Ο Μάκης Σεβίλογλου έκανε δυναμική είσοδο στο τραγούδι το 2003 που εμφανίζεται για πρώτη φορά στην ελληνική δισκογραφία, με το τραγούδι «θα μεγαλώνουμε μαζί», που τραγουδήθηκε από την Χάρις Αλεξίου στο album της «Ως την άκρη του ουρανού σου».

Το 2006 συνθέτει και γράφει στίχους στα μισά τραγούδια του album της μεγάλης ερμηνεύτριας «Βύσσινο και νεράντζι». Μετά συνεχίζει με τραγούδια που γράφει και ερμηνεύει ο ίδιος αλλά και άλλοι σημαντικοί ερμηνευτές ο Δημήτρης Μητροπάνος, ο Μανώλης Λιδάκης, ο Βασίλης Καρράς, η Πίτσα Παπαδοπούλου, η Σοφία Παπάζογλου, η Ελεονώρα Ζουγανέλη, η Βιολέτα Ίκαρη η Μαρία Παπανικολάου. Φέρει έντονα τον βαλκανικό ήχο του τόπου του, έχει τραγουδήσει σε πολλές πόλεις του κόσμου και έρχεται για μια συναυλία στον Σταυρό του Νότου τη Δευτέρα 25 Νοεμβρίου μαζί με τον Γιάννη Λίταινα. Με αυτή την αφορμή μιλάει στο tvxs.

Τι σας ενώνει μουσικά με τον Γιάννη Λίταινα;

Μουσικά με τον Γιάννη Λίταινα μας ενώνει η Γεωγραφία, καταγόμαστε κι οι δυο απ’ τα Γρεβενά, η μνήμη, ζήσαμε και ζούμε σε επαρχιακές πόλεις, μιλάμε την ίδια «γλώσσα», έχουμε τα ίδια ακούσματα κι αγαπάμε την ελληνική παράδοση! Σ’ αυτά δίπλα αν βάλεις και το ότι κάνουμε εξαιρετική παρέα, ε τότε ήρθε κι έδεσε το γλυκό!

Ασχολείστε με το λαϊκό, παραδοσιακό τραγούδι. Τι σημαίνει ρίζα για εσάς;

Η ρίζα είναι αυτό που μας συνδέει με τις προηγούμενες γενιές, είναι η αίσθηση του ανήκειν, που κατά τη γνώμη μου είναι μία από τις μεγαλύτερες ανάγκες του ανθρώπου. Το να ανήκεις μουσικά σε μία οικογένεια με ρίζα βαθειά, συχνά δεν είναι καν επιλογή σου. Η παράδοση έτσι κι αλλιώς μας διαλέγει, δεν την διαλέγουμε. Σε μας τους δυο φερειπείν, η παράδοση μπήκε μέσα με «ριφιφί», εν αγνεία μας, έως ότου άρχισε να αναδύεται, κι αφού συνέβη αυτό, μετά ασχοληθήκαμε πιο επισταμένα!

Πως μπολιάζετε το τραγούδι με τα ηχοχρώματα του τόπου σας; Βαλκανικούς ή άλλους ήχους;

Νομίζω πως το μπόλιασμα των ήχων είναι μια διαδικασία τυφλή, που κυρίως έχει να κάνει με τα ακούσματα που μας άνδρωσαν κι αν θες με τον τρόπο σκέψης που ερμηνεύουμε τα κοσμικά και τα υπερκόσμια… Δεν είναι μία εξ’ επί τούτου διαδικασία. Προσωπικά γνώρισα τη βαλκανική παράδοση από πολύ κοντά, με την παραμονή μου για αρκετά χρόνια στο Βελιγράδι, αλλά κι από την Κοζάνη, τον τόπο που μεγάλωσα. Και σε πληροφορώ πως είμαστε τόσο κοντά με τους λαούς της βαλκανικής χερσονήσου, όσο κι αν με επιμονή κάποιοι προσπαθούν να μας ξεκόψουν από τα κοινά μας αυτά ήθη κι έθιμα!

Τι συμβαίνει στις συναυλίες σας; Τι θα ακούσουμε στον Σταυρό ;

Στις συναυλίες-κοινές παραστάσεις μας λειτουργούμε σαν να βρισκόμαστε σε ένα μεγάλο τραπέζι, που πάνω του αδειάζουμε ο καθένας την αλήθεια του. Μαζί μας είναι και η Νίκη Τσιακίρη, μια νέα αλλά καταπληκτική φωνή και φυσικά συμμετέχουμε τραγουδιστικά όλοι, και οι μουσικοί!!! Έξι μικρόφωνα επί σκηνής κι έξι μουσικά όργανα, που προσαρμόζονται πάνω στα τραγούδια τα δικά μου κι άλλα πολλά αγαπημένα, άλλων συνθετών, λαϊκών και μη…

Πως βλέπετε το τοπίο στο ελληνικό τραγούδι;

Το ελληνικό μουσικό τοπίο νομίζω πως συνθετικά και στιχουργικά, χαίρει άκρας υγείας, υπάρχουν άνθρωποι που πασχίζουν με ζήλο να γράφουν ωραία τραγούδια και μουσικές, χωρίς την αναγνώριση που θα ‘πρεπε να έχουν, παρ’ αυτά συνεχίζουν άοκνα. Ωστόσο υπάρχει κι η «σαβούρα», που όντας ανέμπνευστη, καταφέρνει με άλλους τρόπους και τρώει το μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας, πληρώνοντας τα ραδιόφωνα. Το δηωμένο ραδιοφωνικό-δημοσιογραφικό τοπίο είναι αυτό που καταδικάζει όλα αυτά τα όμορφα τραγούδια, μουσικές και τους δημιουργούς τους στη
λήθη. Αν δεν υπήρχαν οι επίμονοι κι αθεράπευτα ρομαντικοί, που κάνουν εξερευνήσεις στο διαδίκτυο, όπως και κάποια ραδιόφωνα που επιμένουν στον ακριβό τους ρόλο, τα τραγούδια αυτά δεν θα ακούγονταν ποτέ. Ο πολύς κόσμος έχει εθιστεί στην ευκολία, να μασάει ότι του λανσάρουν τα πληρωμένα-πετσωμένα ραδιοτηλεοπτικά funds, με τις φουσκωμένες τηλεθεάσεις… Ότι ακριβώς συμβαίνει με την γενικότερη ενημέρωση… Ελπίζω όμως πάντα πως, οι «τρελοί» θα σώσουν τον κόσμο!