε εμπορικά προϊόντα. Και πρέπει να παραδεχτώ, είχα πολύ καλές και αγαπημένες σχέσεις με το ρομαντικό Σινεμά… και για να δηλώσω το αυτονόητο: τον Βισκόντι! Γερμανικός ρομαντισμός που σου κόβει την ανάσα. Αλλά για τον Βισκόντι, υπήρχε πάντα κάποιο στοιχείο που τον έθετε πέρα από τα τετριμμένα – που το μετέτρεπε σε αριστούργημα! Έχω μπερδευτεί κι αισθάνομαι ένοχος. Τί έχω κάνει; Ελπίζω μόνο να υπάρχει κάτι που μπορεί να προκαλέσει ρίγος μέσα σε όλο αυτό… Κλείνω τα μάτια μου κι ελπίζω!» – Λαρς Φον Τρίερ, Κοπεγχάγη, 13 Απριλίου του 2011.

Λαρς φον Τρίερ / Lars von Trier

Δεινός κινηματογραφιστής, αλλά και αιρετικός, ο Δανός δημιουργός Λαρς φον Τρίερ, αποτελεί αναμφισβήτητα ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια του σύγχρονου ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Ο Λαρς φον Τρίερ, μεγάλωσε στην Κοπεγχάγη των μεταβατικών κοινωνικοπολιτικά δεκαετιών του ’50 και του ’60, στο μέσο μιας οικογένειας, η οποία, σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου του Τρίερ: «στερούνταν συναισθημάτων, θρησκείας και της όποιας ευχαρίστησης». Οι γονείς του μικρού Λαρς επιχείρησαν να μεταδώσουν στον γιο τους την ηδονή της απόλυτης ελευθερίας, χωρίς να μπορούν να φανταστούν ότι ίσως η υπερβολική ανεξαρτησία που του προσέφεραν θα βάρυνε τους εύθραυστους παιδικούς ώμους του μ’ ένα αίσθημα κενού:

«Μια απεγνωσμένη ανάγκη για απαγόρευση. Μπορούσα να κάνω ό,τι πιο ασυλλόγιστο περνούσε από το μυαλό μου. Μπορούσα κάλλιστα να αλητεύω, χωρίς κανείς να δίνει σημασία. Δεν υπήρχαν καθόλου κανόνες, γεγονός που δημιουργούσε ένα σωρό προβλήματα. Έπρεπε να πιέζω εγώ τον εαυτό μου να ασχοληθώ με τα διαβάσματα ή ακόμη και να πηγαίνω καθημερινά στο σχολείο, γιατί κανένας από τους γονείς μου δεν ήταν διατεθειμένος να μου υποδείξει τι ήταν σωστό και τι όχι».

Τα πρώτα βήματα του Τρίερ στον κινηματογράφο, έγιναν σε ηλικία έντεκα ετών με μια Super-8 που του είχαν κάνει δώρο οι γονείς του. Το 1979 αρχίζει τη φοίτησή του στη Δανέζικη Σχολή Κινηματογράφου, εκεί δημιουργεί δύο μικρού μήκους ταινίες, οι οποίες ευτύχησαν να βραβευτούν στο Φεστιβάλ του Μονάχου και να του δώσουν τα πρώτα θερμά διαπιστευτήρια για μια ανάλογη πορεία. Το 1984, έναν μόλις χρόνο μετά την αποφοίτησή του, ο Τρίερ ολοκλήρωσε την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, το μαγευτικό «Στοιχείο του Εγκλήματος». Έκτοτε ο Δανός σκηνοθέτης μας έχει χαρίσει μέχρι στιγμής δεκατέσσερις μεγάλου μήκους ταινίες, με την «Μελαγχολία» να σηματοδοτεί την δωδέκατη δημιουργία του.

Διαβάστε Επίσης:

• Λαρς φον Τρίερ: Ένας δεινός και αιρετικός κινηματογραφιστής

Μελαγχολία / Melancholia
Σκηνοθεσία – Σενάριο: Λαρς Φον Τρίερ
Ηθοποιοί: Κίρστεν Ντανστ, Σαρλότ Γκένσμπουργκ, Κίφερ Σάδερλαντ, Σαρλότ Ράμπλινγκ, Τζον Χαρτ, Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ, Μπράντι Κόρμπετ, Ούντο Κίερ
Χώρα Παραγωγής: Δανία, Σουηδία, Γαλλία, Γερμανία
Έτος Παραγωγής: 2011
Διάρκεια: 135 λεπτά