«Και σε ασανσέρ, αν με έβλεπε κάποιος, ρωτούσε “Πού είναι ο Μαχαιρίτσας;”» λέει ο Διονύσης Τσακνής στο tvxs με αφορμή τη συμμετοχή του στη συναυλία – αφιέρωμα στη μνήμη του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα με τίτλο «Μα υπάρχω ακόμα, είμαι ακόμα εδώ…» στις 17 Ιουνίου στο Βεάκειο Θέατρο. Σύντροφος στη σκηνή, καρδιακός φίλος στη ζωή, οι δυο τους ταυτίστηκαν απόλυτα στη συνείδηση του κόσμου που τους αγάπησε, τους ακολούθησε τους τραγούδησε και συνεχίζει να τους τραγουδά. Δεν είμαστε λίγοι εκείνοι κι εκείνες, που όταν πρωτοπιάσαμε στη φοιτητική μας ζωή κιθάρα, ακούγαμε από την παρέα «πιάστε Τσακνίτσα»!

Ο Διονύσης Τσακνής δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή τη συναυλία λοιπόν, στην οποία συμμετέχουν επίσης ο Χρήστος Θηβαίος, η Μιρέλα Πάχου και ο Steve Tesser. Συναυλία που διαδέχεται το περσινό sold out του Λυκαβηττού κι έρχεται να φέρει τον ποταμό των τραγουδιών του Μαχαιρίτσα, ξανά στα στόματα του κοινού.

Πως ξεκινάει η γνωριμία σου με τον Λαυρέντη;

Μέσα προς τέλη δεκαετίας του ’80 στο studio Sierra, όπου συνήθως ηχογραφούσαμε οι καλλιτέχνες της Minos. Ένα «χαίρω πολύ», ένα «πώς πάει», ένα «πότε η κυκλοφορία του δίσκου». Τίποτα παραπάνω. Ευγένεια και συναδελφική αλληλεγγύη. Τίποτα δεν προμήνυε, αυτό που θα ακολουθούσε δυο – τρία χρόνια μετά.

Πως εξελίσσεται σε συνεργασία και πως σε φιλία;

Η συνεργασία ξεκίνησε με ένα τηλεφώνημα στο Λαυρέντη, ύστερα από πολλές επιφυλάξεις εκ μέρους μου ως προς το αποτέλεσμα, όπου η πρότασή μου να κάνουμε κάτι μαζί το Χειμώνα που έμπαινε, (’90 –’91) βρήκε θετικότατη ανταπόκριση από ‘κείνον.

«Βγάλαμε δίσκους μαζί» (Διδυμότειχο μπλουζ – Αλήτης καιρός) «τα ραδιόφωνα μας παίζουν πλάι – πλάι», «γιατί να μην κάνουμε και κάτι μαζί;»

Η επόμενη μέρα, μας βρήκε να πίνουμε καφέ στο Παγκράτι, να φτιάχνουμε στα χαρτιά τη μπάντα και να ρίχνουμε ιδέες για το πρόγραμμα και τον τόπο των παραστάσεων. Σ’ αυτό το τελευταίο, το «Καφεθέατρο» της Κοδρικτώνος ήταν ήδη έτοιμο, μιας και μας είχε κάνει ήδη, ξεχωριστές προτάσεις.

Από ‘κει και πέρα, όλα ήρθαν φυσιολογικά. Το καλλιτεχνικό δέσιμο, έφερε το οικογενειακό, την πραγματική φιλία, το σεβασμό και την αλληλοεκτίμηση. Το μόνο που έλλειπε στη σχέση μας ήταν ο ανταγωνισμός. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να κρατήσει μια συνεργασία 12 και βάλε χρόνια.

Πως θα τον χαρακτήριζες ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο;

Ποταμός και στα δύο. Πέρα από την ξεχωριστή και υπέροχη φωνή του, ήταν μια μηχανή παραγωγής ξεχωριστών τραγουδιών. Τραγουδιών που πήγαιναν κατευθείαν στο στόχο και έμπαιναν στα στόματα χιλιάδων ανθρώπων. Και ως άνθρωπος, χειμαρρώδης και εξωστρεφής, καθόλου διπλωμάτης και υπολογιστής.

Ό,τι σκεφτόταν όσο και αν ενοχλούσε κάποιους, το έλεγε και δημόσια, παρά τις δικές μου και όχι μόνο, «λογικές συμβουλές». Θα μπορούσε να τσακωθεί με τους γύρω του, με συνεργάτες ή συγγενείς, για να φιλιώσει στο λεπτό με ένα τρανταχτό γέλιο. Κρυφός δωροδότης και υποστηρικτής, σε όσους είχαν ανάγκη. Και ήσαν πολλοί.

Τι ήταν αυτό που έκανε τον κόσμο να σας ταυτίσει τόσο πολύ Ήταν μόνο η συνεργασία σας;

Ε προφανώς! Όταν κατά κάποιο τρόπο μεγαλώνεις γενιές, φυσικό είναι να σε ταυτίζουν, μιας και φέρνεις στο μυαλό των ανθρώπων, τα χρόνια της νιότης ή της αναζήτησης μιας ταυτότητας και όχι μόνο μουσικής. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και σε ασανσέρ, αν με έβλεπε κάποιος, ρωτούσε : «Πού είναι ο Μαχαιρίτσας;» Ή σε μια προσπάθεια να δείξει ο άλλος ότι μας γνωρίζει να λέει στο απευθυνόμενος Λαυρέντη: «Όχι ο Τσακνής, ό άλλος».

Ποιο είναι το περιστατικό που δεν θα ξεχάσεις στη μεταξύ σας σχέση;

Τις απώλειες δικών μας ανθρώπων. Κοινός πόνος και στήριξη. Αλλά και τις χαρές των ερχομών των παιδιών μας. Αυτά μένουν και καλώς μένουν. Όσο για άλλα περιστατικά, τι να πρωτοπώ; Όλα μας τα χρόνια, ένα περιστατικό ήταν!

Τι σημαίνει για σένα να τραγουδάς σε επετειακή συναυλία στη μνήμη του;

Σημαίνει αυτό που σημαίνει η υπέροχη ελληνική λέξη: Χαρμολύπη.