Το κραγιόν είναι κατακόκκινο. Τα φορέματα σε έντονα χρώματα, λίγο παλιομοδίτικα, γεμάτα λουλούδια. Οι άντρες φορούν οπωσδήποτε τιράντες. Τα μαλλιά των κοριτσιών εξαιρετικά προσεγμένα, πιασμένα κοτσίδα και αρκετά… φουσκωμένα. Τα παπούτσια χωρίς ψηλά τακούνια γιατί πρέπει να εξασφαλίζουν άνεση.

Άρθρο της Ματούλας Κουστενη που δημοσιεύεται στην Ελευθεροτυπία.

Καπέλα, παπιγιόν, γιλέκα της δεκαετίας του ’20 και του ’30 είναι αγαπημένα αξεσουάρ. Πού βρέθηκαν όλοι αυτοί οι τύποι, ντυμένοι σαν πρωταγωνιστές του «Aviator» στα μπαρ και τα κλαμπ, στους δρόμους και τις παραλίες, σε πλατείες και σε mall; Η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη χορεύει στους ρυθμούς του lindy hop. Να ‘ναι καλά μερικά αγόρια και κορίτσια που ντύθηκαν παλιομοδίτικα, αντέγραψαν φιγούρες από ταινίες, εμπλούτισαν τη δισκοθήκη τους κι όταν ένιωσαν αρκετά σίγουροι πήραν απόφαση να το συστήσουν και στους υπόλοιπους.

Και σεμινάρια

«Στην αρχή κάναμε δωρεάν δοκιμαστικά στην παραλία και μετά αρχίσαμε να νοικιάζουμε διάφορους χώρους. Το myspace μας βοήθησε πολύ», λέει ο Αλέξης Μαρίνης, εκ των ιδρυτών της «Lindy Hop Greece» -της ομάδας που πρώτη οργάνωσε μαθήματα στη Θεσσαλονίκη. «Ηταν μια αξέχαστη εμπειρία. Προσπαθούσαμε να μεταφέρουμε τη γνώση μας για ένα χορό που ο κόσμος δεν έχει ξαναδεί ποτέ. Θυμάμαι μετά από κάθε μάθημα συζητούσαμε για το κατά πόσο η Ελλάδα μπορεί να τον αγαπήσει. Ηταν μεγάλο στοίχημα, αλλά μάλλον δικαιωθήκαμε».

Η δική τους ομάδα αποτελείται από τον ελβετό χορευτή του σουίνγκ Μάικλ Γουάιντμερ και τη Χριστίνα Λουκάκη (φοιτήτρια αγγλικής γλώσσας και φιλολογίας), ενώ στη Θεσσαλονίκη έχουν δημιουργήσει τον δικό τους πολυχώρο, το «werk: statt- LindyHopGreece», όπου οργανώνονται σεμινάρια χορού και βιωματικής μάθησης, θεατρικές παραστάσεις, εκθέσεις και σεμινάρια.

Το Lindy Hop, που πολλοί συγχέουν με το Swing, είναι ένα είδος στενά συνδεδεμένο με τις Big Band των δεκαετιών 1920 έως 1940. Είναι χορός ζευγαριών επηρεασμένος από το τσάρλεστον, το Cakewalk και το Break Away. Το όνομά του κρατά από το 1927 οπότε ο Τσαρλς Λίντμπεργκ πραγματοποιούσε την πρώτη πτήση από τη Νέα Υόρκη στο Παρίσι. Οι άνθρωποι ήταν συνεπαρμένοι από το «πήδημα» (Hop) στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Ενας σπουδαίος χορευτής της εποχής, ο Τζορτζ Σνόουντεν, απαντώντας στο ερώτημα ενός δημοσιογράφου για το όνομα του χορού του κατά τη διάρκεια ενός χορευτικού μαραθωνίου, απάντησε «Lindy Hop» (συνδυάζοντας την επικαιρότητα της εποχής και τις εναέριες φιγούρες του).

