Έκανε αίσθηση από την πρώτη κιόλας μέρα που βγήκε στον αέρα του διαδικτύου. Ένα ηλεκτροπάνκ φεμινιστικό τραγούδι σε στίχους Φωτεινής Λαμπρίδη και Γιώργου Μακρή, μουσική της Μαριλένα Ορφανού και ερμηνεία των Someone who isn’t me, που δεν «κλαίει», δεν προσπαθεί να «ελπίσει», περιγράφει την αδιανόητα τραυματική πραγματικότητα μιας γυναίκας που βιάστηκε και κακοποιείται ψυχικά ξανά και ξανά σε δημόσιες δομές, νοσοκομεία, ανακριτικά γραφεία.

Ένα τραγούδι που ήταν μονόδρομο να είναι θυμωμένο όπως λένε στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο Γιώργος Μακρής και η Μαριλένα Ορφανού.

Η «Ερμιόνη» είναι το πρώτο single από την επερχόμενη δουλειά του Γιώργου Κ. Μακρή και της ομάδας του ΚΑΚΕΚΤΥΠΟ όπου θα έχει τίτλο «Το παιδί με τα μαύρα».

Η ερμηνεία στο νέο αυτό τραγούδι είναι ένα αποτέλεσμα από τη female band Someone Who Isn’t Me και με ιδιαίτερη προσέγγιση μας βάζουν στο συναίσθημα του στίχου.

Το video animation που είναι μέρος της καλλιτεχνικής πρότασης, δημιούργησε ο εικαστικός Βίκτωρ Μελίστας. Η ιστορία της Ερμιόνης είναι ειπωμένη όπως το ήθελε η ίδια. Χωρίς καμία ωραιοποίηση, ώστε να αναδειχθεί πως η πληγή της κακοποίησης παραμένει ανοιχτή γιατί το επιτρέπει ένα ολόκληρο σύστημα, που παλεύουμε να αλλάξει ώστε να μην έχει νόημα πια ο στίχος «ήμουνα πριν η Ερμιόνη, τώρα είμαι μόνο η πληγή μου».

Πως γράφτηκε η Ερμιόνη ;

ΓΜ : Η Ερμιόνη γράφτηκε αρχικά στιχουργικά από την Φωτεινή Λαμπρίδη κάποια χρόνια πιο πριν. Όταν της πρότεινα να συνεργαστούμε, να γράψουμε για την γυναικεία κακοποίηση και να μελοποιήσει το τραγούδι η Μαριλένα από τις Someone Who Isn’t Me, μου έστειλε τους στίχους της «Ερμιόνης» και μου πρότεινε να προσθέσω ρεφρέν. Ο σκληρός λόγος καθώς και η ρεαλιστική γραφή των στίχων με έβαλαν κατευθείαν στο κόσμο της Ερμιόνης. Λυπήθηκα, θύμωσα και ξεκίνησα να γράφω τα ρεφρέν.

Γιατί επέλεξες αυτόν τον ήχο ;

ΓΜ: Γνωρίζοντας καλά την Μαριλένα καλλιτεχνικά αλλά και προσωπικά ένιωθα σίγουρος από την αρχή για αυτή την συνεργασία και ότι οι στίχοι θα βρεθούν στα σωστά χέρια. Ήξερα τι να περιμένω. Και το αποτέλεσμα επιβεβαιώνει πιστεύω αυτή μου την πεποίθηση.

ΜΟ: Η μπάντα μου, οι Someone Who Isn’t me, είναι μια φεμινιστική μπάντα που έχει ηλεκτρο dark και πανκ ακούσματα, της αρέσει η ποπ μουσική, η new wave και τα συνθεσάιζερ. Διαβάζοντας τους στίχους του Γιώργου και της Φωτεινής η ταχύτητα των 160 bpm, ενός πολύ γρήγορου δηλαδή κομματιού, με πολλά σύνθια και βρώμικες distorted κιθάρες και dominant τύμπανα βρισκόταν ήδη στα αυτιά μου. Μου βγήκε μια θυμωμένη ερμηνεία και μεγάλες ταχύτητες στην απόδοση των στίχων. Ήταν μονόδρομος για μένα αυτή η προσέγγιση. Δεν το πολύ σκέφτηκα. Έκατσα και το έγραψα μέσα σε δύο μέρες.

