Ο Φώτης Σιώτας, από τους πιο προικισμένους μουσικούς μας, που έχει δώσει ήδη συγκινητικά δείγματα και ως συνθέτης, ανεβαίνει την Τρίτη στις 19 Δεκεμβρίου στη σκηνή του club του Σταυρού του Νότου, έχοντας στις αποσκευές του υλικό από τις δύο δισκογραφικές δουλειές με τον Θοδωρή Γκόνη και τραγούδια άλλων δημιουργών που έχει ερμηνεύσει κι αγαπά.

Λίγο πριν τη συνέντευξη μού μιλούσε για τη συνεργασία του με το σχολείο δεύτερης ευκαιρίας των φυλακών Κορυδαλλού, με πραγματική στοργή για κάθε σπόρο δημιουργίας που μπορεί κανείς να φυτέψει σε τοπία που η εξουσία αφήνει άνυδρα ενώ έχει δώσει το παρών σε μια σειρά συναυλιών για το προσφυγικό. Έχει πίσω του την πρόσφατη συνεργασία με την Τάνια Τσανακλίδου, κι ένα κοινό που τον ακολουθεί πλέον πιστά. Ξεκινήσαμε την κουβέντα από την αρχή. Από τις γειτονιές που μεγάλωσε, τη στιγμή που βρέθηκε να ηχογραφεί στο στούντιο του Παπάζογλου και σιγά σιγά αποτέλεσε με τη σειρά του έναν κρίκο στην αλυσίδα μιας σχολής που γεννήθηκε στη Βόρεια Ελλάδα.

Μεγάλωσες στη Θεσσαλονίκη. Πως ήταν τα παιδικά σου χρόνια και ποια ήταν η στιγμή που συνδέθηκες με τη μουσική και ιδιαίτερα με το βιολί;

Μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη με κάποια διαλείμματα όπου έμεινα στην Καβάλα ,στις Σέρρες ,στη Νάουσα, στη Βέροια επειδή ο πατέρας μου ήταν στο στρατό και είχαμε συχνές μεταθέσεις. Μεγάλωσα στο Ντεπό, σε μια γειτονιά με μονοκατοικίες και διώροφα με πολλές αλάνες όπου παίζαμε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Πριν ακόμα πάω στο δημοτικό με τους γονείς μου πήγαμε σε μία συναυλία της Παιδικής χορωδίας Αγίας Τριάδος. Μου άρεσε τόσο πολύ αυτό που άκουσα που αμέσως θέλησα να γίνω μέρος του. Από εκεί γνώρισα την μουσική. Το βιολί ήρθε αργότερα και ήταν μια σχέση δύσκολη. Το αγάπησα μετά τα χρόνια του ωδείου και της εκπαίδευσης όταν άρχισα να βρίσκω τρόπους δικούς μου να εκφραστώ και να το εντάξω σε μουσικές που μου άρεσαν.

Πως βρέθηκες στο ιστορικό στούντιο του Παπάζογλου;

Από το Ντεπό κάθε μέρα καβαλάγαμε τα ποδήλατα και φτάναμε μέχρι την Τούμπα παρέες πιτσιρικάδες. Μια τέτοια μέρα βρέθηκα έξω απ’ το στούντιο του Παπάζογλου και είδα να μπαίνουν μέσα μουσικοί με όργανα στην πλάτη. Με περιέργεια και θράσος τους ακολούθησα. Δεν είχα μπει ποτέ μου σε στούντιο ηχογράφησης, ήμουν πολύ μικρός, οπότε καταλαβαίνετε την έκπληξη μου. Η κονσόλα με τον χειριστή ηχολήπτη , μικρόφωνα , παράξενα κουτιά με κουμπάκια ,καλώδια , ο μεγάλος χώρος με το πιανο.Όλα εντυπωσιακά και μαγικά . Ήταν πολύ ευγενικοί όλοι και με άφησαν να χαζέψω για λίγο. Μετά από κάποια χρόνια μπήκα μέσα και εγώ με το όργανο στην πλάτη . Ήταν το 1993 η πρώτη μου ηχογράφηση για τον δίσκο της Μαρίας Θωίδου σε ενορχήστρωση του Κώστα Βόμβολου.

https://www.youtube.com/watch?v=wxaFKScdbEM

Είσαι ένα κομμάτι μιας μεγάλης μουσικής παράδοσης. Ο Μάλαμας από μουσικός του Παπάζογλου βρέθηκε να κάνει τη δική του πορεία, ο Παπακωνσταντίνου ήταν μια πρόταση του Σωκράτη Μάλαμα στη δισκογραφία, εσύ μουσικός στους Λαϊκεδέλικα και στον Σωκράτη και μετά άνοιξες τα φτερά σου. Το ίδιο κι άλλοι μουσικοί αλλά και τραγουδίστριες όπως η Κανά, η Καλημέρη και η νεώτερη Ιουλία Καραπατάκη. Τι πιστεύεις ότι έχει προσφέρει αυτή η ευρύτερη παρέα στην ελληνική σκηνή και ποιους ανθρώπους τελικά συνδέει;

Αυτοί οι άνθρωποι ξανοίχτηκαν στους δρόμους που ονειρεύτηκαν χωρίς φόβο . Ο λόγος και ο τρόπος τους, το πως συνδέθηκαν και συνεργάστηκαν σε μια μεγάλη δημιουργική περίοδο , έφτιαξε με τα τραγούδια και τις συναυλίες τους μια μεγάλη παρέα. Ζήσαμε χρόνια ταξιδεύοντας και παίζοντας και δεθήκαμε.