«Είχα πάντα μεγάλη αγάπη στο ροκ εν ρολ, το σουίνγκ, τις δεκαετίες του ’20, του ’30 και ’40. Εκστασιαζόμουν βλέποντάς το στις ταινίες», λέει η Μαριάντζελα Σαλίχου. Πηγαίνοντας για σπουδές στην Αγγλία μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα: γράφτηκα αμέσως στο London Swing Dance Society -τους ειδήμονες του είδους. Εκεί γνωρίστηκα με τη Μαρία Νεφέλη, τη μόνη Ελληνίδα που παρακολουθούσε μαθήματα από καιρό κι η οποία σήμερα είναι η παρτενέρ μου. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα δεν είχα κανέναν να χορέψω. Από την απόγνωσή μου τηλεφώνησα στη Μαρία στο Λονδίνο και της είπα: “Σε παρακαλώ, τα καλοκαίρια που έρχεσαι στην Αθήνα μπορούμε να βρισκόμαστε να χορεύουμε;”. Εκείνη τότε συμπτωματικά μου απάντησε ότι επιστρέφει μόνιμα. Ξεκινήσαμε να κάνουμε μαθήματα με πρωταρχικό στόχο να έχουμε παρτενέρ στο χορό και όχι να στήσουμε επιχείρηση».

Τις Δευτέρες θα τις βρείτε στη σχολή «Salsa Sinners» (Αλέξ. Παυλή 29, Πανόρμου), ενώ κάθε δεύτερη Τετάρτη μαθητές, δάσκαλοι αλλά και όλοι όσοι έχουν δίψα για χορό συναντιούνται στο «Barrio» (Κεραμεικού 53, Μεταξουργείο) και «τζαμάρουν» με τσάρλεστον, σουίνγκ, ροκ εν ρολ. «Το lindy hop δεν είναι ένας χορός που απαιτεί διπλώματα, τα οποία δεν υπάρχουν άλλωστε. Οπωσδήποτε, όμως, χρειάζεται πολλή εξειδικευμένη γνώση πάνω στο στιλ, την τεχνική και την αισθητική όχι μόνο του χορού, αλλά και μιας ολόκληρης εποχής», λέει η Μαριάντζελα, η οποία σύντομα θα παρουσιάσει τη δική της σειρά ρούχων αυτού του στιλ. Ανάμεσά τους και πολλά διαφορετικά σχέδια των lindy skirts (ειδική φούστα με τιράντες) και sailor pants (φαρδιά παντελόνια του ναυτικού που φοράγανε τη δεκαετία του ’30).

Βουτώντας στον Μεσοπόλεμο

«Αγαπάς το χορό, αγαπάς όλη εκείνη την εποχή. Δεν είναι στατικός χορός, έχει πολύ αυτοσχεδιασμό και οι κινήσεις του αποπνέουν απίστευτη ενέργεια. Χορεύοντας lindy hop είναι σα να βουτάμε στην εποχή του Μεσοπολέμου. Εκείνα τα χρόνια ήταν πολύ διαφορετικά αλλά και πολύ ίδια με αυτά που διανύουμε. Κυριαρχούσε η παγκόσμια οικονομική κρίση και οι φυλετικές διακρίσεις. Αρα είναι και επίκαιρος», επισημαίνει ο Α. Μαρίνης. Και προσθέτει: «Οι lindy hoppers έχουν τους δικούς τους άγραφους νόμους: μπαίνοντας σε αυτή την παγκόσμια κοινότητα οι υπόλοιποι “πρέπει” να σε φιλοξενήσουν στο σπίτι τους, να σε διδάξουν τα δικά τους μυστικά, να σε καλέσουν στα πάρτι τους αν βρεθείς στις πόλεις τους».