Τι αλλά θέματα διαπραγματεύεται ο νέος δίσκος ποιοι συμμετέχουν ;

ΓΜ: Τον έρωτα στο μαύρο του, τη μοναξιά σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο. Ερμηνευτικά συμμετέχουν ο Φώτης Σιώτας σε δύο τραγούδια, οι Someone Who isn’t Me σε τρία, η Μαριλένα Χρυσοχοΐδη σε ένα τραγούδι και η Αναστασία Μαλανδρενιώτη σε ένα τραγούδι. Ο δίσκος θα έχει τίτλο : Το παιδί με τα μαύρα. Στιχουργικά εκτός από την Φωτεινή Λαμπριδη και εμένα συμμετέχει σε ένα τραγούδι και ο Αλέξανδρος Τσούνας. Μουσική έχουν γράψει η Μαριλένα Ορφανού , ο Κωνσταντίνος Ευστρατίου, η Κέλλυ Αλεφαντου , ο Γιώργος Καρούμπαλος και ο Οδυσσέας Τζιρίτας. Με τους 2 τελευταίους το Γιώργο και τον Οδυσσέα είμαστε η ομάδα ΚΑΚΕΚΤΥΠΟ που παρέα γράψαμε μουσική για το δίσκο. Την παραγωγή στα τραγούδια των S.W.I.M. έχει επιμεληθεί η Μαριλένα, ενώ στα υπόλοιπα ο Οδυσσέας και ο Γιώργος.

Γιατί γράφετε ;

ΓΜ: Γιατί έχω ένα προσωπικό καταφύγιο για να εκφράζω ειλικρινά και ελεύθερα, σκέψεις ,ανησυχίες προβληματισμούς, συναισθήματα. Γιατί μέσα από το γράψιμο βρήκα τον τρόπο να αντιμετωπίζω τη δύσκολη και αμφίβολή εποχή που ζούμε και γιατί είναι μαγικό το πως η μουσική μεταμορφώνει τη δύναμη που έχουν οι λέξεις.

ΜΟ: Γράφω γιατί δεν μπορώ και δε θέλω να κάνω αλλιώς. Είναι ανάγκη, ζωή, αναπνοή. Το γράψιμο δίνει δύναμη για να αντέχεις αυτό που βιώνεις καθημερινά. Είναι η απάντηση στη ματαίωση του αιώνα που ζούμε.

Ερμιόνη

Στίχοι:

Εγώ το τέρας το θυμάμαι
αλλά ποθώ να το ξεχάσω
πάλι φοβάμαι θα δειλιάσω
που στην ανάκριση με πάνε

Να θυμηθώ πως μου ζητάνε
όσοι δεν ξέρουν τι είναι οδύνη
ο δικαστής εμένα κρίνει
τώρα το τέρας κάπου θα’ ναι

Η γειτονιά εμένα κρίνει
μη μαρτυρήσεις τ’ όνομά μου
εγώ θα πιω τα φάρμακα μου
και θα ξεχάσω ό,τι έχει γίνει

Ναι τον θυμάμαι έναν άνδρα
κάπως ψηλό μα ίσως κι όχι
σαν ψάρι ήμουν στην απόχη
φορούσε στο λαιμό μια χάνδρα

Το όχι της αγνόησε
Ξεσπούσε με μανία
Τα χέρια της το έδαφος
Κρατούσαν Μ αγωνία
Σου είπανε ας πρόσεχες
Ψυχή μου δικασμένη
Η νύχτα που ξημέρωσε
Σε βρήκε ξεβαμμένη

Τώρα το τέρας το γυρεύουν
κι εγώ είμαι εδώ και καταθέτω
μέσα στα μάτια τους τον βλέπω
νομίζω πως δε με πιστεύουν

Θέλω να σβήσω τη ζωή μου
θέλω να πέσω απ’το μπαλκόνι
ήμουνα πριν η Ερμιόνη
τώρα είμαι μόνο η πληγή μου

Τώρα έχω μέσα στο βρακί μου
ημερολόγιο θανάτου
κι έχουν τα χέρια του Πιλάτου
όσοι μου ξύνουν την πληγή μου

Ήσουν πιωμένη έστω λίγο;
φορούσες φούστα ως τον κώλο
έχω πεθάνει αυτό είναι όλο
να υπογράψω και να φύγω

Το όχι της αγνόησε
Ξεσπούσε με μανία
Το ξέρω ότι σ άρεσε
Της είπε με ειρωνία
Και είπαν πως ψαχνόσουνα
Ψυχή μου δικασμένη
Η νύχτα που ξημέρωσε
Σε βρήκε ξέβαμμένη

Δεν θέλω άλλη ανηφόρα
Κι ας μην το βρουν ποτέ το τέρας
ας είχα τραύμα από σφαίρα
δεν θα πονούσα τόσο τώρα

Πάλι ζητάς να καταθέσω
Γράψε ότι θέλεις δε θυμάμαι
άναψε φως πάλι φοβάμαι
δως μου μπαλκόνι για να πέσω.

Τώρα έχω μέσα στο βρακί μου
το ξυπνητήρι του θανάτου
είμαι στη σφαίρα του αόρατου
ποιοι είν’ οι καλοί μου κι οι κακοί μου;
άναψε φως πάλι φοβάμαι
δως μου μπαλκόνι για να πέσω.

Μιλούν με λόγια που για μας
Δεν έχουν σημασία
Οι ανακριτές στα τμήματα
Και στα νοσοκομεία
Πονάμε πάλι όλες μας
Όταν πονάει μια
Μια γυναίκα από εμάς
Θα γίνει φασαρία