Για τη νέα του μουσική δουλειά «Δοξάζοντας το Τώρα» μιλά στο Tvxs.gr ο Γιώργος Καγιαλίκος.

Ο ίδιος αναφέρεται στην καλλιτεχνική του διαδρομή, στη συνεργασία του με ποιητές, στο ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η μουσική στις ζωές των ανθρώπων, αλλά και γενικότερα στο μουσικό τοπίο της Ελλάδας.

Ο νέος του δίσκος κυκλοφορεί από τις εκδ. Μετρονόμος και όπως ο ίδιος λέει είναι τραγούδια «που χρωστούν ενοίκια, ψάχνουν δεύτερη δουλειά και μετρούν κάθε μήνα το τελευταίο ευρώ.
Τραγούδια για έναν αιώνα σαν ξυράφι που αλυσίδες είναι οι καθρέφτες και δάσκαλος είναι η τηλεόραση. Τραγούδια σαν αναπτήρας με φωτάκι μέσα στην άγρια καταιγίδα. Δέκα τραγούδια που ο συνθέτης ερμηνεύει από το μηδέν… δοξάζοντας το τώρα».

Αναλυτικά η συνέντευξη:

Κ. Καγιαλίκο, παρουσιάζετε αυτές τις μέρες τη νέα σας μουσική δουλειά με τίτλο: Δοξάζοντας το Τώρα. Πρώτη αναπόφευκτη ερώτηση: γιατί αυτός ο τίτλος;

Ήθελα να κάνω έναν δίσκο με τραγούδια τα οποία να περιγράφουν τα σημερινά κοινωνικά αδιέξοδα στα οποία βρίσκεται ο σύγχρονος άνθρωπος.

Ένιωσα αυτή την ανάγκη έπειτα από δέκα δισκογραφικές δουλειές στις οποίες υπάρχουν μεν κοινωνικά και πολιτικά τραγούδια, αλλά όχι ως ένας ολοκληρωμένος κύκλος τραγουδιών πάνω σε αυτό το θέμα.

Η αλήθεια είναι οτι δυσκολεύτηκα περισσότερο από κάθε άλλη φορά να αποφασίσω για τον τίτλο του δίσκου και την λύση στο τέλος έδωσε το ομότιτλο τραγούδι, σε στίχους του Δημήτρη Λέντζου.

Ένας τίτλος ξεκάθαρα ειρωνικός για αυτό που ζούμε σήμερα. Μια πραγματικότητα που όλοι συμφωνούμε πως πρέπει να αλλάξουμε αλλά φοβόμαστε να το κάνουμε.

Παραμένετε στους ίδιους μουσικούς δρόμους που έχετε επιλέξει άμα τη εμφανίσει σας;

Προσπαθώ κάθε φορά να βάλω ένα καινούργιο στοίχημα. Μου δίνει κίνητρο να κάνω κάτι που δεν έχω ξανακάνει.

Αν ψάξει κάποιος την καλλιτεχνική μου διαδρομή θα βρει κύκλους μελοποιημένης ποίησης, μουσική για πιάνο, μουσική για το θεάτρο, τραγούδια για παιδιά και φυσικά αρκετούς κύκλους τραγουδιών με διαφορετικό κάθε φορά θέμα. Αισθάνομαι όμως πως δεν παρεκκλίνω από τον αρχικό δρόμο που επέλεξα καθώς προσπαθώ σε όλα αυτά να υπάρχει μια κοινή αισθητική.

Επιλέγετε πάντα να συνεργάζεστε με ποιητές; Εχετε γράψει και ο ίδιος στίχους;

Έχω συνεργαστεί με αρκετούς στιχουργούς και ποιητές. Με κάποιους έχουμε διπλές και τριπλές συνεργασίες σε ολόκληρους δίσκους.

Γράφω κάπου – κάπου και εγώ στίχους αλλά όχι συχνά γιατί είναι κάτι που με παιδεύει πολύ. Από τα περίπου εκατόν πενήντα τραγούδια που έχω μελοποιήσει έχω γράψει τον στίχο μόνο στα είκοσι.

