Η ιδέα της ψυχοθεραπείας σε ένα μουσείο μπορεί να φαίνεται ασυνήθιστη.

Ωστόσο, οι ψυχοθεραπευτές τέχνης ανατρέχουν όλο και περισσότερο τους πλούσιους πόρους των μουσείων και των γκαλερί για να τους βοηθήσουν στην κλινική εργασία τους. Η ψυχοθεραπεία τέχνης, βλέπει τους ανθρώπους να εκφράζουν τα συναισθήματα και τις εμπειρίες τους μέσω της τέχνης, παράλληλα ή αντί μέσω των λέξεων. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μέθοδος για να βοηθήσει ανθρώπους όλων των ηλικιών, που ζουν με ένα ευρύ φάσμα συναισθηματικών ή φυσικών συνθηκών.

Οι ψυχοθεραπευτές τέχνης του Εθνικού Συστήματος Υγείας της Βρετανίας (NHS) εργάζονται συνήθως σε ειδικά διαμορφωμένες αίθουσες θεραπείας σε νοσοκομεία ή εξωνοσοκομειακά κέντρα, αλλά μια πρόσφατη μελέτη έγινε για να διερευνηθεί πώς η διεξαγωγή ψυχοθεραπείας τέχνης σε ένα μουσείο μπορεί να είναι επωφελής για μια ομάδα με πολύπλοκες ψυχικές διαταραχές.

Έρευνες έχουν διαπιστώσει ότι οι άνθρωποι «βλέπουν τον εαυτό τους» σε μουσειακά αντικείμενα και αυτή η αντανάκλαση μπορεί να πει πολλά για αυτούς. Για παράδειγμα, ένα αντικείμενο μπορεί να μας προκαλέσει ισχυρά συναισθήματα ή να συμβολίσει μια πτυχή της τρέχουσας ή προηγούμενης ζωής μας.

Έτσι η ομάδα ερευνητών επιχείρησε να αξιοποιήσει τα μουσεία για να βοηθήσει τους ασθενείς της να αναπτύξουν μεγαλύτερη αυτογνωσία. Ήθελαν να αποδείξουν τις ενδείξεις που έλεγαν ότι ένας μη κλινικός χώρος θα μπορούσε να βοηθήσει τους ανθρώπους να αισθάνονται πιο συνδεδεμένοι μεταξύ τους και με την τοπική τους κοινότητα και λιγότερο εκτός συνόλου λόγω των δυσκολιών της ψυχικής υγείας τους.

Έτσι επτά ενήλικες ηλικίας 18-25 ετών ακολούθησαν ένα πρόγραμμα ψυχοθεραπείας σε δύο μουσεία στο Gloucester για διάστημα 18 εβδομάδων. Κάθε συνεδρία διαρκούσε για 90 λεπτά και ξεκινούσε και τελείωνε σε μια ιδιωτική αίθουσα εκπαίδευσης στα μουσεία.

Τα μέλη της ομάδας περιηγήθηκαν στις εκθέσεις των μουσείων και στη συνέχεια τους προτάθηκε να εξασκήσουν και οι ίδιοι κάποια τέχνη, χρησιμοποιώντας μια ποικιλία διαφορετικών υλικών. Στην αρχή, τους ανατέθηκαν κάποια καθήκοντα, όπως η εύρεση τριών αντικειμένων που αντιπροσωπεύουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον τους. Στο τέλος κάθε συνεδρίας μιλούσαν όλοι μεταξύ τους.

Τελικά οι επιστήμονες δικαιώθηκαν. Στο τέλος του προγράμματος όλοι ένιωθαν ότι είχαν καλύψει μία σημαντική διαδρομή στο ταξίδι της εξερεύνησης του ίδιου τους του εαυτού

Μια γυναίκα είδε την επιθυμία της να σαρώσει το παρελθόν και να ξαναρχίσει από την αρχή, σε μία βικτωριανή σφραγίδα. Έτσι έφτιαξε ένα είδος συσκευής για την παραγωγή εικόνων και στη συνέχεια τη διαγραφή τους. Μια άλλη κοπέλα άντλησε έμπνευση από ένα ρωμαϊκό δοχείο που είχε ανασκευαστεί και έφτιαξε ένα κολάζ που όπως είπε ένιωσε ότι ενώνει τα διάφορα κομμάτια της ζωής της.

Παρόλο που δεν δημιούργησαν όλα τα μέλη της ομάδας κάποιο έργο τέχνης που να τους εκφράζει, όλοι βρήκαν θεραπευτική αξία στην επαφή τους με τα αντικείμενα του μουσείου. Αρκετά από τα μέλη της ομάδας δήλωσαν ότι οι εκθέσεις τους ενθάρρυναν την δημιουργικότητα και την χαλαρότητα. Κάποιοι δήλωσαν ότι αισθάνονταν λιγότερο προσδιορισμένοι από τις δυσκολίες ψυχικής υγείας που αντιμετωπίζουν, επειδή η θεραπεία δεν πραγματοποιήθηκε στις νοσοκομειακές εγκαταστάσεις του NHS.

«Νιώθεις σαν να είσαι πραγματικός άνθρωπος που δουλεύει για τους δικούς του προσωπικούς στόχους και όχι ως ένας ασθενής που δέχεται θεραπεία . Δεν θα πίστευα ότι η περιπλάνηση γύρω από τα αντικείμενα ενός μουσείου θα με βοηθούσε να αισθανθώ καλύτερα και να ανακάμψω! Αλλά εξεπλάγην!», δήλωσε ένας από τους συμμετέχοντες.

Έκτοτε, η συγκεκριμένη ομάδα ψυχοθεραπευτών τέχνης έχουν τρέξει δύο ακόμη θεραπευτικές ομάδες με βάση το μουσείο και είναι αποφασισμένοι να παροτρύνουν κι άλλους συναδέλφους τους να κάνουν το ίδιο.

Να βγουν από τις άχρωμες νοσοκομειακές αίθουσες και να δώσουν χρώμα και νόημα στη ζωή των ασθενών τους αλλά και ραντεβού στο μουσείο!