Πότε και με ποια αφορμή ένιωσες την ανάγκη να περάσεις στη σύνθεση των δικών σου τραγουδιών και πως προκύπτουν οι μελωδίες σου;

Από το 15 και μετά άρχισα να πιάνω την κιθάρα. Από κει άρχισα να δοκιμάζω μελωδίες, να μαθαίνω τραγούδια, να θυμάμαι τα παλιά και σιγά σιγά δημιουργήθηκε μια συνθήκη που άρχισαν να βγαίνουν κάποια πρώτα σχεδιάσματα και να περνάω ωραία ,να παίζω . Κόλλησα να φτιάξω τραγούδια ,πότε τα ψάχνω, πότε τα περιμένω να έρθουν.

Στα «Δεύτερα» ακούμε την αγάπη σου για τη λαϊκή μουσική. Τι είναι λαϊκό τραγούδι για σένα και πόσο χωράει σε μια εποχή που το ραδιόφωνο το πετάει έξω;

Μου αρέσει το παιχνίδι. Η εξέλιξη του ρεμπέτικου από τον Τσιτσάνη και έπειτα μπολιάστηκε με το ταλέντο πολλών και σπουδαίων δημιουργών , παικτών , τραγουδιστών και κρατιέται από τους μουσικούς ζωντανό, στις ταβέρνες , στις κομπανίες ,σε μπάντες, όσο τραγουδιέται δεν χάνει τη δύναμη του. Έχει μεγάλο πλούτο και πάντα θα απασχολεί τους δημιουργούς. Λαϊκά είναι και τα τραγούδια που σε ανυψώνουν κι αυτά που σου έρχονται στο στόμα πριν καταλάβεις τι ακριβώς τραγουδάς.

https://www.youtube.com/watch?v=BFG2rqr_bV4

Τα τελευταία αρκετά χρόνια ζούμε μια παρατεταμένη κρίση που κορυφώνεται σε διάφορα επίπεδα. Εγκλήματα σε σχέση με το προσφυγικό, την οικολογία, άνοδος του φασισμού. Πως βιώνεις την κατάσταση αυτή, τι σε πληγώνει και σε προβληματίζει περισσότερο και τι σου δίνει ελπίδα;

Η εποχή έχει μαυρίλα και αγριότητα. Φτώχεια και πίεση στον κόσμο , αλλάζει ο τρόπος που τρέχουν τα πράγματα και τώρα τρέχουν πολύ γρήγορα ,αλλάζουν πριν ισορροπήσουν και αυτό έχει τρομάξει τον κόσμο. Έχουμε εθιστεί στο φόβο. Αυτό βοηθάει τις εξουσίες και τα οικονομικά συμφέροντα να έχουν ψηλά τα υπερκέρδη τους και τον κόσμο να παραχωρεί κατακτήσεις και αξίες χρόνων για να επιβιώσει. Η βία , η αμορφωσιά και ο κυνισμός προσπαθεί να επιβληθεί με σύμμαχο τον φόβο και τα θέσφατα. Ελπίδα είναι ότι δεν έχουν χαθεί όλα. Προσπαθώ να ρίχνω ταχύτητα, να συνειδητοποιώ, να έχω επαφή με τα προβλήματα των συνανθρώπων μου και να ονειρεύομαι ένα καλύτερο αύριο.

Τι θα ακούσουμε την Τρίτη στον Σταυρό του Νότου;

Την Τρίτη στις 19 Δεκέμβριου στο club του Σταυρού του Νότου , θα παίξουμε τα τραγούδια από του δύο δίσκους που φτιάξαμε με τον Θοδωρή Γκόνη και τραγούδια γνωστά και άγνωστα που αγαπάμε . Θα είμαστε όλη η παρέα που ηχογραφήσαμε τα «δύο λάθη» . Ο Δημήτρης Τσεκούρας, ο Κλέων Αντωνίου , ο Γιώργος Φουντούκος , ο Κωστής Κωστάκης , ο Άγγελος Πολυχρόνου, ο Γιάννης Αγγελόπουλος. Φίλοι και συνεργάτες όλα αυτά τα χρόνια και ένας σοβαρός λόγος να γράφω τραγούδια ,γιατί θέλω να παίζω, να παίζω μαζί τους.

https://www.youtube.com/watch?v=pLQ4TH8lwUU