Στο Λονδίνο και συγκεκριμένα στο Somerset House στις όχθες του Τάμεση, βρέθηκαν την περασμένη Πέμπτη το βράδυ οι Rolling Stones για να γιορτάσουν τα πενήντα τους χρόνια, να δουν την έκθεση φωτογραφίας αφιερωμένη στο θρυλικό συγκρότημα αλλά και να ανακοινώσουν μια σειρά συναυλιών που θα πραγματοποιήσουν το επόμενο έτος. Εκεί, ο κιθαρίστας του συγκροτήματος Κιθ Ρίτσαρντς, ο τραγουδιστής Μικ Τζάγκερ, ο ντράμερ Τσάρλι Γουότς αλλά και τα πάλαι ποτέ μέλη της μπάντας Μπιλ Γουάιμαν (μπάσο) και Μικ Τέιλορ (κιθάρα) συνάντησαν το Γάλλο δημοσιογράφο Εντουάρ Λονέ της εφημερίδας Liberation και απάντησαν στις ερωτήσεις του. Επιμέλεια: Γρηγόρης Καυκιάς

Ads

Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο της συνέντευξης.

Ποιές είναι οι αναμνήσεις από την πρώτη συναυλία τον Ιούλιο του 1962 στο Marquee Club;

Μικ Τζάγκερ: Δεν ήταν εύκολο εκείνο το βράδυ. Το ρυθμικό κομμάτι δεν ήταν τρομερό, αλλά δεν σταματούσε να επιβραδύνεται (σημ. ο Μπιλ Γουάιμαν και ο Τσάρλι Γουότς δεν είχαν ακόμα ενταχθεί στο συγκρότημα). Παρ’όλα αυτά ήταν εύκολο να παίξουμε blues και r’n’b. Απευθυνόμενος στον Τσάρλι Γουότς: «Μου θυμίζεις ποιος ήταν ντράμερ εκείνη τη νύχτα;».
Τσάρλι Γουότς: Ο Τόνι Κάπμαν
Μ.Τ: Ζει ακόμα;
Τ.Γ: Ναι είναι πολύ καλά, έχει παντρευτεί μια πολύ πλούσια γυναίκα.
Μ.Τ: Πολύ καλό γι’αυτόν.
Τ.Γ: Εγώ εκείνο το βράδυ έπαιζα BBC με τον Αλέξις Κόρνερ.
Κιθ Ρίτσαρντς: Θυμάμαι πολύ καλά τις πρώτες μας συναυλίες. Δεν κάναμε και τόσες κάθε χρόνο (γέλια). Αλλά έχω την τάση να τις μπερδεύω. Θυμάμαι πάντα τα μέρη και μετά αυτή τη μέρα που ήρθαν οι Μπήτλς να μας ακούσουν (21 Απριλίου του 1963, στο Station Hotel του Richmond).

Έχετε παίξει τα πάντα: blues, country, reggae, rock, r’n’b….υπάρχει κάποιο αγαπημένο είδος;

Κ.Ρ: Ακούω πολλές διαφορετικές μουσικές, γιατί μου αρέσει η διαφορετική μουσική. Αλλά για μένα η blues παραμένει το θεμέλιο.
Τσάρλι Γουάτς: Η blues.
Μ.Τ: Στην αρχή ήμουν στη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη blues και στη rock. Μέσα στα κλαμπ μας έλεγαν: «Δεν μπορείς να παίξεις αυτό, είναι ροκ» και απαντούσαμε «Όχι, είναι Τσακ Μπέρι». Όταν ένα blues συγκρότημα ερχόταν για να παίξει τα κλαμπ δεν ήθελαν ηλεκτρικές κιθάρες, μόνο ακουστικές. Πέρα από το γεγονός ότι άνθρωποι σαν τον Τζον Λι Χούκερ έπαιζαν πάντα ηλεκτρική. Εκτός ίσως πριν από τον πόλεμο…Ήταν πολύ παράξενη αυτή η εποχή. Μόλις φτάσαμε στο τέλος αυτής της καθάριας ακολουθίας.

