Φριντζήλα – Καλογεράκια / Λαμπερό αντάμωμα σε σκοτεινούς καιρούς

Δεν είναι τυχαίο που παρατείνονται κι άλλο οι παραστάσεις της Μάρθας Φριντζήλα με τα αδέρφια Μιχάλη και Παντελή Καλογεράκη στο Κύτταρο για όλες τις Δευτέρες του Γενάρη.

Βλέποντας τους τρεις στη σκηνή του κατάμεστου κλαμπ, αναρωτήθηκα πως και δεν έχουν συνεργαστεί έως σήμερα και τι θα χάσουμε αν δεν ξανασυνεργαστούν στο μέλλον.

Το φετινό Kubara Project τραγουδάει για τον έρωτα, τον πόνο από τον μικρόκοσμο μας ως τη μεγάλη πληγή της Γάζας. Τραγουδά για την πανάρχαιη σπάθα πάνω από τη ζωή και την ελευθερία της γυναίκας χωρίς να ξεχνά τα θύματα της εποχής μας και μας θυμίζει πόσο ψηλά σε ανυψώνει και πόσο σοβαρά σε παρηγορεί, η τέχνη που επιμένει να αφουγκράζεται βαθιά και να αντιστέκεται στο έγκλημα, ειδικά σε σκοτεινές εποχές όπως αυτή που διανύουμε.

• Διαβάστε: Μάρθα Φριντζήλα / Η ζωή είναι χάλια, όμως θα την ζήσουμε και έχουμε τη δύναμη να την αλλάξουμε

Τι τους συνδέει; Τα προγράμματα που στήνει η Μάρθα Φριντζήλα,  όπως το υπέροχο Kubara Project,  είναι κειμενοκεντρικά, είναι ο στίχος των τραγουδιών ο άξονας γύρω από τον οποίο δομείται η παράσταση. Τα Καλογεράκια εισέβαλαν στις ζωές μας μελοποιώντας ποίηση με έναν τρόπο σύγχρονο και ρομαντικό, σπαρακτικό και δυναμικό ταυτόχρονα. Έτσι μας τους σύστησε η «Μικρή Άρκτος».

Στη σκηνή τα σώματα των τριών εκφράζονται φυσικά με μια θεατρικότητα αβίαστη και ακομπλεξάριστη.

Απελευθερώνουν συγκίνηση αλλά και χιούμορ χωρίς το ένα να περιορίζει το άλλο. Έχουν μια γνήσια  θεατρικότητα αλλά και μια αθωότητα όταν αυτοσαρκάζονται, όταν κοιτούν ευθύβολα το κοινό, όταν καρφώνουν τις λέξεις, όταν αφήνονται να τραγουδούν ρεμβάζοντας.

Δεν περισσεύει μόνο το ταλέντο τους αλλά και ένα αίσθημα αγάπης μεταξύ τους που παρασύρει μοιραία και το κοινό σε ένα μόνιασμα, στη συμμετοχή σε αυτή την ιερή τελετουργία της τέχνης.

Η δε Μαρία Φριντζήλα, κατάφερε σε ένα ποτ πουρί να χωρέσει όλη την αντίφαση της σύγχρονης κοινωνικής αισθητικής και πραγματικότητας προσφέροντας γέλιο και προβληματισμό ταυτόχρονα.

Με τα παλαιστινιακά μαντίλια αφημένα στους ώμους τους, μας άφησαν να μπούμε στα δωμάτια του αδιέξοδου έρωτα μέσα από τραγούδια της Πλάτωνος, του Χατζιδάκι κ.α.

Άνοιξαν το κεφάλαιο του φεμινιστικού τραγουδιού αποτίοντας φόρο τιμής στην πρωτοπόρο του είδους Νένα Βενετσάνου, περνώντας μέσα από τις ιστορίες της Ανδρονίκης και της Περσεφόνης για να καταλήξουν σε σύγχρονα τραγούδια όπως το «Μη μένεις κοντά» (σε φαλοκράτη άνθρωπο) σε ποίηση Τζελαλαντίν Ρούμι, με στάση στην υπέροχη κλαίουσα (La llorona) και το Malhombre (Κακοποιητής).

Μετά άνοιξαν το κεφάλαιο της μεγάλης πληγής των πολέμων ειδικά εκείνου στη Γάζα με τα τραγούδια Στρατιώτης, Παλαιστίνη , Χιονίζει, Ο Λακης, Πευκο, Chant des canons,  που μπερδεύτηκαν γλυκά με άλλα τραγούδια του προσωπικού τους ρεπερτορίου και μας οδήγησαν στο τέλος σε ένα πραγματικό διαμάντι, που προέκυψε από τη συνεργασία τους, τον δίσκο που περιμένουμε σε στίχους Μάρθας Φριτζήλα και μουσική του Μιχάλη και του Παντελή.

Κρατώντας αυτή τη στιγμή επιλέξαμε τον στίχο του ακυκλοφόρητο τραγουδιού «Το παιδί στα σκαλάκια» σαν επίλογο για αυτή την παρουσίαση.

«Το παιδί στα σκαλάκια»

Είμαι εκείνο το ορφανό
το παιδί που κλαίει
έξω από την πόρτα στα σκαλάκια
με κοντά κομμένα τα μαλλάκια
τραγουδώντας τον καημό του όλο λέει.
Ο Χριστός σταυρώθηκε για μένα
σταυρώθηκε σίγουρα για μένα
για τις αμαρτίες τις παιδικές μου
λέω καθώς χαϊδεύω τις ουλές μου
τα σημάδια που ‘χω χρόνια σκεπασμένα.

Είμαι εκείνο το σκυλί
κάτω απ ́τα ερείπια
που κουνάει ακόμα την ουρά του
πάντοτε πιστό στ’ αφεντικά του
περιμένει κι αλυχτάει μες στη νύχτα

Ο Χριστός σταυρώθηκε για μένα
σταυρώθηκε σίγουρα για μένα
δε θυμάμαι πια τις προσευχές μου
είμαι εδώ και γλείφω τις πληγές μου
τις πληγές που κληρονόμησα από σένα

Είμαι εκείνο το τρανό
λυπημένο δέντρο
σ’ ένα δάσος χρόνια ξεχασμένο
κόκκινη μπογιά σημαδεμένο
τα όνειρά του τραγουδά στον υλοτόμο

Ο Χριστός σταυρώθηκε για μένα
σταυρώθηκε σίγουρα για μένα
μ’ έχουν τα πουλάκια εγκαταλείψει
ο κισσός κοντεύει να με πνίξει
τα κλαδιά μου στο βοριά παραδομένα.