«Είπα στην αμυγδαλιά, μίλησέ μου για το Θεό. Και η αμυγδαλιά άνθισε» – έγραψε ο Νίκος Καζαντζάκης.  Ωραία, γιατί και ο Θεός μνημονεύει αυτό το υπέροχο δέντρο στην Αγία Γραφή όχι μόνο για την ομορφιά του αλλά και για τη μοναδική  ιδιότητά του να ανθίζει πριν από όλα.[Ιερεμίας  1:12].

Υπάρχει δε και η ιστορία με το ραβδί του Ααρών, ένα ξερό κλαδί αμυγδαλιάς  που μεμιάς, γέμισε μπουμπούκια, άνθη και ώριμα αμύγδαλα! [το οποίο για να υπενθυμίζει το θαύμα, φυλάχτηκε για κάποιο διάστημα μέσα στην Κιβωτό της Διαθήκης, την πραγματική, όχι αυτήν που έψαχνε ο Ιντιάνα Τζόουνς].

Να λοιπόν που δεν είναι μόνον η «Ανθισμένη αμυγδαλιά» που ο ρομαντικός  Γεώργιος Δροσίνης έγραψε στα νιάτα του, ένα πρωινό που από το παράθυρό του είδε τη νεαρή ξαδέρφη του να κουνάει το ανθισμένο δέντρο και τα λουλούδια να πέφτουν πάνω της… «Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά…» [ Άσε που δεν ήταν –λέει –αμυγδαλιά τελικά αλλά νεραντζιά…]

Η αμυγδαλιά λατρεύτηκε από ποιητές και λογοτέχνες…
Λίγο ακόμα θα ιδούμε
Λίγο ακόμα θα ιδούμε
Τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν
τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν
τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν
[ Γιώργος  Σεφέρης ]

–

Μιὰ μυγδαλιὰ καὶ δίπλα της, ἐσύ. Μὰ πότε ἀνθίσατε;

Στέκομαι στὸ παράθυρο
καὶ σᾶς κοιτῶ καὶ κλαίω.
[Μια μυγδαλιά – Ν. ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ]

–

Έκθαμβο σπίτι άσπρο και κόκκινο
σε ποιο δωμάτιο ν’ ανθίσαν οι αμυγδαλιές σου
[ Οι Αμυγδαλιές – Μίλτος Σαχτούρης]

–
Αυτοί όμως που πραγματικά, την αποθέωσαν ήταν οι ζωγράφοι. Περισσότερο -ίσως- από όλους ο Van Gogh του οποίου τα κλαδιά αμυγδαλιάς [ιδιαίτερα σε γαλάζιο φόντo] έχουν γίνει trademark εξίσου αναγνωρίσιμο με τα περίφημα χρυσάνθεμά του.

Τα έργα ζωγραφικής είναι:

Vincent Van Gogh: «Κλαδιά από ανθισμένες αμυγδαλιές» – 1890

Antonio Mancini: «Ανθισμένη Αμυγδαλιά» – 1876

Vincent Van Gogh: «Ανθισμένο κλαδί αμυγδαλιάς σε ποτήρι και βιβλίο» – 1888

Mikhail Nesterov: «Κάπρι –Ανθισμένες Αμυγδαλιές» – 1908

John Willian Waterhouse: «Μαζεύοντας άνθη αμυγδαλιάς» -1916

Γιώργος Ιακωβίδης: «Αμυγδαλιές»

Paul Cezanne: «Αμυγδαλιές στην Προβηγκία» – 1900