Και στην νέα μου δουλειά έχω γράψει τους στίχους σε δύο τραγούδια, γενικά όμως προτιμώ να δουλεύω σε στίχους άλλων καθώς νιώθω περισσότερο συνθέτης.

Το “Δοξάζοντας το τώρα” ήθελα να έχει αρκετούς στιχουργούς που ο κάθενας μέσα από την δική του ματιά να περιγράφει κάτι από την σημερινή πραγματικότητα.

Μια ιδέα που μου ενέπνευσε το “Ποιητή στον αιώνα σου λέγε τι βλέπεις;” του Ελύτη.

Χαίρομαι ιδιαίτερα που στον νέο μου δίσκο τους στίχους υπογράφουν η Λίνα Δημοπούλου, ο Γιάννης Ευθυμιάδης, η Ιφιγένεια Κορολόγου, ο Πόλυς Κυριάκου, ο Δημήτρης Λέντζος, ο Ηλίας Μάστορης και ο Απόστολος Στάικος.

Σημειώνετε ότι είναι η δουλειά σας σ έναν κόσμο που αλλάζει…Σας αρέσει αυτή η αλλαγή; και μπορεί η μουσική να βελτιώσει τα τόσα αγριευτικά μας περικυκλώνουν;

Ναι, η Τέχνη πάντα λειτουργεί ως αντίβαρο στην ασχήμια αυτού του κόσμου. Κάποιοι επιλέγουν να φτιάχνουν και να πουλούν όπλα κάποιοι άλλοι να γράφουν τραγούδια.

Σε ένα κομμάτι του δίσκου ο στίχος του Γιάννη Ευθυμιάδη λέει… “νιώθω τον κόσμο αλλόκοτα να αλλάζει”…και πράγματι πολλά από αυτά που συμβαίνουν γύρω μας είναι αλλόκοτα και αρωστημένα.

Η μουσική πάντα θα είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για να αλλάξει προς το καλύτερο αυτός ο κόσμος αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό. Πρέπει πρώτα εμείς να αποφασίσουμε τι κόσμο θέλουμε.

Μουσικό τοπίο στην Ελλάδα: θολό, ανοιχτό ή δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες. Επιλέξτε τι από τα τρία και πείτε μας το γιατί;

Θα μπορούσα να πω ισχύουν και τα τρία. Θολό γιατί ακριβώς ζούμε σε έναν ανοιχτό κόσμο επικοινωνίας όπου η ταχύτητα της πληροφορίας είναι ασύλληπτη και πρέπει κανείς να κάνει μεγάλη προσπάθεια.

για να την φιλτράρει. Τραγούδια και δίσκοι γράφονται και χάνονται μέσα στον ωκεανό του διαδυκτίου περιμένοντας κάποιος, κάπου, κάποτε να τα ανακαλύψει.

Και φυσικά πάντα δύσκολοι οι καιροί για τους “πρίγκηπες”…αλλά τι να πουν και οι κανονικοί που περιμένουν εβδομήντα χρόνια για να γίνουν βασιλιάδες;

Πληροφορίες για τον δίσκο

Στίχοι: Λίνα Δημοπούλου, Γιάννης Ευθυμιάδης, Γιώργος Καγιαλίκος, Ιφιγένεια Κορολόγου, Πόλυς Κυριάκου, Δημήτρης Λέντζος, Ηλίας Μάστορης, Απόστολος Στάικος.

Μουσική & Ερμηνεία: Γιώργος Καγιαλίκος

Ηλεκτρικές & Ακουστικές κιθάρες: Κώστας Παρίσσης

Ηλεκτρικό Μπάσο: Απόστολος Καλτσάς

Ντραμς: Μανώλης Τόμπρος

Πιάνο: Γιώργος Καγιαλίκος

Ενορχήστρωση: Γιώργος Καγιαλίκος

Ηχοληψία – Μίξη – Mastering: Κώστας Παρίσσης, Studio Praxis

Εικαστικό εξωφύλλου: Γιάννης Ευθυμιάδης