Εδώ και περίπου τριάντα χρόνια μας ταξιδεύει με τις μουσικές και τα τραγούδια του, έχει συνεργαστεί µε κάποιους από τους σηµαντικότερους Έλληνες αλλά και ξένους καλλιτέχνες κι έχει κάνει εµφανίσεις σε πολλές χώρες.

Ο Παντελής Θαλασσινός μπορεί να έγινε γνωστός με κομμάτια όπως «Τα σμυρνέικα τραγούδια», «Καράβια χιώτικα» και «Εισιτήριο στην τσέπη σου», αλλά δεν σταματάει ποτέ τη δημιουργία. Αυτή την περίοδο μας παρουσίασε «Τα Ξένα» από τον νέο  δίσκο «Αινίγματα» που αναμένεται να κυκλοφορήσει σύντομα, με τραγούδια που συνομιλούν με το μυστήριο και το αβέβαιο του έρωτα, την ανεξήγητη δύναμη της στιγμής μέσα στο χρόνο και τη γοητεία του παράδοξου.

Με αφορμή τη νέα του δουλειά, ο Παντελής Θαλασσινός μίλησε στο Tvxs.gr για την συνεργασία του με τον Δημήτρη Ζερβουδάκη, τα πρώτα χρόνια της καριέρας του, τα «μυστικά» της επιτυχίας ενός τραγουδιού, αλλά και τα «αγκάθια» της κοινωνίας μας και το πιθανό βάλσαμο που θα μας γιατρέψει.

• Το νέο κομμάτι «Τα Ξένα» αποτελεί τον προάγγελο της κυκλοφορίας του δίσκου «Αινίγματα» σε μουσική του Γιώργου Καζαντζή και στίχους του Κώστα Φασουλά και ερμηνεία δικιά σας, με τη συμμετοχή του Δημήτρη Ζερβουδάκη. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;

Η όλη ιδέα ήταν να γίνει μία δουλειά σε μουσική του Γιώργου Καζαντζή και στίχους του Κώστα Φασουλά. Από τα τραγούδια που συμπεριλαμβάνονται, υπάρχει κι ένα τραγούδι που λέγεται «Τα αινίγματα». Από εκεί πήρε και το όνομα ο Γιώργος Καζαντζής. Είναι μεγάλη μου τιμή που τραγουδάω για τον Γιώργο και τον Κώστα και που συνεργάζομαι επιτέλους και με τον Δημήτρη Ζερβουδάκη που πάντα θαύμαζα και θαυμάζω,  τώρα δε γνωρίζοντας τον, ακόμη περισσότερο.

• Το τραγούδι «Τα Ξένα», αφουγκράζεται τον ανήσυχο καιρό μας και αποτυπώνει τον βηματισμό της ανθρώπινης αγωνίας και την άρνηση της συμφιλίωσης του ανθρώπου με ό,τι αντιτίθεται της πορείας του. Πόσο εύκολη είναι αυτή η άρνηση συμφιλίωσης;

Η ζωή πολλές φορές οδηγεί τον άνθρωπο σε μονοπάτια δύσβατα. Η προσφυγιά και η μετανάστευση, είναι μια κατάρα και δημιουργεί ερημιά, τεράστιες απουσίες, και αλλάζει τις παρέες και τη ζωή ακόμη και σε αυτούς που μένουν. Είναι ένα σκληρό τραγούδι, που ο Φασουλάς περιγράφει με την ποιητική του ματιά αυτήν την κατάρα, παράλληλα όμως αισιοδοξεί και λέει στον πρόσφυγα «θα γίνω το νερό για τη δίψα σου».

Η δουλειά αυτή ολόκληρη δεν είναι γενικώς συμφιλιωμένη με τους ρυθμούς και τα στερεότυπα των ως τώρα προβεβλημένων και διατεταγμένων status της σύγχρονης υποκουλτούρας. Λίγοι είναι αυτοί που δεν τους πήρε το ποτάμι αυτό. Όλο αυτό έχει κόστος το οποίο θα εισπραχθεί εν καιρώ. Όταν το ψεύτικο και το κατασκευασμένο θα πετιέται, το σοβαρό και το αληθινό θα μένει κλασικό και χρήσιμο για όλες τις εποχές και καιρούς. Αυτό είναι και η τέχνη και θεωρώ τους δημιουργούς αυτών των τραγουδιών καλλιτέχνες.