Στην Ελλάδα, κάθε ομάδα προσπαθεί να δώσει το δικό της στίγμα. Οι «Athens Swing Cats» δηλώνουν εξπέρ στο savoy lindy hop. Η ομάδα ιδρύθηκε το 2008 από την Ζοζεφίνα Γιαννακοπούλου που διδάσκει μουσικολογία στο Πανεπιστήμιο της Σκοτίας, τον σχεδιαστή video games Μπεν Λιμπρόζο και τη Χριστίνα Φιορέτζη που ασχολείται με τις πολιτικές επιστήμες!

«Το savoy lindy hop χορευόταν τη δεκαετία του ’30 αποκλειστικά από μαύρους στο “Savoy club”. Εχει πολλά στοιχεία αφρικανικών χορών, δεν είναι τόσο διαδεδομένο, είναι πιο γρήγορο κι έχει περισσότερα πετάγματα και κλοτσιές στον αέρα από το lindy hop», λέει η Ζ. Γιαννακοπούλου. «Από τη δεκαετία του ’20 μέχρι αυτή του ’40 οι άνθρωποι είχαν να αντιμετωπίσουν οικονομικές συμφορές, τον πόλεμο, τις διακρίσεις. Η καταπίεση, ίσως ήταν αυτή που πυροδότησε τόσο έξαλλους χορούς».

Το ραντεβού τους είναι κάθε δεύτερη Τετάρτη στο Blue Fox της Ασκληπιού, ένα μαγαζί βγαλμένο από τη δεκαετία του ’50. Μαθήματα παραδίδουν στη σχολή «Choro-logie Studio» (Πειραιώς 76, Κεραμεικόs), ενώ, μαζί τους συχνά εμφανίζονται και οι Swing Riots -μια ομάδα djs εξπέρ σε αυτά τα μουσικά είδη. «Μου αρέσει που πλέον μπορούμε να λειτουργούμε οργανωμένα στην Ελλάδα» λέει η Ζοζεφίνα. «Τη δεκαετία του ’90 με την έκρηξη των ελληνάδικων ένιωθα σαν ούφο στη χώρα μας. Αφήστε που κάποιοι χλεύαζαν τις “ρετρό” πινελιές που πάντα είχα στο ντύσιμό μου. Τα μπουζούκια είχαν γίνει καθεστώς. Χάθηκαν τα πάρτι, χάθηκε το φλερτ, η “ευγενής” ατμόσφαιρα μεταξύ ανδρών και γυναικών. Αν χαίρομαι για κάτι σήμερα είναι που αυτός ο χορός μάς έχει εξασφαλίσει τη χαμένη επαφή».

Στα προσόντα του lindy hop προσθέστε και την ευκαιρία για γνωριμίες. «Χωρίς παρτενέρ πράγματι δεν χορεύεις. Αυτό από τη μια είναι δεσμευτικό από την άλλη σου δημιουργεί την ανάγκη να βάλεις κι άλλους στο παιχνίδι», λέει η Μαρία-Νεφέλη Αμπατζή. «Στην αρχή φοβάσαι ότι δεν θα υπάρχει συνεννόηση με τον καβαλιέρο σου. Επειτα βλέπεις ότι πρόκειται για έναν πολύ ενδιαφέροντα διάλογο. Γι’ αυτό και στα μαθήματα επιμένουμε στη χημεία, στο “διάβασμα” του παρτενέρ».

Γεννημένη στην Αγγλία από έλληνες γονείς, μένει στην Αθήνα την τελευταία πενταετία, είναι νηπιαγωγός και μέχρι σήμερα καυχιέται ότι έχει χορέψει σχεδόν παντού: «Σε εστιατόρια, δρόμους, καφέ, βιβλιοπωλεία. Υπάρχει τέτοια πώρωση που με το πρώτο τραγούδι πετάγομαι πάνω. Οι αντιδράσεις των Αθηναίων ποικίλλουν, αλλά ποτέ δεν είναι αρνητικές. Κάποιοι απλώς γυρνούν το βλέμμα, κάποιοι χειροκροτάνε. Ευτυχώς δεν έχει υπάρχει κανείς να μας δώσει φιλοδώρημα»…