Μπορεί να μην έγκειται του ένοπλου αγώνα αλλά η μουσική αποτελεί σημαντικό όπλο της πολιτιστικής αντίστασης και διαφύλαξης της εθνική ταυτότητας για τους παλαιστίνιους μουσικούς που ζουν στο Ισραήλ και στην κατεχόμενη ανατολική Ιερουσαλήμ.

«Ως Παλαιστίνιοι του 1948, έχουμε παλέψει για να μείνουμε στη γη μας» υποστηρίζει η Rim al-Banna, τραγουδίστρια από τη Ναζαρέτ του βόρειου Ισραήλ. «Το γεγονός ότι έχουμε μείνει αποτελεί από μόνο του αντίσταση» τονίζει.

«Θα μείνω εδώ και μέσα από την τέχνη μου θα αντισταθώ» δηλώνει ο τραγουδιστής Reem Talhami. «Η αντοχή μου έρχεται από την τέχνη μου και η τέχνη μου είναι ο πόλεμος μου» υποστηρίζει.

«Ξένος στη γη μου»

Υπάρχουν περίπου 1,4 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι που ζουν εντός της λεγόμενης «πράσινης γραμμής», που οριοθετούν τα διεθνών αναγνωρισμένα σύνορα του Ισραήλ. Οι Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ αποτελούν περίπου το 20% του συνολικού πληθυσμού του Ισραήλ που αγγίζει τα 7,3 εκατομμύρια. Στο Ισραήλ τους ονομάζουν «Αραβοϊσραηλίτες» και όχι Παλαιστίνιους πολίτες του Ισραήλ για να τους ξεχωρίζουν από τους συγγενείς τους στα κατεχόμενα εδάφη.

Η πρώην υπουργός εξωτερικών του Ισραήλ, που μάλιστα χαρακτηρίστηκε και μετριοπαθής από μερικούς, Tzipi Livni, μνημονεύεται να δήλωσε ότι οι Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ δεν θα πρέπει να παραμείνουν στα εδάφη του εφόσον δημιουργηθεί τελικά ένα Παλαιστινιακό κράτος.

Ο Avigdor Lieberman, ο σημερινός υπουργός Εξωτερικών, έχει χαρακτηρίσει τους πολίτες αυτούς ως την «κύρια απειλή» που αντιμετωπίζει η χώρα και έχει ταχθεί υπέρ της αποπομπής αυτών που αρνούνται την πίστη στο εβραϊκό κράτος.

«Υπάρχουν περίπου 1,5 εκατομμύριο Παλαιστίνιοι που ζουν στο Ισραήλ» αναφέρει ο Tamer Nafar, τραγουδιστής του hip-hop συγκροτήματος Da Arabian MC’s, «αλλά αισθάνομαι σαν ξένος στη γη μου, γιατί η σημαία που υψώνεται δεν είναι δική μου και ο εθνικός ύμνος που παίζεται δεν είναι δικός μου. Είμαστε Ισραηλινοί πολίτες, με ισραηλινή υπηκοότητα, αλλά εξακολουθούμε να είμαστε διαφορετικοί από τους Ισραηλινούς».

Με όπλο τη μουσική

Για τους παλαιστίνιους μουσικούς που ζουν στο Ισραήλ, καθώς και γι’ αυτούς που ζουν στην κατεχόμενη ανατολική Ιερουσαλήμ, η μουσική είναι μια σημαντική μορφή πολιτιστικής αντίστασης κατά της πολιτικής του Ισραήλ. «Κατά τη διάρκεια της πρώτης ιντιφάντα, οι Ισραηλινοί αναγνώρισαν τον κίνδυνο που πολιτικού τραγουδιού. Συνειδητοποίησαν ότι αυτά τα τραγούδια τροφοδοτούσαν την ιντιφάντα. Γι’ αυτό το λόγο, άρχισαν να ασχολούνται με τη μουσική σαν να ήταν ένα όπλο» υποστηρίζει ο Suhail Khoury, διευθυντής του Εθνικού Ωδείου. Ο ίδιος θυμάται τη σύλληψή του επειδή άκουγε στο αυτοκίνητό του μουσική που οι Ισραηλινοί θεώρησαν ύποπτη. Το αυτοκίνητο του κατασχέθηκε, ενώ ο ίδιος φυλακίστηκε, βασανίστηκε για 12 ημέρες και φυλακίστηκε για έξι μήνες.

Θεματοφύλακες της ταυτότητας

Πολλοί μουσικοί βλέπουν την τέχνη τους ως ένα μέσο με το οποίο μπορούν να διασφαλίσουν και να προωθήσουν μια παλαιστινιακή εθνική ταυτότητα. «Τα πολιτικά τραγούδια είναι ένα μέσο άμυνας απέναντι στην προσπάθεια του Ισραήλ να εξαλείψει την εξάλειψη της εθνικής και πολιτιστικής μας ταυτότητας» υποστηρίζει ο Khoury. Αρκετοί είναι μάλιστα οι παλαιστίνιοι καλλιτέχνες που τονίζουν ότι η πολιτιστική τους ταυτότητα απειλείται από το κράτος του Ισραήλ και υπογραμμίζουν ότι υπάρχει συγκεκριμένη μεθοδολογία για την επίτευξη της εξάλειψης της. Όσον αφορά τους ίδιους,θεωρούν δική τους υποχρέωση να την προστατέψουν με όπλο την τέχνη τους. Οι μουσικοί βλέπουν την τέχνη του όχι μόνο ως άμυνα απέναντι στους Ισραηλινούς αλλά και ως κοινή συνισταμένη που μπορεί να ενώσει και να συσπειρώσει τους Παλαιστίνιους όλου του κόσμου.