• Σας γνωρίσαμε για πρώτη φορά από τους Λαθρεπιβάτες και το πρώτο τους άλμπουμ, «Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε». Τι έχετε να θυμάστε από εκείνη την περίοδο;

Θυμάμαι τις πρώτες μας δισκογραφικές ανησυχίες και το αν τα τραγούδια μας θα ενδιαφέρουν τον κόσμο. Μας θυμάμαι δυο παιδιά με παρορμητισμό, αλλά παράλληλα σεμνά να προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε το μεράκι μας και τις μουσικές μας ανησυχίες. Σε δύσκολες εποχές που δεν έκανες εύκολα δισκογραφία, καταφέραμε μέσω της Minos  και με τη βοήθεια φίλων και συνεργατών να μπούμε στη δισκογραφία. Ήταν η εποχή που είχαν ανοίξει πόρτες ο Παπακωνσταντίνου, ο  Κούτρας, ο Γερμανός, οι αδελφοί Κατσιμίχα, και μπήκαμε ευκολότερα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έμπαινε όποιος ήθελε.. Είμαστε στη φουρνιά των νέων καλλιτεχνών μαζί με τον Τσακνή, τη Βόσσου,  τον Ζιώγαλα, τον Καζούλη, και δημιουργήσαμε με τους λίγο πιο παλιούς εκείνης της εποχής, ρεύμα περισσότερο με συναυλιακό κοινό…

• Τριάντα χρόνια καριέρας είναι πολλά. Τι έχει αλλάξει μουσικά από τότε μέχρι σήμερα;

Τώρα με την πανδημία έχουν αλλάξει πολλά, αλλά και πιο πριν βρεθήκαμε  στην εποχή την πολύ ψηφιακή. Κανείς δεν ακούει σε καλή ποιότητα μουσική εκτός από μερικούς φανατικούς. Όλος ο κόσμος ακούει μουσική MP3 και γενικώς κακή ποιότητα στο ίντερνετ μέσα σε εκατομμύρια πληροφορίες, που πρέπει να ψάξεις να βρεις αυτό που πραγματικά σε ενδιαφέρει και σε συγκινεί. Το τραγούδι και γενικώς το ηχογράφημα έπαψε να είναι ένα προϊόν προς πώληση, παρόλο που για να το δημιουργήσεις πρέπει να ξοδέψεις αρκετά χρήματα. Οι καλλιτέχνες ζούσαν κι ανέπνεαν από τη δημιουργία τέχνης και δεν εννοώ μόνο τους μουσικούς. Συμπεριλαμβάνω και τη φωτογραφία, και τη ζωγραφική και τη συγγραφή, και πολλά άλλα. Οι δημιουργοί έπαψαν να έχουν έσοδα. Το τζάμπα απαξίωσε την Τέχνη.. Δεν υπάρχει κίνητρο πια, εκτός απ’ τη ματαιοδοξία του να γίνεις γνωστός ή να πάρεις likes!

• Σίγουρα κάθε συνεργασία είχε κάτι ξεχωριστό να σας δώσει. Υπάρχει όμως κάποια συνάντηση που σας επηρέασε περισσότερο;

Από τις συνεργασίες μου ξεχωρίζω αυτή με τη Χάρις Αλεξίου που μας βοήθησε και σαν «Λαθρεπιβάτες» και σαν Παντελή αργότερα. Η γνωριμία μου με ανθρώπους ξεχωριστούς σ’ αυτή τη δουλειά με επηρέασε κι εμένα να γίνω καλύτερος και στη δουλειά μου και σαν άνθρωπος. Εκτός της Χαρούλας ξεχωρίζω και τις γνωριμίες μου με τον Ηλία Κατσούλη, τον Μάνο Ελευθερίου, τον Θοδωρή Γκόνη, τον Γιάννη Σπανό, τον Κώστα Φασουλά, τη Μελίνα και πολλούς άλλους αγαπημένους φίλους και συνεργάτες που συνεργάστηκα και περνούσα πάντα όμορφα και δε φτάνει ο χώρος να τους αναφέρω.

• Τι σας ωθεί να γράψετε ένα τραγούδι; Σας έχει εμπνεύσει η κοινωνική και πολιτική κατάσταση;

Φυσικά! Πάντα με εμπνέει αυτό που  ζω καθημερινά. Γι’ αυτό που ζω λοιπόν γράφω, ή τραγουδάω και όταν το βρίσκω και μέσα σε στίχους που διαβάζω, ή σε τραγούδια άλλων που με συγκινούν και τα αναπαράγω .

