Έχουν γίνει πολλές συζητήσεις στον χώρο μας, αυτόν του τραγουδιού, για τις διασκευές. Έχουν νόημα και σε ποιες περιπτώσεις; Να «πειράξει» κανείς τραγούδια των οποίων η πρώτη εκδοχή θεωρείται εμβληματική ή αξεπέραστη και για ποιον λόγο; Προσωπικά πιστεύω πως ο κάθε καλλιτέχνης δικαιούται να οικειοποιηθεί κάτι που αγαπά και να το παρουσιάσει με το βλέμμα του και αυτό θα κριθεί.

Κάπως έτσι φτάσαμε να ασφυκτυούμε από τη μόδα της μετατροπής δεκάδων τραγουδιών σε σουίνγκ χιτάκια, να απολαμβάνουμε το νέο βλέμμα του Καραμουρατίδη πάνω στο υλικό του Θεοδωράκη, να δυσανασχετούμε με τις υπερφορτωμένες διασκευές τραγουδιών που αγαπήσαμε χάρη στη λιτότητα τους.

Τι γίνεται με την παράδοση όμως; Πόσο ευχάριστα προσγειώνεται στα αυτιά μας ένα ρεμπέτικο χωρίς μπουζούκι, ένα γιαννώτικο χωρίς κλαρίνο; Κι εδώ η απάντηση είναι απλή.

Η αισθητική του καλλιτέχνη κάθε φορά δίνει την αξία στο αποτέλεσμα. Παράδειγμα η διασκευή του Φώτη Σιώτα και του Jan Van στο Καρπάθικο «Ο σκοπός της νύχτας».

Λόγω της καρπάθικης καταγωγής μου, έχω έναν εαυτό δυσκίνητο στα πειράγματα της πλούσιας παράδοσης μας, κληρονομιά της βόρειας «ολυμπίτικης Καρπάθου» που επιμένει να παραδίδουμε τα τραγούδια όπως τα παραλάβαμε. Κι έναν άλλο εαυτό, κληρονομιά της νότιας Καρπάθου (Αρκάσα λέγεται το χωριό μου) που είναι ανοιχτή σε πειραματισμούς αλλά πάντα με μέτρο. Ο σκοπός της νύχτας λοιπόν, ήταν η καντάδα μας. «Οι νύχτα ώρες δεκατρείς, μόνο τις τρεις κοιμούμαι/ τις άλλες δέκα κάθομαι κι εσένα συλλογούμαι».

Με αυτό το τραγούδι κλείνουμε τα καθιστά γλέντια, με αυτόν ξυπνούσαμε ξυμερώματα τους φίλους που εγκατέλειπαν νωρίς το γλέντι. Αν κι εμπιστεύομαι πολύ τον Φώτη Σιώτα, δυσκολεύτηκα να πατήσω το play, μην τυχόν κι έβρισκα μια αδύναμη εκδοχή του αγαπημένου μου σκοπού.

Τελικά όμως, απέδειξαν οι Jan Van και Σιώτας, πως αν έχεις ο ίδιος «αίμα» στον τρόπο που ακούς και καλλιτεχνείς, δεν κινδυνεύεις να αφαιρέσεις το αίμα από τα τραγούδα. Ίσα ίσα τα εμποτίζεις και με τη δική σου αγάπη κι έμπνευση. Κι ακούω τώρα τον σκοπό της νύχτας με μια εντελώς σύγχρονη ρυθμική αγωγή, οποία όμως βγαίνει μέσα από τα σπλάχνα του αρχικού σώματος.

Στο σημείωμά τους για το κομμάτι, που ερμηνεύει ο Φώτης Σιώτας, οι δύο καλλιτέχνες αναφέρουν: «Στις αρχές Ιουνίου 2024 διασχίσαμε με το αυτοκίνητο την Ευρώπη, κάναμε 7.000 χιλιόμετρα σε δύο εβδομάδες προσπαθώντας να πάμε τη μουσική μας όσο πιο μακριά μπορούμε. Κάθε live μας έκλεινε με τον “Σκοπό της νύχτας” από την Κάρπαθο. Η διασκευή μας βασίστηκε στον τρόπο που παίζεται στο χωριό Μεσοχώρι Καρπάθου και όπως έφτασε στα αυτιά μας από τους Μανώλη Μάλτα και Μανώλη Λεντάκη. Στην πλούσια μουσική παράδοση της Καρπάθου συναντάμε περισσότερους από 70 σκοπούς, που παραλλαγές τους τραγουδιούνται σε όλα τα χωριά του νησιού. Πρόκειται για σύντομα μουσικά κομμάτια, που κυριαρχούν στο γλέντι και αποτελούν τη βάση πάνω στην οποία οι ντόπιοι μουσικοί χτίζουν και δημιουργούν το προσωπικό τους στίγμα».