To νέο του τραγούδι σε στίχους Έφης Τσουγένη μιλάει για τα «Παιδιά του χειμώνα», τα παιδιά της Γάζας και κάθε πολέμου, τα παιδιά της πείνας και της δίψας, εκείνα που υποφέρουν χωρίς να έχουν φταίξει πουθενά. Ο Δημήτρης Μυστακίδης έρχεται στις 6 Φεβρουαρίου στο Κύτταρο έχοντας στις αποσκευές του εκτός από δικά του τραγούδια και τα ρεμπέτικα τα οποία αιμοδότησε με τον ιδιαίτερο τρόπο του, τραγούδια από τις συνεργασίες του με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και τον Νίκο Παπάζογλου.

Με αφορμή άλλη μια συναυλία που στόχο έχει κατά τον Μυστακίδη «…να ξορκίσουμε τα σκοτάδια και να μπούμε χέρι-χέρι στον χορό» μιλάει στο tvxs για την τέχνη του και τα όσα ζούμε ως κοινωνία.

Πως προέκυψαν τα Παιδιά του Χειμώνα; Έχει σχέση με την ταινία;

Όχι δεν έχει καμία σχέση με την ταινία. Η Έφη Τσουγένη που έγραψε τους στίχους σε αυτό το τραγούδι, μου το έστειλε μαζί με κάποια ακόμη για να δω αν θα μπορούσα να μελοποιήσω κάποιο από αυτά. Διαβάζοντας τα, σκάλωσα σε αυτό το τραγούδι. Μου ήρθε αμέσως στο μυαλό η εικόνα του μικρού Ομράν από τη Συρία αλλά και όλες οι εικόνες από την ισοπεδωμένη Γάζα. Φυσικά δεν είναι μόνο αυτά τα παιδιά που υποφέρουν.

Οπουδήποτε υπάρχουν ενεργές ένοπλες συρράξεις, οπουδήποτε το φαγητό δεν επαρκεί ή δεν υπάρχει, οπουδήποτε η παιδική εργασία αποτελεί κανόνα, τα παιδιά είναι αυτά που υποφέρουν χωρίς να έχουν καμία ευθύνη. Αυτές οι σκέψεις με οδήγησαν στο να γράψω αυτό το τραγούδι.

Πως γράφεις ένα τραγούδι;

Θα πρέπει κάτι στους στίχους (αν δεν είναι δικοί μου γιατί τότε εξ αρχής είμαι σε αυτή τη διαδικασία) να ταιριάξει με τις σκέψεις μου. Με τις αγωνίες μου θα έλεγα καλύτερα. Τότε μπαίνω στη διαδικασία να το κάνω τραγούδι. Το ξέρω ότι αυτό δεν αφορά αυτήν τη στιγμή πολύ κόσμο. Είναι όλοι τόσο κουρασμένοι από την καθημερινότητα που το τελευταίο που θέλουν είναι ένα τραγούδι στενάχωρο. Αυτό όμως μου βγαίνει αυτή τη στιγμή να κάνω. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Σε ποιους γυρίζει την πλάτη ο σύγχρονος πολιτισμός στη Δύση και τι πληρώνουν αυτά τα παιδιά;

Μετά και τις τελευταίες εξελίξεις στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού είναι ξεκάθαρο ότι μετατρεπόμαστε σε μια κοινωνία που οι αδύναμοι δεν έχουν θέση. Ό,τι αναγνωρίζαμε μέχρι τώρα – έστω και προσχηματικά αλλά τουλάχιστον υπήρχαν στο τραπέζι – ως πανανθρώπινες αξίες φαίνεται να εξαφανίζονται και την θέση τους φαίνεται να παίρνουν μισανθρωπικές ιδεολογίες.

Αυτά όλα φυσικά είναι αποτέλεσμα της αδιαφορίας και της απίστευτης ανεπάρκειας που δείξαμε εμείς οι ενήλικες. Τα παιδιά και οι αδύναμοι πληρώνουν πρώτοι από όλους το κόστος της δικής μας αδράνειας. Θα έρθει όμως και η σειρά μας.

Νιώθεις ότι όσο περνάει ο καιρός πατάς όλο και λιγότερο στην παράδοση; Ή την αντιμετωπίζεις αλλιώς;

Όχι δεν θεωρώ ότι απομακρύνομαι από την παράδοση. Έτσι κι αλλιώς όπως έχω γράψει και στην «σκυτάλη» ένα τραγούδι μου που βρίσκετε στον δίσκο Μόρσο «μην αρνηθείς, είναι μάταιο να της αντισταθείς». Εάν έρθεις μια φορά σε επαφή με αυτήν δεν μπορείς να την αφήσεις πίσω. Θεωρώ ότι απλώς έχω κρατήσει αυτά που μου χρειάζονται αυτή τη στιγμή, και εκφράζομαι λίγο διαφορετικά. Αυτή όμως είναι πάντα παρούσα. Και είναι η βάση πάνω στην οποία προσπαθώ να «χτίσω» το καινούργιο μου οικοδόμημα.

Παίζεις μουσική για να ζήσεις ή ζεις για να παίζεις;

Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Άλλωστε δεν ξέρω πώς είναι να κάνεις κάτι άλλο γιατί μόνο αυτό έκανα στη ζωή μου. Ευτυχώς όμως έχω καταφέρει και να ζω από τη μουσική.

Ποια συμβουλή σου θα ήθελες να κρατήσουν τα παιδιά σου;

Δεν μπορώ να σκεφτώ μόνο μία. Θα έλεγα να κυνηγήσουν τα όνειρά τους όποια κι αν είναι αυτά. Όσο δύσκολα και να μοιάζουν. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την σπαταλήσουν σε πράγματα που δεν τους αρέσουν. Και φυσικά να έχουν πάνω από όλα την έγνοια του συνανθρώπου ανεξάρτητα από χρώμα, φύλο και θρησκεία.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου;

Θα σου απαντήσω με ένα απόσπασμα από ένα μυθιστόρημα του Ρομπέρτο Μπολάνιο, ενός Χιλιανού συγγραφέα που ενσωμάτωσε μαγικά ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στο τραγούδι του «Ο χορτάτος».

«Και ουδείς γογγύζει: κανενός δεν σκίζεται η καρδιά. Μόνο η νυχτερινή μας σιωπή, όταν κατευθυνόμαστε στα τέσσερα προς τις πυρές που κάποιος, σε ώρα μυστηριώδη και με στόχο ακατανόητο, έχει ανάψει για μας».

Τι θα ακούσουμε στη συναυλία του Φλεβάρη στο Κύτταρο;

Θα ακούσετε μια επιλογή από δικά μου τραγούδια αλλά και τραγούδια ανθρώπων που έχω συνεργαστεί για πολλά χρόνια, όπως ο Παπάζογλου και ο Παπακωνσταντίνου. Τραγούδια σύγχρονων συνθετών που εξυπηρετούν το αφήγημα μου – γιατί σε κάθε παράσταση υπάρχει ένα αφήγημα για μένα – αλλά και παραδοσιακά και ρεμπέτικα που μ’ αρέσουν και εξυπηρετούν την «κάθαρση» που είναι απαραίτητη σε κάθε συνάντηση κοινού και καλλιτέχνη.