• «Τα σμυρνέικα τραγούδια», «Καράβια χιώτικα», «Εισιτήριο στην τσέπη σου», «Ανάθεμα σε» είναι μόνο λίγα από τα τραγούδια που έχει αγαπήσει το κοινό.  Τι είναι σημαντικό για να κάνει επιτυχία ένα τραγούδι;

Είναι σημαντικό να είναι αληθινό. Να αφορά κι άλλες ψυχές. Μετά είναι σημαντικό να τραγουδηθεί απ’ όλους όσους έχει αγγίξει. Συνταγή δεν υπάρχει. Υπάρχουν συνθέτες με τέτοιο ταλέντο που ό,τι και να δημιουργήσουν θα γίνει επιτυχία, και άλλοι που είναι πιο εσωτερικοί, πιο δύσκολοι, αυτό που λέμε δεύτερης και τρίτης ακρόασης.

• Ζούμε σε μια κοινωνία όπου κυριαρχεί η άγνοια, η παραπληροφόρηση, το ψέμα, ο καπιταλισμός. Με ποιον τρόπο θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε; Η μουσική μπορεί να είναι ένα μέσο διαμαρτυρίας;

Υπάρχει ιδεολογία στην εποχή μας. Η ιδεολογία της αγοράς, της διαφήμισης, των μέσων επικοινωνίας, που εκεί πρέπει να ψάξουμε την αλήθεια. Αν τα πλατιά μέσα ενημέρωσης ασχοληθούν με την αλήθεια, νομίζω ότι υπάρχει και η ελπίδα για έναν αληθινό κόσμο. Αν όμως η  κυρίαρχη ιδεολογία του χρήματος είναι παντού, πρέπει να ψάξουμε πίσω από αυτήν, για να βρούμε την αλήθεια. Πολλές αρχέγονες αλήθειες δε μας ενδιαφέρουν και απομακρύνονται επίτηδες απ’ τον άνθρωπο π.χ. η γη και η παραγωγή φυσικού χρήματος. Αντί να δημιουργήσεις νέο χρήμα από τον κήπο σου ή από τις κότες ή την κατσίκα σου, ψάχνεις και διεκδικείς το ήδη υπάρχον, που ελέγχει άλλος την αξία του. Μεγάλη συζήτηση αυτή… Η μουσική από μόνη της και το τραγούδι έχουν τη δύναμη να μεταφέρουν μηνύματα και αλήθειες. Αρκεί να υπάρχει ο δέκτης της αλήθειας. Θα έλεγα ότι είναι ο μόνος τρόπος που δε μπορεί να ελεγχθεί, να ξεσηκώσει και να πλάσει συνειδήσεις.

• «Η κατάθλιψη είναι κάτι που συντροφεύει πολλούς ανθρώπους της τέχνης και της δημιουργίας και την έχω βρει στο δρόμο μου πολλές φορές», έχετε αναφέρει σε παλαιότερη συνέντευξη σας. Πιστεύετε ότι η μουσική μπορεί να λειτουργήσει σε κάποιο βαθμό ως μορφή ψυχοθεραπείας;

Η μόνη ψυχοθεραπεία είναι αυτή που περνάμε καλά. Όλοι πρέπει να κάνουμε αυτό που μας κάνει να περνάμε καλά. Μπορεί να είναι η μουσική, η ζωγραφική, το καφενείο, οι παρέες, οι εκδρομές, το γέλιο… Η πολλή μοναξιά δεν κάνει καλό. Γι’ αυτό και η κατάθλιψη επισκέπτεται τους ανθρώπους που κάνουν μοναχική εργασία. Μακριά από μας χα χα χα

• Γυναικοκτονίες, βιασμοί, δολοφονίες για οπαδικούς λόγους, άνοδος της ακροδεξιάς, ρατσισμός. Αυτά είναι μόνο λίγα από τα θέματα που έχουν απασχολήσει την πρόσφατη επικαιρότητα. Τι πάει τόσο λάθος στην κοινωνία μας και πως μπορεί να αλλάξει η κατάσταση;

Όλα ξεκινούν από την αγάπη στον άνθρωπο, και στη μη θέληση της ίσης ένταξής του ανάμεσα στους ανθρώπους … Όταν δεν αγαπάς τους ανθρώπους, είναι ρίζα του κακού. Και οι γυναικοκτονίες  και οι βιασμοί και οι δολοφονίες και ο φασισμός και ο ρατσισμός, στερούνται αγάπης… Θα πρόσθετα και τον πλουτισμό χωρίς πλαφόν και όριο. Θα έπρεπε να διώκεται. Όταν ο άνθρωπος καταλάβει ότι δεν θα μπορούσε να ζήσει μόνος του, εξολοθρεύοντας τα πάντα που απειλούν το κέρδος του, και καταλάβει τη χρησιμότητα των ανθρώπων, της γης και των ζώων, ίσως τότε κάνει λίγο πίσω και στο μίσος και στον ανταγωνισμό .