Είναι γεγονός πως οι δηλώσεις της Κικής Δημουλά, η ποίηση της οποίας ποτέ δεν με άγγιξε στο ελάχιστο, άναψαν φωτιές και πυροδότησαν μια συζήτηση αναγκαία, σχετικά με το ρόλο των πνευματικών ανθρώπων και της Λογοτεχνίας εν γένει στη σημερινή συγκυρία. Η όποια προσπάθειά της να τις καλύψει στη συνέχεια με προτροπή σε βία έκανε τα πράγματα ακόμα χειρότερα κι έδωσε στο Νικόλαο Μιχαλολιάκο μια χρυσή ευκαιρία, θιγμένος που η ποιήτρια τους αποκάλεσε ”δολοφόνους” (λες και δεν είναι υπεύθυνοι για πράξεις βίας, έστω κι ως ηθικοί αυτουργοί, με τη ρητορική του μίσους που προάγουν), να φτιάξει τον δικό του λογοτεχνικό κανόνα. Του Θάνου Γιαννούδη*

Ads

   
Ο ΓΓ της Χρυσής Αυγής δήλωσε σε τηλεοπτική εκπομπή πως αντιμάχεται την αμορφωσιά της νεολαίας, αποκρύπτοντας πως αυτήν εκμεταλλεύτηκε ο ίδιος στο έπακρο για να οδηγήσει ένα κόμμα περιθωρίου από την ανυποληψία στο 7%, βασιζόμενος σε βαρύγδουπα συνθήματα κι επικίνδυνες γενικεύσεις. Παράλληλα, επεσήμανε πως δεν μπορεί να είναι τέχνη όταν ”μαζεύονται διακόσιοι με ψειριασμένα μούσια, μπολσεβίκια και κουμμούνια, και κλαίνε τη μοίρα τους.”
   
Το πραγματικό ενδιαφέρον, όμως, συνίσταται στην κατασκευή από τον Ν. Μιχαλολιάκο του ποιητικού corpus που χρησιμοποιεί για να αντιπαρατεθεί σ’ αυτή την αισθητική που απέρριψε, καθώς σ’ αυτό, πέρα από κάποιες λίγο-πολύ ”αναμενόμενες” επιλογές, όπως Α. Βαλαωρίτη και Λασκαράτο,   συμπεριλαμβάνει κι ορισμένες τρομακτικά ετερόκλητες περιπτώσεις λογοτεχνών. Έτσι, βλέπουμε να μπαίνουν δίπλα-δίπλα Παλαμάς και Καβάφης, φορείς δύο χαοτικά αντίθετων κοσμοθεωριών (φαντάζομαι ο ΓΓ της Χρυσής Αυγής θα συμφωνεί και με το δικαίωμα στις επιλογές που ο Αλεξανδρινός πήρε στη ζωή του, με βαρύ τίμημα). Επίσης, παράλληλα στους προαναφερθέντες, ο Ν. Μιχαλολιάκος εκθειάζει το Σεφέρη και τον Ελύτη, βασικότατους εκπροσώπους της Γενιάς του ’30, τα προτάγματα και οι δράσεις της οποίας απέχουν παρασάγγας από τα αντίστοιχα των προηγουμένων και ήρθαν σε ξεκάθαρη ρήξη μαζί τους, τουλάχιστον τα χρόνια διαμόρφωσης της ταυτότητας τους. Τη λίστα του Γενικού Γραμματέα ολοκληρώνει ο…Μανόλης Αναγνωστάκης, καλή επιλογή για να δώσει στο Μιχαλολιάκο το βραβείο του ”τρολλ της ημέρας”.
       
Δεν πρόκειται, φυσικά όμως, για ”τρολλιά”, αλλά για μια συνειδητή κατασκευή, βασισμένη σε ονόματα όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων που έχουν πια ταυτιστεί με την ιστορία της Λογοτεχνίας μας και την κυρίαρχη εθνική αφήγηση μέσω της ένταξης τους στη Β’ βαθμια εκπαίδευση και στον ευρύτερο ”κανόνα” και της συνακόλουθης δημοφιλίας που έχουν αποκτήσει. Η δε επίκληση σ’ αυτά δείχνει στον απλό κόσμο πως ο χώρος του δεν διαφέρει από την ”εθνικά ορθή” κι αναμενόμενη από την πλειοψηφία των ”ορθώς σκεπτομένων” οικογενειών γραμμή. Κοινώς, ”είμαστε κανονικοί πολίτες, σαν κι εσάς”. Αυτός ο ιδεολογικός αχταρμάς εξηγείται, αφού η ”γενιά νέων Ελλήνων” που ο Μιχαλολιάκος ονειρεύεται θα έχει διαποτιστεί με στοιχεία από οτιδήποτε έχει θεωρηθεί εθνικό ανά περιόδους, ακόμα κι αν αυτό αποδεδειγμένα έχει αποδειχθεί αντιμιλιταριστικό κι αντιναζιστικό (κι αναφέρω επίτηδες εδώ τους μεγαλοαστούς Σεφέρη κι Ελύτη κι όχι την προφανή απάντηση του Αναγνωστάκη). Κι αυτή η επίκληση είναι που τού δίνει το καλύτερο άλλοθι για να δηλώσει την δήθεν αλλαγή πλεύσης της Χρυσής Αυγής προς ένα ξεκάθαρα εθνικιστικό μόρφωμα απαλλαγμένο από ναζιστικές σκιές, κάτι που δεν έχει κατορθώσει ακόμα να πετύχει.
     
Φυσικά, το τωρινό -κι όχι το ιδεατό- ιδεολογικό του κοινό απολαμβάνει την επίθεση στη Δημουλά και στο αριστερό ”κατεστημένο” (στο υποτιθέμενο οποίο η Δημουλά των μικροαστικών αντιλήψεων και των καθεστωτικών επιλογών φυσικά δεν θα είχε καμία απολύτως θέση). Με περισσή χαρά κι εθνική ευθύνη, τα ”Ελληνόπουλα” ανεβάζουν βίντεο με τις δηλώσεις του, δηλώνοντας σεξιστικά πως ο ιδεολογικός τους ταγός ”ξεκωλιάζει” την Κική Δημουλά, για να το αλλάξουν μετά από διαμαρτυρίες και να το κάνουν ”ξεμπροστιάζει”. Δυστυχώς, για τον κύριο Μιχαλολιάκο, τα σχέδιά του προς το παρόν αναβάλλονται από τους ίδιους του τους ακόλουθους.
     
Επειδή, όμως, καμιά φορά, όταν παίζεις με το παρελθόν, ενδέχεται να σού ανάψει και φωτιές, για να δούμε πώς ο κανόνας του Ν. Μιχαλολιάκου, μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί εναντίον του. Ας αφήσουμε, λοιπόν, τον εθνικό ποιητή Κωστή Παλαμά να μιλήσει για μας:

”Με των εθνών τα λάβαρα
πώς σέρνουν το κατόπι
καρδιές ευκολομάλαχτες
θαμποί πατριδοκόποι!
Εσύ αντιστάσου, αταίριαστος
και τόλμα να κηρύττης:
-του ΚΟΣΜΟΥ είμαι πολίτης,
πατρίδα έχω τη γη!-

*Φιλόλογος, ποιητής, μέλων Οικολόγων Πράσινων