Ο Τζον Λι Χούκερ έπαιζε μέχρι το θάνατό του σε ηλικία 83 ετών, ο Τσακ Μπέρι ήταν ακόμα στη σκηνή πέρυσι όντας 84 ετών. Βλέπετε να συνεχίζετε τόσο πολύ;
Κ.Ρ: Δεν ξέρω αν θα παίζω τόσο μεγάλος, το φαντάζομαι.Είτε υπάρχουν ακόμα άνθρωποι για να σας ακούνε είτε όχι, ποιος νοιάζεται; Αν ακόμα μπορείτε, θα παίζετε.
Μ.Τ: Εγώ δεν θα το τραβήξω τόσο πολύ, είμαι τυπικός.
Τ.Γ: Είδα τον Τζον Λι Χούκερ όταν ήμουν 14 ετών και αυτός ήταν 40. Μου φαινόταν πολύ γέρος. Κάθισε σε ένα σκαμνί και έπαιξε τρία τραγούδια, αυτό είναι όλο. Ίσως θα μπορώ ακόμα να τραγουδάω όταν πάω 80 χρόνων, αλλά νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που παρατείνουν τη διάρκεια τους. Συνεχίζουν γιατί πρέπει να κερδίσουν τα προς το ζην.
Τ.Γ: Αυτό είναι το πρόβλημα.

Αλλά τότε πότε πρέπει να σταματήσει;
Μ.Τ: Δεν έχω ιδέα. Στον αθλητισμό είναι εύκολο να το ξέρουμε, όταν δεν τον επιλέγουμε πια. Ο Ντέιβιντ Μπεκαμ ήλπιζε να παραμείνει στην ολυμπιακή ομάδα ποδοσφαίρου. Δεν τον πήραν. Είναι άσχημο.

Οι καλύτερες στιγμές αυτής της πεντηκονταετούς καριέρας;
Μικ Τείλορ: Οι καλύτερες στιγμές μου δεν ήταν με τους Stones (έφυγε από τη μπάντα το 1974).
Μπιλ Γουάιμαν: Η συναυλία στο Hyde Park το 1969. Όλη η πόλη είχε σταματήσει. Όλα τα μαγαζιά ήταν κλειστά. Υπήρχαν σχεδόν μισό εκατομμύριο θεατές. Μετά από αυτό όλα είχαν καθαριστεί δύο μέρες αργότερα και ήταν σαν να μην συνέβη τίποτα στο πάρκο. Απίστευτο. Μετά, στην Πράγα το 1990, ήταν φανταστικά επίσης.
Μ.Τ: Η συναυλία στη παραλία του Ρίο (το 2006). Υπήρχε πολύς κόσμος…καταπληκτικό (Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι).
Τ.Γ : Δεν ήταν τόσο η συναυλία που ήταν απίστευτή, όσο το πριν…όταν βλέπαμε όλα αυτά τα άτομα.
Κ.Ρ: Οι δύο καλύτερες στιγμές ήταν ο πρώτος μας δίσκος (ένα 45άρι με το όνομα ‘’Come on’’), και μετά η συναυλία στο Ρίο, κάτι μαγικό.

Και οι χειρότερες στιγμές;
Κ.Ρ: Ο Θάνατος του Μπράιαν Τζόουνς. Αυτό ήταν ένα σοβαρό πλήγμα. Δεν υπάρχει χειρότερο. Διαφορετικά οι δύσκολες στιγμές που έχουν ξεχαστεί.
Μ.Τ: Το Altamont (η συναυλία στη Καλιφόρνια το 1969 που έληξε με τη δολοφονία ενός μαύρου θεατή από την Hells Angels μπροστά στα μάτια του τραγουδιστή). Σίγουρα δεν ήταν μια πολύ καλή στιγμή.
Τ.Γ: Όλη η μέρα ήταν φριχτή.
Μ.Γ: Το Altamont..δεν μπορώ να ξαναμιλήσω για αυτό.

Το μέλλον;
Μ.Γ: Συνεχίζω τα βιβλία μου, τις εκθέσεις, να παίζω με τη μπάντα μου, να ασχολούμαι με την αρχαιολογία και να φροντίζω την οικογένειά μου.
Κ.Ρ: Νομίζω ότι θα κάνουμε κάποιες συναυλίες το επόμενο έτος, ίσως και μια περιοδεία. Θα δούμε. Μου αρέσει να εργάζομαι. Πάει καιρός που δεν το έχω κάνει. Είμαι έτοιμος.